Küçük sevinçlerden ümidi keseli yýllar oluyor, bunlar bitiyor insan kendinden koparýlýp gittikçe.

Geriye kalanlarýyla birlikte her ne kadar yaþamaya çabalasa da, hatýrlanan bir gün ya da bir an bütün sineye çekmeleri geriye dönüþler yaþatarak umutsuzluk ve mutsuzluk yaratýr insanda.

Þimdilik kendimden ödün verip, kafamý çevirip o anlara bakasým gelir, çok acý verse de muhakkak bana orasý, yine de kendime yenik düþer ve istemeden de olsa eski mekânlarý ziyaret ederim. Önceleri bu hareketlerim beni derinden sarsardý, mesela o gün kendime gelemezdim, ertesi gün onun etkisi devam ederdi kimseyle konuþmazdým, ondan sonraki gün aðzýmý býçak açmazdý, susardým saatlerce. Üç günüm yalnýzca eski mekânlara takýlý bir beyinle geçerdi. Sonraki gün inkâr etme seanslarý, ben çok iyiyim yalanlarý! En yakýn dostuma açamamamýn verdiði ýstýrap ve acý girdaplarý. Sýrf eski günler aklýma geliyor diye, daha önce mutlu olduðum yerlere adýmýmý attýðým zaman yaþadýðým bu türbülanslar beni olduðum durumdan daha vahim hale sokuyordu.

Neden sonra zamanla yeni bir þey keþfetmiþtim. Artýk onu uygulamalýydým. Ýþe gitmediðim bir gün yine hasret nöbeti geçirirken, caným aðlamak için çýrpýnýrken, gözlerim sabitlenmiþken, beynimden eski günler tek tek geçerken, küçük yeðenimin çikolata yeme çabasýný görmüþ ve istem dýþý gülmüþtüm. Güldüðümde çok önemli bir þeyi atlamýþtým oysaki içine gömüldüðüm mutsuzluðum bir toz bulutu olup uçmuþtu! Anlýk bile olsa kendime eziyet etmemeyi öðrenmiþtim bir çýrpýda. Yeðenim bana o haliyle bir gerçeði göstermiþti aslýnda. Kim bilir kendime dýþardan baksaydým kesin gülerdim diye düþünmüþtüm.

Bu kesinlikle mutluluk oyunu deðildi, aksine bir anlýkta olsa kendimi kahretmekten uzaklaþabildiðimi görmüþtüm. Demek ki dedim kendi kendime, kendimle dalga geçmeliymiþim! Denemek için kollarýmý bir an evvel sývamam gerekiyordu, o gücü kendimde hissedebiliyordum artýk ve yola çýkmalýydým.

Yaðmurlu ve karlý günlerde üzerime bir kasvet çöker, daralýr ve sýkýntýdan patlardým. Yine öyle bir gündü kendimi dýþarýya saldýðýmda… Beraberce gittiðimiz bir mekâna uðrayacaktým yine. Bu sefer onun özlemi içimde bir kor olmamýþtý henüz, bu yönden biraz þanslýydým açýkçasý. Oraya geldiðimde ayaklarým birden adým atamadý, o masaya bakakalmýþtým. O anlarýmý çok iyi bilirim, tam da Allah’ým olmadý diyecektim içimden ama masanýn yanýna doðru ilerlerken benden önce davranan biri aniden önümden geçerek onun oturduðu tarafa geçmiþti bile. Ben neye uðradýðýmý þaþýrarak bir an afallamýþ, öylece kalakalmýþtým. Bizim masanýn tam çaprazýnda duran boþ masaya oturmak zorunda kalmýþtým. Þimdi bana günlerimi zindan eden düþüncelerimin beynimden geçmesini bekliyordum. Saatime bakmýþtým, evet her buluþtuðumuzda bu saatte burada olurduk… Masaya iyice kapaklanmýþ ve bir de sigara yakmýþtým.

Ýnanamadýðým geliþmeler oluyordu bende, bu sefer gözlerim dolmamýþtý! Sanki bir köþeye sinmiþ avýný bekleyen bir aslan gibi, bana yaþattýðý acýlarýn sonunu yakalamak istiyordum, nerden kaynaklanýyorsa bu acýnýn kökü orayý kurutmaya çalýþýyordum.

Bir baþkasýnýn o masaya oturmasýna izin vermemden belliydi zaten deðiþtiðim.
Dimdikti göðsüm, hiç iç çekmedim ve yer karolarýna diktiðimde gözlerimi kaçmak için çýrpýnmadým.

Bu günlük bu kadar dedim ve eve gittim. Þimdiyse kendimi attýðým o bunalýmlý dakikalarý beklemeye baþladým. Oturdum kanepeye, televizyonu açtým. Televizyona bakýyor ama izlemiyordum, sonra usulca bir yorgunluk üzerime çökmüþtü, baþýmýn altýna küçük bir yastýk koyarak kanepede uzandým. Beklemeye baþladým bunalýmýn içimi sýzlatmasýný. Aklýma nedense o mekâna giderkenki halim geldi ve masayý o çocuðun kapmasý. Çocuðun masaya oturmasýnda bir þey dikkatimi çekmiþti hemen, sandalyenin üzerine dökülen keççabýn farkýna varmamýþtý maalesef. Bu olay gözümün önüne geldiði anda hemen gülümsemiþtim, sonra tekrar geriye dönüp kendimi aklýma getirdim, düþünsene; ben gidip çocuða diyormuþum ki:
—kalksana oradan, orasý benim masam! O da bana diyormuþ ki;
—yok ya nerden oluyor, babanýn mý? Bu sefer biraz daha gülümsemem belirginleþmiþti. Olayý daha da ilerletip ben garsona; þu çocuk sandalyenizin üzerine pisledi, çok pis kokuyor ya burasý, atýn þunu :) diyecektim. Garsonda çocuðun altýný koklamaya gidecekti, ne komik olurdu ama… Niye düþünemedim peki ben bunlarý? Çünkü o an, içinde bulunduðum yoðun duygularýn ezikliðini yaþýyordum fakat þimdi bununla dalga geçebileceðimi de öðrenmiþ durumdayým.

