8. Mektup

Azaba düþmüþ gönlümle, ölmüþ kara günleri yine yad ediyorum. Nereden nereye geldim. Yokluðunda hasret gömleðini giyer, dolanýr dururdum yol boyu kaldýrýmlarda. Ama mutlu ama umutlu. Þimdi yüreðime giydirilmiþ ateþten bir gömlekle dolanýp duruyorum. Kaç defa aldýrma gönül aldýrma, boþ ver gitsin, unutursun elbette unutursun o çok sevdiðini dedim. Anlamaz ki dinlemez ki gönlüm aklýmý. Meðer büyük olan gönülmüþ. Ki o gönül ne akýl dinliyor, nede baþkalarýnýn akýllarýna boyun eðiyor. Aklým periþan, gönlüm periþan. Hayat mý sorma, hayatýn adý zaten averelik zaten periþanlýk olmuþ. Yuvasýz kuþlara döndü hayatým. Bir kere akþam olmaya görsün. Bu kadar mý korkar bin insan karanlýktan. Böyle mi çýrpýnýr karanlýklar içinde. Kimse görmez halimi, görende anlamaz dilsiz dilimi. Oysa ne güzel günlerimiz geçmiþti seninle. Ne kadarda derinden duymuþtum yaþamýn güzel yüzünü. Hele gözlerine baktýðýmda kainatýn ötesinde bir dünya görürdüm. Her þey, her yer sevda ile doluydu. Tertemiz kirletilmemiþ içinde yalaný olmayan büyük bir dünya görürdüm. Þimdi gözlerimin önü, gözlerimin gördüðü her yer, her þey kara bir zindan. Ah sevdiðim ah ki ne ah. Ya þimdi sevdiðim ya þimdi, ne haldeyim bilir misin? Ya þimdi ya þimdi sen neredesin ben neredeyim, el vurulmaz beyaz güvercinlerin uçuþtuðu, allý beyazlý güller nerede. Nerede o çok sevdiðimiz sevda bahçeleri. Nerede nerede nerede?
Bazen isyan etmeye ramak kalýyor. Yokluðun varya þu kahrolasýca yokluðun, azar azar eriten yok eden yokluðun. Ömürde güzel günleri yargýlamakta varmýþ. O sýmsýcak bahtiyar olduðum o günlere, ayaz gibi kara kötü günlerde demekte varmýþ. O bahtiyar günler bitti artýk. Ne çabuk bitti. Doyamadan hissedemeden bitti gitti öylemi. Þimdi baharýmýz gelip geçti öyle mi? O toz pembe günlerin yerini karanlýk düþünceler kapladý. Akýl inanmýþ yokluðuna. Her defasýnda inkar ederken yokluðunu, inkar etmedi gönlüm aþkýný. Korkularýmý var, mecburiyeti mi var gönlümün sana. Sana saplý kalmýþ çýkmaz bilmez o deryadan. Aþk içten bir tebessüm iken þimdi kara kara düþünmek oldu. Kim bilir aþkýn bir yüzü de karanlýktan geçmekti. Korkarak, canýnýn yandýðýna þahit olarak geçmek o kara yollarý. Aþký bir de incinmiþlikte, kýrýlmýþlýkta öðrenmek, yaþamakta varmýþ. Her ne kadar üzülmek aðlamak istemesem de, bir þeyler canýmý en derinden acýtýp, göz yaþýna boðuyor beni. Bu yalnýzlýk dünyasýndan kurtulmalýyým ey sevdiðim. Her ne kadar dilim söylemeye varmasa da söylemeli miyim bilmiyorum. Ýnsan sevdiðinin yanýnda mutlu oluyor. Ben hala seni seviyor, seninle yaþýyorum. Hiç gitmedin ki benden. Bel ki sevdiðim sen yanýmda olsaydýn, yüreðimin ýzdýrabýný azaltýr belki de yok ederdin. Yerine kocaman kesintisiz bir mutluluk býrakýrdýn. Ah bu büyük yarama kim merhem olur bilemem. Kurtulmalýyým bu kapanmaz yaralarýmdan. Bu büyük yaralarýmdan önce, büyük mutluluklarým vardý. Sen vardýn, senin ve sevginin huzurun getirdiði bir sevda dünyam vardý. Sevginin olduðu yerde mutluluk olur ya, iþte bende öyle bir dünyada yaþamýþtým. Seven, sevilen insanlarýn dünyasýnda. Sanýyordum ki evrende ki her varlýk mutlu. Her varlýk seviyor birbirlerini. Her varlýðýn içi dýþý sevgi ile dolu. Gözyaþý bilen döken yok sanki kainatta. Her yaným sevgi ve mutlulukla doluydu. Ne oldu da birden bire deðiþti bu dünya. Ne oldu da içimdeki sevinçler kedere, eleme döndü. Kim tutup attý güzel günlerimi ömrümden. Þimdi sevgiyi unuttuðum bir yerde, acýlar içinde, sessiz sakin öylesine yaþýyorum iþte. Gözlerim yaslý, boynum bükük, gönlüm tarumar olmuþ. Kýsacasý ölmeye ramak kalmýþ hayattan umudumu kesmiþim.
