22. Mektup

Senden bana kalan en fena söz hatýrýma geldikçe, gönlümde bir gönül daðý yýkýlýr. Hayatým boyunca hatýrlayacaðým utanç verici biz söz kulaklarýmda bir þamar sesi gibi yankýlanýr durur. O söz gelince aklýma aþkta can gibi gýrtlaðýmdan çýkmak için gelir dayanýr boðazýma.
Bazen bir sözün aklýma gelir mutsuz olurum, bazen de kendi kendimi mutsuz ediyorum. Yeni yeni hüzünler icat ediyorum sanki kendime. Keþke herhangi bir kiþi olsaydým. Kendine umutsuzluk icat edip kendini karanlýklara atmayan birisi. Sýradan öylesine ama umutlu mutlu bir insan olmak için neleri vermezdim ki. Umutlarýn günlerine güneþler doðmuþ baharlar gelmiþ bir varlýk olarak mesut olarak yaþamak ne güzeldir.
Bazen adýný dahi anmaktan sýkýlýr utanýr oldum. Seni anmak bir büyük ihaneti anmaktý. Bir ölümü yeniden hatýrlayýp yeniden derinden üzülmek oluyor. Peki neden di bu ihanet. Bitmez dediðin þey nasýl niçin bitmiþti. Neden söylemedin ki. Gönlüme ferah verecek birkaç cümle söylemek bu kadar aðýr mý geldi sana. O sýr sana kaldý artýk. Belki de bilmesem de bana bahþedilen güzel bir armaðan o sýr.
Kaç gece acýn özlemin sel olup gözlerimden aktý. Düþündükçe aðladým, aðladýkça acýlar içinde çýrpýndým. Elim kolum baðlý zavallý bir akýlla gönlümdeki dertlere dermanlar aradým. Düþünce dünyasýnda gezmedik gitmedik yerler býrakmadým. Bir umuda varmak için elemleri kaþýk kaþýk yedim. Yudum yudum özlemi bitirmeye çalýþtým. Kainat karardýkça karardý. Simsiyah günler yaþadýkça yaþadým.
Hayat her insan için ayný hayat mý ki? Yoksa bir ben miyim böyle zavallý gibi yaþayan. Fakir umutlarla yüzü gülmeyen. Bir de diðer varlýklarý acýlarýný dinlemek lazým. Kaç varlýk var ki geçmiþteki onca güzellikleri acýlara dönüþsün. Oysa ben geçmiþteki onca güzelliði bir gün acý olsun diye biriktirmiþim. O geçmiþi ne zaman ansam acýlarým yeniden tazelenir durur.
Su gibi akýp giden bir nefeslik dünyada doya doya sevmek için can atýp dururken, sonu gelmeyen hasretlere düþmekte varmýþ ömürde. Aþk denilen varlýðýn güzelliðine kapýlýp yaþamak yok artýk benim için. Belki aþk diye baktýðýmýz o duygu basit bir duygu bir hismiþ meðer. Ya da aþk kor ateþler içinde yanmak, eriyip çelik bir zýrhla yeniden ayaða kalkmakmýþ. Belki de büyük acýlara boyun eðmemektir. Kim bilir belki de aþk, insana bir ömür boyu yeten abýhayat suyudur.
Belkiler, bilmiyorumlar, acabalar ve daha nice aciz kelimeler beynimde ardý ardýna sýralanýp duruyor hep.
Þimdi ahlarda çeksem susup hiçbir þeye karýþmasam da giden gitmiþ artýk. Deðiþen sadece ben varým. Her gün kötüye giden ýþýk nedir bilmeyen bir gönülle ben. Geriye ne kaldý ki bende. Uçsuz bucaksýz çok büyük bir acýlar deryasý kaldý.
Ve bir ömür deðiþmeyecek büyük bir ibret kaldý. Ýnsanýn güzel insanlarý unutmasý, elbette en zoru. Kolay kolay unutulmuyor güzellikler. Eðer ki insan ekmeðini nankörlük sofrasýnda paylaþmamýþsa unutulmuyor güzel insanlar. Ama sözler çabuk unutuluyor. Hele hele güzel sözler hiç acýmadan mazi denilen bir mezarlýða bir daha çýkmasýn söylenmesin diye gömülüyor iþte. Acýlar ise daha da büyüsün diye hiç unutulmuyor hep besleniyor. Bazen acý çekmekte mutluluk veriyor insana. Nasýl ki gün geliyor mutluluklar acý veriyorsa insana, gün oluyor acýda mutluluk veriyor insana. Sanki birbirine baðlý yaþayan, zýt ama iki vefalý dost gibi. Ýnsan ömründe bir parçada acý olmalý. Ama hep acý hep acý olmamalý. Hayat hem çok güzel bazen de çok acýmasýz bir öðretmen. Sende dinle hayatý. Elbet sana da güzellikleri acýlarý gösterir bir gün.