Halkalar denizin üzerinde birbirine karýþýyordu. Her damla, üzerinde iz býrakmak istercesine, hatta ona meydan okurcasýna büyük bir þevkle düþüyordu denize. Yaðmurun sesi dalgalara, dalgalarýnki yaðmura karýþýyordu. Yaðmur, deniz, rüzgâr adeta birbirlerine güç gösterisi yapýyorlardý. Bu, belki bir savaþtý aralarýnda her daim yaþanan, belki de ayrýlmaz dostlarýn ebediyet dansý…
     Deniz derinliðini haykýrýyordu biçare yaðmura; yaðmur, denizin varlýðýný devam ettirdiði için minnet duymasý gerektiðinde ýsrarcýydý. Rüzgar damlalarý savuruyor, denizi parçalýyor, sahildeki her þeyi daðýtýp ikisinin de saçma gurularýna kýzýyordu.
     Saatlerce uðraþtýlar birbirleriyle, ama üstünlüðünü ilan edebilen çýkmadý aralarýndan. Yaðmur son bir atakla var gücüyle bastýrdý. Damlalar o kadar sýk düþtü ki, göz gözü görmez oldu.
     Yaðmurun þerrinden korkan köþelere kaçtý; þemsiyeler beyaz bayrak çekti, kapandý; arabalar motor durdurdu. Büyüklüðü karþýsýnda diðerlerinin acizliðini gören yaðmur gururla gülümsedi; bu þevk gücüne güç kattý, daha fazla bastýrdý. Deniz de, rüzgâr da görmüþtü onun büyüklüðünü. Sokaklardan akan þelaleler kanýtýydý büyüklüðünün.
     “Yetmez!” dedi rüzgâr, “Bu kadar kolay, bu kadar basit numaralarla en büyük olunmaz.” Ve var gücüyle esti. Kendini iri sanan damlalara haddini bildirmek þart olmuþtu. Damlalar yollarýný þaþýrdýlar; nereye gittiklerini bilemez oldular; yönlerini bulamadan savruldular etrafa. Yaðmurun tehdit ettiði yapraklar titremeye baþladýlar; dallarýndan uçacak hale geldiler, öyle ki üzerilerinde kýsa süre önce yer edinen yaðmur damlalarý daha fazla tutunamadýlar. Damlalarý yapraklardan kovmak yetmedi, aðaca göz dikti rüzgâr. “Senin gücün ancak yapraklara yeter!” diyen aðacý salladýkça salladý son bir hýrsla; yapraklara tutunan son damlalar da yapraklarla birlikte yere indi. Kökleri topraða iyice sarýldý, evlatlarýný ayný topraða veren aðacýn. “Yeter artýk! Bitirin þu saçma oyunu..” diye haykýrdý. Duyan olmadý… Yaðmur rüzgâra, rüzgâr yaðmura inat þiddetlendikçe þiddetlendi.
     Ve deniz “Þiddetiniz ancak gücüme güç katar!” diye haykýrmaya baþladý. Gelen her damlayý yuttu, rüzgârýn her tokadýnda, yediði tokattan daha güçlü bir dalga savurdu. Rüzgâr esti, dalga büyüdü; rüzgâr coþtu, dalga uçtu. Ne sahiller kaldý, ne de denizi fethe alýþkýn sandalar, gemiler. Deniz yuttu ne var ne yoksa…
     Þehir dondu kaldý, onlara anlam veremeden, korkudan sessiz sessiz titredi. Sanki bir çýtýrtý onlarý daha çok kýzdýracak, daha çok azdýracaktý. Koca þehir çýtýný çýkaramadý.
     Þehir maðluptu, onlar muzaffer…