Nerden geldim þimdi bu konuya?Sözde ellili yýllarýmý anlatacaktým.Köydeydim,çocuktum....ve,

Köy akþamýna çöken yalnýzlýk
Horoz sesinde aralanan þafakta tükeniyordu
Güne karýþýyordu çocukluðum
Taþlý yollarda bakarken karýncalara alným terliyordu
Dalýyordu bakýþým / yoksulluðumu yaþýyordum..
.
(UNUTMADIM'dan)

Çarþý ne,bakkal ne,þehir ne bilmiyordum.Sadece ben deðil,köyün bütün çocuklarý ayný konumdaydý tabii.Üç kilometre uzaklýðýmýzdaki(sonradan algýladým mesafeleri..)köyden,eþeðinin heybelerine bir þeyler doldurup(sonralarý bunu kaðnýya çevirdi) satmaya çalýþan çerçici gelirdi ara sýra köyümüze..
Hatýrladýklarým içinde boyalý þekerler,balonlar,
sakýzlar,minicik içi dolu lastik toplar,leblebi,
iðne,makara,iþleme yumaklarý gibi þeyler vardý.Her geliþinde baþýna toplanýrdýk bütün köy çocuklarý...
Gözümüz kalýrdý onlarda.Hele balonlar,hele þekerler,hele toplar ,hele sakýzlar yok muydu!...
’Hepsinden birer tane olsa yeter’ derdim içimden..Balonu görünce gökyüzüne bakardým;
þekere bakýnca aðzým tatlanýrdý...Tahta bir topaçla vurduðum topta aya,güneþe ulaþmak isterdim toplara kayýnca bakýþlarým...Sakýzý výcýk výcýk
olana kadarçiðnemek,arsýzca patlatmak geçerdi içimden...Ama,yoktu iþte!..Kurduðum hayallerden de yoktu kimsenin haberi.Olsaydý eðer;ne yapýp,ne edip onlarý alýrlar”al çocuðum,bunlar senin olsun”derlerdi.
Çok kýzýyordum insanlara;en çok da ‘çerçici’ denen o sevimsiz adama kýzýyordum..Ýçimdeki nefret duygusunun tohumlarýný o atmýþtý garanti.Ne olurdu sanki,bir kerecik olsun daðýtýverseydi getirdiklerini bize...Deðil daðýtmak,elimizi sürmemize bile izin vermiyordu.“Git!..Bir yumurta getir!Üç tane þeker veririm” diyordu üstelik.(Demek ki ötekiler daha çok yumurtaya bizim olacaktý..)

Bunu duymuþtum ya,bir umutla eve doðru koþtum hemen..Annem,kapýnýn önünü süpürüyordu.Yanýna sokuldum;minicik ellerimi yöre dokumasýndan,elde dikilmiþ bez þalvarýna kilitledim.’Anne ,bir yumurta ver ne olur,þeker alacaðým!’dedim.Biliyordum vermeyeceðini ama,gene de istedim.Yüzüne bakýyordum merakla ve umutla annemin..”Al kýzým” demesini bekliyordum;”olmaz!..Ne yumurtasý?Onlarý pazarda satýp,yað þeker,tuz,çay alacaðýz.”Diye baðýrdý.Saydýklarýnýn içinde þeker adý da geçmiþti ya,gene umutlandým;”Anne,ben de þeker alacaðým ..”dedim yeniden..Ýnatlaþtýðýmý düþünmüþ olacak ki,iyice kýzdý bu sefer;þalvarýna kilitlediðim ellerimi çimdikledi:”Git baþýmdan!..”dedi.Haklýydý belki de kim bilir!..Ama ben kýrýlmýþtým...Boynumu büküp oradan uzaklaþmak yerine,daha da dikleþtim.
Aðlayarak anlatmak istediðim isyaným söze döküldü bu kez:”Ben anne olduðum zaman çocuklarýmýn her istediðini alacaðým!...”diye baðýrdým.O an için rahatlamýþtým þüphesiz ama,þimdi bu olaya
baktýðýmda þöyle demek geçiyor içimden:

‘ ÖZÜR DÝLERÝM ANNE!BAÐIÞLA BENÝ! KEÞKE ÝSTEDÝÐÝM YUMURTAYI VERSEYDÝN DE,BU KADAR BÝLENMEMÝÞ OLSAYDI ÖZVERÝ DUYGUM...VEBALDEN KURTARSAYDIN BENÝ!’

Duyuyor musun?

Not:Devam edecek