6. Mektup

Yaz mevsimi aðýr aðýr göçmeye baþladý. Kaç anýsý kaldý ki insanda. O güzel günlerin gidiþi kimsenin umurunda deðil sanki. Her þeyde sen varsýn. Sana ait parçalar izler var. Duyardým ama bilmezdim aþkýn kainat olduðunu. Sen beden olarak gittin, ya el vurulmaz o hayalin ne olacak! O çok sevdiðim kiþinin özlemi hayali bir türlü göçüp gitmedi benden. Çekilen uzun kýþ gecelerinden sonra özlemi duyulan, çok özlenen aðustos ayý da geldi geçti. Ýnsanlar özlemde beklediði aðustos ayýna dahi sitem ediyorlar. Týpký senle biz gibi. Varlýðý bir dert, yokluðu bir dert misali. Ve nihayet þikayet edilen aðustos ayýda yavaþ yavaþ göçüp gitmeye baþladý. Birden bire çekip vefasýzca gitmedi. Aðýr aðýr çekip gidiyor aðustos ayý da. Ki bu ayda bir baþka olur sýcaklýklar özgürce saatlerce gezmeler. Sana en çok gelip gidilen ay bu aydý. Þimdi aðustos ayý dahi canýmý acýtýr oldu. O yeþil yapraklar sarýlaþmaya yüz tutmaya baþladýlar. Sanki býkmýþlar gibi bu dünyadan usul usul çekip gidiyorlar. Ne hikmettir anlamadým. Baktýðým her þeyde biraz sen varsýn, bir parçada ben varým. Kainat her varlýðýyla seni anlatýyor sanki. Yýldýzlar senin kadar uzak ve çekici, ay, karanlýða düþen bir nur aydýnlýk. Ne kainatý anlýyorum nede seni. Birileri doðarken birileri ölüyor iþte. Bir varmýþ bir yokmuþ masalý sanki dünya evi. Biri gelirken diðeri gidiyor oluyor. Oysa sen bir geldin bir daha gitmedin. Aþk sadece kuru bedende saklý olsaydý, adý aþk olmazdý. Çünkü aþk senden benden bilmem daha nelerden büyük ah bir bilseydin.
Nereye baksam seni hatýrlýyorum. Sevene kainat sevdiðinin dilinden konuþuyor sanki. Sessiz bir dili öðretiyor insana. Þimdi kainat gurbet ve özlem havasýnda. Yaðmur sen, güneþ sen, ay sen, bitki sen, öksüz çocuklar sen... Kýsaca sen sen sen… kainatýn hangi yolundan yürürsem yürüyeyim senle birlikte geçiyor bu düþünce hayatý. Bir yanýmda hep sen varsýn. Benden hiç ayrýlmayan, hasreti ile her daim canýmý acýtan sen. Her yolun içinde sen, sonunda sitem hasret yalnýzlýk var. Aniden gelip aniden terk ediyor düþüncen sevdan. Ummadýk anlarda mutlu, ummadýk anlarda mutsuzluða bürünüyor hayatým.
Özlemlerin dayanýlmaz yere geldiðinde yüzümde tatlý bir tebessüm oluþuyor. Sebebini bildiðim ama felaha eremediðim bir tebessüm. Sonra büyük bir öfke ile o tatlý tebessümü yüreðimde söndürüyorum. Bir büyük acý ile irkiliyorum. O hiç deðiþmeyen tek gerçek karþýmda azýlý bir katil gibi duruyor. Yine acýmaklý bir yüzüm oluyor. Ah bir eðilebilsem, onurumu bir kýrabilsem neredeyse yana yakýla yalvaracaðým sana. Ama istemem, böyle birini asla sevmem. Ýnsan onuruyla sevmeli, insan onurlu birini sevmeli öyle deðimli sevdiðim. Zaman ve mekan fark etmeden anýnda ikiye bölünüp sanki sonu hiç gelmeyen bir savaþa giriyorum kendimle. Adeta bütün kaným beynimde dolanýyor. Zehirli bir kan dolaþýmý. Devasýz bir dert yeniden kabarýyor gögsümde. Aþk artýk bir mutluluk deðildi. Aþk dayanýlmasý zor gelen bir acý oldu bende. Aþk acýlar diyarý, aþk çekilmesi zor anýlar diyarý þimdi.
