Düþüncelerim darma duman, ruhum kilitli zindan, bedenim esir; yorgun gecenin, yorgun gününde. Uzun geceler aðarmýyor artýk, sol yanýmýn sýzýsý dinmiyor, günler gecelere, geceler güne dönüþmüyor sen gideli. Bir eksiklik var yaþantýmda, yaþantýmýn ta içinde. Uyumak istiyorum, uyanmamacasýna… Senli geçen düþlerle dolanmak istiyorum o muhteþem düþ bahçesinin bin bir renk tonlarýyla bezenmiþ çiçeklerinin arasýndan…

Böyle deðil miydi zaten senli geçen günler?

Rengârenkti her þey hayatýmýzda; cývýl cývýl, ýþýl ýþýl… Siyahýn tonlarý bize yaklaþamazdý, biz buna izin vermezdik. Hiç görmedik o tonlarý, hiç hissetmedik; seninle geçen yirmibeþ aydýnlýk yýlýmýz böyle mi kararacaktý, biranda… Böyle mi yok olacaktý yaþadýðýmýz onca güzel günler?

Þimdi dokunmak istesem dokunamam, gözlerine bakmak istesem bakamam, sýcaklýðýnla kavrulmak, ýlýk bir meltem gibi seni ciðerlerime çekmek istesem çekemem. Gurur denilen ‘gel’ ifadesiyle haykýrsam kýrsam o zincirleri, yýksam her þeyi yine de gelemeyeceðini biliyorum, biliyorum gidiþinin ne bir kýzgýnlýk, ne bir öfke, ne de gurur olmadýðýný…

Bu bir kader ve bu kader ellili yaþýmýn baharýnda canýmýn içini, dünyamýn rengini bir çýrpýda koparýp aldý kollarýmýn arasýndan… Artýk yataðým boþ, kollarým boþ… Kýrýk bir kuþ gibi kalakaldým ortalýkta…
En çok ihtiyacým olduðu anda sessizce býrakýp gittin beni, o soðuk, ürkütücü kara topraða…