Oraya giderken eskisi gibi kalbim çarpmýyor deli gibi, ben onu çok sevdiðimi kabul etmiþtim ve ne olursa olsun ondan nefret edemediðimi de, onun yokluðuna da alýþmýþtým üstelik artýk hayatýmýn geri kalanýný böyle geçireceðimi de biliyordum, bana eskiden gittiðimiz yerler acý vermemeliydi, çünkü o her ne kadar hayatýmdan çekip gitse de, ben onu sevdiðim için, bütün bunlarý kabullenmek ve bunlarla mücadele etmek yerine içimdekilerle yaþamayý bilmeliydim. Onu unutmak ya da eski mutluluklarýmý geri getirememek beni baþtan aþaðýya deðiþtirmemeli, kimliðimi kaybetmeden bu acýlarýn beni olgunlaþtýrmasýný saðlamalýyým.
Her mutluluðun büyük bir acýyla biteceðini kabullenmek güzel, bunun bilinciyle hareket etmek daha güzel.

Mutluydum, bu keþiflerle kendimi tekrar geri getirmiþtim. Uzun zamandan beri gülemeyen yüzümde somurtkanlýk yoktu, hatta ondan bahsettiðimde bile caným yanmýyordu. Kafamýn içinde arada bir filizlenip tekrar toz bulutu þeklinde hemen ortadan kayboluyordu sanki… Ben onu unutmak için çaba sarf etmedim, etmeyeceðimde. Çünkü onunla çok güzel anlar yaþadým, bu bir gerçek ve bunu da deðiþtiremem.
O masaya oturma gereði bile duymadým zamanla…
Aðlama krizleri yerine güzel anlarý hatýrlayýp ince nüanslarý yakalayýp, gülümsüyorum.
Bu duygularý bana yaþattýðý için ona teþekkür bile edebiliyorum.

O kadar olgunlaþtým ki, karþýma çýktýðýnda artýk gözlerine caným DOSTUM diye gülesim geliyor… Bunu tek baþýma baþarmýþtým üstelik hiç kimsenin yardýmý olmadan ya da hiç kimsenin akýl hocalýðý olmadan. Kendime küçük sevinçlerden vazgeçtiðimi inandýrmýþtým zamanla, hâlbuki bütün bunlar küçük sevinç kýrýntýlarý deðilmiþ, bunu da zamanla anlamýþtým. Zaman su gibi akýp giderken bana kendi yaþadýklarýmdan kalanlar bir ders oluyordu ve bunlar da bende küçücük de olsa mutluluk uyandýrýyordu, belki benim dýþýmda baþka birisi bu sevinçlerin hiç farkýnda olmayacaklar ama en azýndan ben hayatýmý biranda tepetaklak eden þeyin ne olduðunu anlamýþtým, onu unutup üzerine bir kalem çekmek yerine, onunla yaþamayý ve nihayet onu zamaný geldiðinde de yenmeyi öðrenmiþtim, iþte bu yüzden mutluydum.

Evet. Aðlamýþtým ve uykusuz kalmýþtým bazý geceler. Evet. Huzurumu kendi elimle bozmuþ, boþ bir hayalin peþinden koþmuþtum. Evet. Kör, saðýr, dilsiz kalmýþtým o gittikten sonra ama bu kadarýnýn kâfi olduðunu biliyorum.

Her þeyin bir güzel baþlangýcý, bir de kötü bitiþi, her aðlamanýn bir baþlangýcý, bir de bitiþi varmýþ.


Rüyama gelir bazen, bütün gece onunla uðraþýr dururum, kafamda yarattýðým yeni düzene karþý çýkýyor ve benden daha mutlu olduðunu ýsrarla vurguluyor. Ne kadar güzelmiþ, onunda mutlu olmaya hakkýnýn olduðunu kabullenmek, bunu ona söyleyebilmek.
-Sen de mutlu olmalýsýn, hayatýmda biri olmadan da mutlu olabiliyormuþum, sen olmadan da yaþayabiliyormuþum…
-Ýnanmýyorum sana. Bak bana.
-Kalbinde birisi varsa, beni unutmuþsundur. Kalbinde benden baþkasý varsa, ben de seni unutmuþumdur. Bir gün karþýma böyle bir þey çýktýðýnda, vazgeçip ardýma bakmadan gitmeyi bilmeliydim ve ben bunu yaptým.
-Olamaz böyle bir þey!
Oluyormuþ iþte, oluyor, ben de bunu yapabildiysem eðer, herkes yapar, bundan eminim.
Artýk sende herkes gibisin, kalbimde kalbine yok bile kinim, kendimle baþ baþa düþündüm demin, sen de artýk HERKES gibisin.