Sýcak gecelerin soðuk yataðýnda bir zehri bedenimden atmaya çalýþýyorum. Bin acýya bedel bir acý. Tatlý yanýný düþünüp içine girildiðinde anlaþýlan büyük bir tuzak. Çýkmak, bu tuzaklardan çýkmak. Kan revan içinde gözyaþlarýyla ayrýlmak o diyardan. Ne zaman bu tuzaðýn içinde bulsam kendimi, acýlardan acýlara savruluyorum. Zavallý gözlerim usul usul aðlýyor artýk. Öyle ya, o da görmüþ o da çok sevmiþti seni. Þimdi seni görmekten mahkum, özlem diyarýnda boynu bükük duruyor gözlerim. Sevda ateþlerinde yanarak umutsuzluða boyun eðiyorum artýk. Mahþere kadar yanar mýyým bilmem artýk? Her geçen vakitte bir parçam eskiyor, bir parçamý daha kaybediyorum. Adýna umut dediðim bu güzel dünyam yavaþ yavaþ viraneye dönüyor. Ýçinde hayalleri gibi virane olan bir ben varým. Kimsesiz bir baþýna. Kaç vakit yana yakýla düþündüm seni. Neydi senden bu vazgeçemeyiþim. Neydi acýlarý bir çýrpýda içimden çýkarýp atamadýðým. Neydi bu seni yana yakýla sevmelerim. Kaç soru, kaç cevapsýz soru beynime doldu doldu boþaldý bir bilseydin. Bir bilseydin. Her þey tek bir sözcükle bitmiyor. Elveda demekle bitmiyor bu sevda masalý.
Artýk ayrý þehirlerin sabahlarýnda uyanýyor, ayrý þehrin karanlýklarýnda gözlerimizi yumuyoruz. Ebediyete nerede nasýl gözlerimizi yumacaðýz bilemiyorum. Senin ölümünü düþünmek, aman Allah’ým ne kadarda büyük bir acý. Nereden nereye geldik. Ne idik ne olduk sevdiðim. Nelerin hayalini kuruyorken, þimdi ne kabuslarla yaþar oldum. Þimdi ben felaketten felakete dertten derde sürüklenir oldum. Ya peki þimdi sen neredesin, dertli hüzünlü kederde elemlerde misin? Yoksa gönülden doya doya sevebildiðinin yanýnda mýsýn? Belki sevdin belkide sevgiyi bir kalemde sende silip veda ettin o büyük nura. Bekli de taze, yeni yaþama heyecaný, aþk umudu olan birileri vardýr hayatýnda. Yada hayatýnda vardýr birileri ama yoktur hayatýnýn tadý tuzu. Sende mutluluðu ararken bir acýnýn içine düþmüþsündür beklide. Ah ki ne ah, o zaman her þeyden çok yanar, ömrümce mutluluðun adýný unutmuþ olurum. Þimdi susup kaldýðým bir yerde öylesine yaþýyorum. Kendimi karanlýðýn koynuna býrakalý kaç zaman geçti bilemez anýmsayamaz oldum. Dünya öylesine dönüyor artýk. Sýradan günler gelip geçiyor. Ha zaman durmuþ ha bitmiþ fark etmiyorum çoðu zaman. Bir hasta gibi, uyku doktorunun kollarýna býrakýyorum kendimi. Ben susamda kaçsam da içimdeki sen susmuyor, kaçmýyor, gitmiyorsun. Yüreðim senin sesine, hayaline kulak týkayamýyor ki. Banane ki, boþver aldýrma diyemiyor ki. Ýnsan duygularýna, gönlüne, çok istese de zincir vuramýyor. Esaret yaþatamýyor. O büyük sevgi selinin önüne set çekilmiyor. Yýkýyor her bendi o hýrçýn güzel duygu. Aðýr bir yorgunluk her yerimi sarýyor. Yine yokluðunu en derinden hissedip yine seni anýp bir hüzün dünyasýna dalýyorum. Mutlu bir aþýk olamadým. Delice yangýnlarým sönüp gitti. Þimdi sönmek bilmeyen azap ateþi yanýyor yüreðimde. Artýk yaþadýkça her cefana özlemine taþ olup dayanmam gerekli. Büyük acýlar içinde kalsam da taþ olup dayanmalýyým.