Onunla yaþananlar neydi ki? Hangi iklimler anlatabilir hissettiklerimizi? Hangi yaðmurlar söyleyebilir yaþayýp da unuttuklarýmýzý?..

Kýrk iki yaþýnda saçlarýnýn çoðuna aklar düþmüþ, on üç senelik evli, iki çocuk babasýyým. Ömrünün ikindisini yaþayan bir adamým. Ama bana sorarsanýz, yirmi beþinde tanýþtýðým, o liseli kýzlayým hala. Yoo, yoo hayýr evli bir adam olarak bunlarý size anlatmaktan utanmýyorum. Hiç de vicdan azabý duymuyorum. Þey… Bazen, bazen iþte…

Nilgül yani karým içi titrercesine sarýldýðý zaman, bir de küçük kýzým Þeyda’nýn, ‘’baba annemi ne kadar çok seviyordun hadi anlat bana.’’ dediði zamanlar…

Bunlarýn dýþýnda Lale var hep. O liseli kýz. Þimdi nerede, kiminle, hayatý nasýl inanýn bilmiyorum. Ah bilsem, keþke bilebilsem… Hem bilsem ne deðiþirdi ki? Kýrk ikisinde adam, gençlik aþkýnýn peþine düþtü derlerdi en fazla. Bakkal Hüseyin’in karýsýný aldatýp baþka bir kadýnla kaçtýðý zamanki kadar konuþurlardý bizi. Sonra unuturlardý. Bir Hüseyin, bir eski karýsý, bir de yeni karýsý hatýrlardý bunu en fazla… Ne deðiþirdi ki?

Zaten bizi hep en fazla yaralayacak olan þeylerden kaçmýyor muyuz? O yüzden böylesine tepe taklak olmuyor mu yaþamýmýz?..

Ben yirmi beþinde, o on yedisindeydi yýllar önce… Aþký ellerimizde tuttuðumuz, dokunduðumuz, baktýðýmýz, kokladýðýmýz, sezdiðimiz her þeyde fark edebilecek kadar gerçekti… Ve bunun kýymetini beraber olduðumuz zamanlar içerisinde hep duyduk, hissettik. Kýymet bildik. Yani en azýndan ben böyle düþündüm.

Ben onu bekliyordum, üniversiteyi kazanmasýný, sonra bir yuvamýz olmasýný…

Sonra bir gün… Hiç sebepsiz, nedensiz bir gün sýnýftan bir arkadaþýyla el ele gördüm onu. Hiç hesap sormadým… Geçip karþýsýna neden Lale diye sormadým.

Sormam neyi deðiþtirirdi ki?

Þimdi kýrk iki yaþýnda kocaman bir adamým. Yolunu çizmiþ, evli barklý, iki çocuk babasýyým… Çoðu erkeðin istediði her þeye sahibim… Ama hala o kýzý özlüyor, senelerdir o soruyla yaþýyorum.

Bugün çýkýp gelse Lale otuz beþ yaþýnda bir kadýn olarak, ben hala o liseli kýza aþýk olurdum galiba.
Galibasý eksik, kesinlikle!..

El ele tutuþan sevgilileri gördüðümde, Nilgül bana beni sevdiðini söylerken ve anlatýrken, ilk çocuðumu kollarýma aldýðýmda, bakkal Hüseyin’in baþka bir kadýnla kaçtýðýný duyduðumda, ilkokula baþlayan oðlum bir gün yanýma gelip, baba ben artýk Ayþe’yi deðil, Nergis’i seviyorum dediðinde, hep ‘’neden’’ diye sordum kendime. Bu sorunun aðýrlý ve cevapsýzlýðýyla yaþadým hep. Ve yýllarca Lale’yi suçlamak, kýzmak, bütün güzel anýlarý silip atmak yerine ona hak verdim. Onun nedenlerini, yani olabilir nedenlerini sýralayýp durdum kendime…

Lale mi?

Lale liseli, temiz, duru bir kýz… Gözleri ýþýl ýþýl. Sýmsýcak… Dokunalasý ama kýyýlamayasý bir þey gibi bir þey o… Farklý.

