14. Mektup

Seni sevmek tüm insanlýðý sevmekti. Seni sevmek tüm varlýklarý ayýrt etmeden sevmek, severek bakmam demekti. Sana olan sevgimin acý çekmeye baþladýðý günden beri, insan sevgisinden varlýklarýn sevgisinden mahrum yaþýyorum. Ben seni sevmek için sevmiþken, kim bilir sen kimin sevgisini hak etmek için seviyorsun. Oysa sevmek bir kez sevmek, daima ayný insaný sevmek deðil miydi? Sevmek ah o büyük nurlu nimet. Ne büyük bir armaðandý insana karþýlýksýz verilen. Sevmeyi kaybetmek aydýnlatýcý bir ýþýktan, nurdan mahrum kalýp karanlýklar içinde öylesine, bomboþ, bir baþýna yaþamak demekti. Mutsuz ve huzursuz bir þekilde...
Her geçen gün büyüdükçe büyüyor içimdeki sevgin. Büyük bir nurani varlýk oluyorsun aklýmda. Özlemlerin büyüttükçe büyütüyor seni. Aklýmda sen, gönül dünyamda sen. Þimdilerde ise senin sevdan bir yanýnda bir de affedilmez, dinmeyen bir nefret dolaþýyor sevda dünyamda. Yavaþ yavaþ eskiyen bir beden içinde, sen hala taze, hala bitmeyen eskimeyen olarak duruyorsun bende. Karanlýðýn içinde senin türkülerini, hasret türküleri söylüyor þimdi dillerim.
Elbette aðlamakta gülmekte hayatýn bir parçasý. Þekilsiz þartsýz koþulsuzca koþarak sevmek seni. Ýþte buydu en büyük dünyam. Aydýnlýk ak pak dünyamdýn. Þimdi güneþ yüzü görmeyen maðaralarda yaþayan birisi oldum. Ne zaman seni yad etsem gözlerimde fer kalbimde huzur kalmýyor. Gözlerimden kan mý akýyor yaþ mý bilemiyorum. Kim bilir belki gözler görmenin yanýnda aðlamak içinde yaratýlmýþtýr. Gözlerim zavallý gözlerim siyah dýþýndaki renkleri tanýrken þimdi sadece siyah renkleri görüyor. Siyahtan baþka renk kalmamýþ sanki dünyada. Siyahýn en koyusunu taþýyor yüreðim ve gözlerim. Büyük bir sevda için doðdum sanýyorken meðer büyük bir acý için doðmuþum.
Hayata dair büyük bir yüreðim büyük bir cesaretim yok oldu gitti. Kaf daðý misali yandý kül oldu bitti. Oysa o küller hiç bitmiyor savrulmuyor. Ýçime anlamlý anlamsýz korkular düþüyor. Seni düþünmek ölüm korkusundan daha büyük huzursuzluk veriyor. Oysa ölüm yeni bir baþlangýçken seni düþünmek bitmeyen dertleri yeniden tazelemek oluyor. Etrafýma gülücükler sevgiler savururken þimdi kendi kabuðuna çekilip karalayan bir ben kaldý bende.
Kas katý kesildiðim o büyük günden sonra kendi alemimde bir baþýma öylesine yaþýyorum. Kolu kanadý kýrýk kuþlar misali bir köþeye sinip iyileþmeyi veya bir an önce ölmeyi bekliyorum. Ne karýþaným kaldý nede görüþenim. Herkese kapattým gönül dünyamý. Ýçimde bir sen birde senle kavgalý huzursuz bir ben kaldý. Artýk kelimeler yavan ve faydasýz geliyor bana. Bu kelimelerle huzur bulunmaz ki. Huzurluyum denilmez ki. Hayat aþk deðil miydi. Aþk dilinde konuþmak…
Hayatýmýn ne zaman nerede biteceðini bilemeden imkansýz bir soruya cevap arayarak beyhude yaþýyorum. Hayatýn getirdiði zorluklara neþe ile cevap vermek varken karanlýðýma yeni karanlýklar katýyorum artýk. Ayrýlýk özlem hasret iste istemez insanýn boynunu büküyor ey can azýðým. Ýnsana mahzun hüzünlü durmayý yaþamayý da öðretiyor. Artýk bir ben varým birde beynime söz söyleyen hükmeden karalara sürükleyen bir kötü düþünce. Ne acýmasýz bir hasrete büründü gönlüm. Zavallý aklým ve gönlüm en sadýk dostum iken, beni karanlýklardan kurtarýyorken þimdi karanlýðýn en dibine atýyor beni. Baþka karanlýklar katýyor ömrüme. Sanki hain bir dost gibi hep benimle yaþýyor deðiþen aklým ve gönlüm. Týpký sen gibi sevdiðim sen gibi.