Hayat belki de hiçbir zaman sürprizlerle dolu olmadý, büyük hatalarýmýzý yada büyük baþarýlarýmýzý hayatýn karþýmýza çýkardýðý sürprizler olarak nitelendirdik belki de. Canýmýzý acýtanlarý özledik hep, çuvaldýzý kýçýmýza batýrana kadar sevdik onlarý, yaralarýmýz kanamaya baþlayýnca fark ettik, kan kaybettiðimizi ve fark ettiðimizde yaralarýmýz kapanmaz olmuþtu artýk. Sonra merhem kýlýklý tuzlar girdi yaramýzla aramýza, onlarýnda tuz olduðunu canýmýz yandýðýnda fark edebilmiþtik anca.. velhasýl yaramýzla yaþamayý öðrendik..
Baþkalarýnýn acýlarý teselli ediyordu bizi ne garip, acýyý acýyla dindirmek. Þükrettik, ucuz atlattýk, beteri de varmýþ dedik, yada “o da benim gibi” diyerek rahatladýk, yalnýz deðiliz sandýk. Oysa hiçbir yara bir baþkasýnýn canýný yakamazdý. Biz yinede acýlarýmýzý harmanlayýp yakarak yaþadýk. Ben aðladýðýmda mesela göz yaþlarým bir baþkasýnýn gözünden akmýyor, yani ýslanan benim yanaðým oluyordu, hayatýn hangi penceresinden bakarsan bak deðiþmeyen sadece bu duygu yeryüzünde.. aþk.. Sadece bu duygu bütün dillerde ayný, bütün ýrklarda ve bütün coðrafyalarda ayný... bütün evrene parçalanmýþ, milyonlarca þekle girmiþ bu duyguyu acýsýz ve yarasýz yaþamak bu yüzden bu kadar zor olsa gerek... aþk bu dünyadan kaçmaya çalýþýyor anlamýyor musunuz? Boþuna koþuyoruz aþkýn kýlýðýna girmiþ o acýmasýz sevgilinin peþinden, hani adýný aþk koymuþtuk ya iþte o ta kendisi! yorgun bitkin ve oldukça hýrpalanmýþ bin yýllardýr. Ben býraktým.. adýný aþk koymuþtum bir zamanlar, canýmý acýttý ve gitti!