12. Mektup

Aysýz ve yýldýzsýz bir gecede yine uykularým param parça oldu. Gökyüzü zifiri karanlýða büründü. Saklamýþ bu gece yýldýzlarý ve ayý. Kýzmýþ sanki bir þeylere. Yasak getiren anne babalar gibi, saklamýþ çocuklarý olan yýldýzlarý ve biricik kýzý ayý. Uzun uzun bakardým o aya. Sen gelirdin aklýma. Gülen bir sima gelirdi gözlerimin önüne. Oysa þimdi ne zaman aklýma sen gelsen, anýlarýmý hayallerimi hatýrlasam yada dünleri biraz yad etmeye kalksam ne huzurum kalýyor ne de yüzümde gülen bir yüz oluyor. Artýk damarlarýmda sevda nehirleri akmýyor. Damarlarýmda bütün vücudumu alt üst eden zehir acýlarým dolanýyor. Artýk avunmaz hayallerle mahþere kadar yanacaðýmý düþünüyorum. Ellerimi açýyorum acýlarýmý dindirsin diye yüce Mevla’ma. Kendi gücümle aklýmla çözemediðim bu acýlarý, bu sýrrý yine de çözmeye çalýþýyorum. Ama artýk yorgun, artýk umutsuzum. Yana yana sevmek böyle mi olurmuþ ah sevdiðim. Hafakanlar üstüne hafakanlar yaðýyor dünyama. Bu acýlarýmýn ne merhamete geldiði var ne de geleceði. Ölüm getirecek sanki. Ölüm melekleri bu acýlar içindemi gelecek canýmý almaya. Bu sensizlik varya, nefesimi kesercesine yýðýldýkça yýðýlýyor üzerime.
Bir eðri söz, deðiþtirdi tüm dünyamý. Bir eðri sözü düzeltmeye bin doðru ve güzel sözün gücü yetmiyor. Ne zaman aklýma düþse o sözün beyninden vurulmuþ zavallý bir varlýða dönüyorum. Çaresiz hüzünlü ve acýlar içinde bir varlýk. Canýmdan cananýmdan vazgeçmek geliyor. Ýçime oturup kalan o sözün, hayatýma dert olan o sözün, içimi kemirir duruyor. Ne dur diyeni var ne de merhamet et diyeni var.
Ne hikmettir ki her aðýr yaralý ölmüyor iþte. Yüreðimde biriken ne kadar acým, yaram var bilmiyorum. Fena bir haldeyim. Belki de her bir acýn insaný öldürecek güçte bir yýlan zehri gibi dolaþýr durur kanýmda. Ateþe acýya teslim olduðum günden beri her gün vicdan mahkememde yargýlýyorum kendimi. Uykusuz yorgun bedenimle huzuru ermek için çýrpýnýp duruyorum iþte. Gün gelse, gün olsa da þu kalbim acýlara kapýsýný kapatsa artýk. Bir gün kalbimin kapýlarý mutluluk için sonuna kadar açýlýr mý bilmem ey sevdiðim. Mutluluk benimde hakkým olmalýydý. Hak, hak, hak… Kaç acýný sineme çektim inan sayýsýný dahi bilmiyorum. Dertler birike birike sabýr taþýna döndü ömrüm.
Oysa benimde umutlarým olmalý. Sýmsýcak gülüþlerim olmalý. Gelip de geçmeyen bu yürek yangýnlarýný söndürmeliyim. Yüreðimde yaþayan senin sevgini çýkarýp atmalýyým. Ýki ucu keskin bir býçak gibi bende yaþayan seni kýrýp atmalýyým.
Sanki aþk ve nefret iki büyük dost. Ýkisi de bir birine ölürcesine baðlanmýþ iki kara sevdalý dost olmuþ bende. Birinin olduðu yerde diðeri de oluyor sevdiðim. Þimdi bu halim aþktan mý nefretten mi bilmem? Kahretsin ki delik deþik bir yürekle yinede sen diyor kalbim yine de sen, ille de sen, hep sen, hep sen. Benden hiç gitmeyi bilmeyen sen… Kim bilir, beklide bir gün, nefretlerim temizlenir, acýlarým iyileþir. Beklide bu acýlar içinde biter ömrüm, bilmediðin bir yerde, bilmediðin bir zamanda. Ýçinde ölmeyen bir sevgi taþýyan yüreðim, yinede sen acýlara düþme üzülme isterim. Üzülme, dert bilme dert çekme ey dert býrakan sevdiðim.