Okulun yanýndaki o parkta dudaklarýna öpücük kondurduðumdaki o ýslaklýk hala dudaklarýmda… Nilgül’le olan sayýsýz öpüþmelerimizin yanýnda… Nilgül’ün mü dudaðý kötü Lale’den ya da Lale’nin mi dudaðý çok çekici Nilgül’den? Hayýr… Hayýr… Ýki insana yüklediðim anlamlar çok farklý. Ah deðiþtirebilseydim anlamlarý… Sahi, sahi deðiþtirebilme imkaným olsaydý yapar mýydým bunu?

Yapamazdým… O ýslaklýk Lale’ye özgü çünkü… Bir tek onun dudaklarý bu kadar ýslak ve bu kadar tadýlasý olabilir…

Geçen az kalsýn Nilgül bu yazdýklarýmý okuyacaktý biliyor musunuz? Bankadan getirdiðim evraklarýn arasýna sýkýþtýrýp kaldýrdým. Galiba dikkatini çekmedi. Zaten onun bu yazýklarýmý okumasýný istemiyorum. Bendeki de laf mý? Hangi erkek ister?

Birkaç gündür yazamýyorum. Bankadaki iþler o kadar yoðun ki. Bir de üstüne eksik para çýkýnca iþler iyice çýðýrýndan çýktý. Öðle arasýndayýz þimdi. Ah þu yazmak olmasa, ne kadar boðulurdum ben böyle…

Çýkardýðým notlarýn arasýnda Nilgül’ün yazýsýný buluyorum. Okumuþ… Lale’ye yazdýklarýmýn hepsini okumuþ…

‘’Caným kocacýðým,

Sana ne diyeceðimi bilemiyorum. Aðlýyorum þimdi. Gözlerim doluyor, doluyor… Dudaklarým ýslanýyor Lale’ninki gibi… Ýnan onunki gibi ýslanýyor. Ve sen yoksun þimdi burada, öpemiyorsun beni…

Evlendiðimiz zamandan beri çalýþma odana girip hiçbir eþyaný karýþtýrmadým, taki bugüne kadar… Odaya çekilip yalnýz kaldýðýn bu son zamanlarda iþlerinin dýþýnda þeylerle meþgul olduðunu hissettim… Korktum ben. Çok korktum… Seni kaybetme düþüncesi sardý benliðimi. Bu yüzdendir bulaþýk yýkarken o kadar çok bardak kýrdýðým…

Yazýnda bahsettiðin meseleyi çok düþündüm ve yeni hatýrlayabildim. O gün beni ellerimde bir baþkasýyla gördüðün çocuk Kerim’di. Hani sana anlatýrdým, psikopatýn teki benden hoþlanýyor diye. O gün bir kerecik, ellerinden tutayým söz hiç rahatsýz etmeyeceðim seni demiþti, ben de çok az… Gerçekten az bir zaman için izin vermiþtim. Bizi rahatsýz etmesin diye. Çünkü sana bir þey yapmasýndan korkuyordum.

O da sözünün eri çocukmuþ. Bir daha rahatsýz etmedi. Ýki yýl önce karþýlaþtýk çarþýda. Eþiyle tanýþtýrdý beni. Bilmiyorum belki þimdiki olgunluðumuza bakýp kýzabilirsin bana; ama o zaman için onu yapmak doðru gelmiþti bana. Kýzma ne olur…

Caným kocacýðým, o sakladýðým lise eteðimin içine artýk giremiyorum. Dün terziye gittim Aysel Teyze kýrmadý beni, bugüne yetiþtirecek eteði. Týpký lisedeki eteðim gibi olacak…

Ben okul çýkýþ vaktinde, okulun yanýndaki o parkta seni bekliyor olacaðým.

Hem Lale, hem de Nilgül’ün dudaklarýyla…

Seni çok seviyorum…’’

Karýn Lale Nilgül…


Çaðla GÖKDENÝZ