Ýnsan kainattýr, sevdiðim. Her mevsimde ayrý bir güzellik ayrý bir nimet var. Dört büyük halka birbirine muhteþem bir zamanla baðlanmýþ. Her mevsimde apayrý yaþanýr güzellikler. Baharýný, kýþýný, yazýný, son baharýný, bulutunu, daðýný, aðacýný, çiçeðini, yeþilini, kýrmýzýsýný, beyazýný… her þey insan bünyesinde aslýnda. Acýsý tatlýsý, hüznü tebessümü, kainata ait ne varsa, kainatýn parçalarý yine insanýn içinde yaþayýp yok olup gidiyor. Týpký dünya gibi, insanda her geçen gün bir parça daha eskiyip gidiyor. Adý saný þekli cemali ne olursa olsun, bu kainat sevgisiz ne yaþanýlýyor nede yaþama mutluluk katýyor. Ve eller sevgi vermiyor sevdiðim. Hiç kimse ne sana benziyor nede senin dilinden konuþuyor gönlüme. Kimse bilmiyor yaslý gözlerimin fersizliðinden sana muhtaç olduðumu. Kimseler bilmiyor ki görünmez bir zincirle baðlý bir esir olmuþum kederlere. Kimse bakýp ta gözlerimin içine bir yudum sevdayý býrakmýyor. Ah sevdiðim ah, bu saatten sonra sevgiyi bulsam ne yaparým sanki. Öyle bir yerdeyim ki, ne sevgiyi görebiliyorum, nede kendimi. Dünyanýn en keskin zehrini içmiþ gibiyim. Uyuþmuþ bedenimde acýdan baþka bir þey hissedemiyorum.
Kainatýn en güzel yaný sevmektir, sevilmektir ey yarim. Oysa þimdi ben, sana ait acýdan beter bir sevginin içinde yaþamaya çalýþýyorum. Sevginin adýný hatýrlamak dahi istemiyorum. Bir öcü gibi kaçýyorum bu güzel nurdan. Oysa hangimiz kurmuyorduk ki bu güzel nimetin hayalini. Nelerimizi vermezdik deðil mi sevda için. Ve verenleri de duydu gördü bu dünya. Ne sevdalar yaþandý. Ne güzel yürekler, ne güzel bakýþlar, kýyýlmaz güzelliklere kýydýlar. Ne canlar ne gönüller çürüdü gitti bu sevda yolunda. Onlar ki severken de mutluydu ölürkende mutluydu. Çünkü sevgi her þeyden daha güzeldi. Sevgi için sevgi içinde ölmekte güzeldi. Göremedik ey sevdiðim göremedik. O nimetin kadrini kýymetini bilemedik biz. Keþke geçmiþim, hep geçmiþ zamanlar içinde kalsaydý. Tekrar bugün yarýn olup karþýma dikilmeseydi. Her gün ayný geçmiþi anýmsamak ýzdýrap veriyor. Zavallý bedenim duygularým kaldýramayacaðý bir yükün altýnda her gün eziliyor. Ne yapsam beyhude, çünkü derin acýlar asla unutulmuyor iþte.
Kaç zamandýr huzur yolunu arýyorum ben. Bir vakitler kendimi dünyanýn en huzurlu bahtiyar insaný sanýrdým. Her geçen gün dünyanýn en mutsuz insaný gibi yaþýyorum. Beni bu hale koyan aþk mýydý. Yoksa aþk sandýðým yanlýþ bir inanýþ mýydý? Aþkta bir nevi ahirete benziyor. Ýnsan inanmanýn mükafatýný, inkar etmenin defedilmez azabýný çekiyor. Ýnanan kazanýp felaha ererken, inanmayan dayanýlmaz ateþlerde eriyor, ölmek istese de ölemiyor.
Yüreðime acý veren bu derin yaralar, ýzdýraplar senden mi geldi bana ey sevdiðim. Bu kapanmaz yaralarým gün olur kapanýr mý bilinmez. Kimileri acýlarýný kimileri anýlarýný anýmsýyor. Bende acý anýlar, acýtan anýlar var. Oysa ben anmanýn da ötesinde, derinden derine hala yaþýyorum bitmeyen acýlarýmý. Yar gelmedikçe, yüreðini sarmadýkça bitmez diyor yüreðim beynime.