CEM ERMAN AYHAN IÞIK’I ANLATIYOR
Cem Erman Yeþilçam’ýn bilinmeyen dünyasýna projektör tutuyor. Sinema tutkunlarýna anýlarýyla nostaljik tatlar yaþatýrken, bizleri de yetmiþli yýllara bir yolculuða da çýkarýyor.
Ýþte böyle anýlarýndan biri de Ayhan Iþýkla ilgili olanýdýr. Ýskenderun’un yetiþtirdiði Cem Erman,
Þimdi Ýskenderun’da münzevi bir hayat sürdürüyor. O bir derviþ gibi çekildiði yeni hayatýnda; okuyor, yazýyor, arkadaþlarýyla muhabbetin en içlisini yapýyor, doða ile buluþuyor, dünü bugünü katarak yaþýyor.
Burada bulunmak sinemayla baðlarýný koparmýþ anlamýna da gelmiyor. O sinemayý takip etmiyor. Sinema onu izliyor. Çünkü sinema, Cem Erman’ýn ta.. kendisi. Çocukluðu ve ilk gençlik yýllarýnýn geçtiði cennetin gölgesi bu topraklarda kendisiyle dostluðunu böylece aðaca tüneyen bir serçe sessizliðinde sürdürüyor. Ýskenderun O’nun farkýnda mý bilinmez, ancak Cem Erman, Ýskenderun’un farkýnda.
Anýlarýndan Ayhan Iþýk’la olaný, sanatçýlarýnýn zaaflarýný, takýntýlarýný, sevinçlerini, üzüntülerini, kýsaca onlarýn insani hallerini anlatmada bir görüntü çiziyor bizlere. Cem Erman anlatmaya devam ediyor:
“Sene 1975, Ayhan Iþýk aðbeyimizden bir teklif geldi. “Harakiri” diye bir film yapacakmýþ, anlaþtýk.
Filime baþladýk. M. Ali Erbili’inde ilk filmi. Uzatmayalým film salon filmi. Benim gömlek ve kýyafetlerim Allaha þükür çok. Ama Ayhan aðbi, bazý sahnelerde kendi gömleklerini de benim giymemi istiyordu…
Hatta “Evlat! Aman dikkat et, ben bu gömlekleri Ýtalya’dan aldým: Kirletmeyelim.” diyede tembih ediyor.
Ayhan Aðbinin gömleklerinden biri çok hoþuma gitti. Ýstesem vermeyecek, çünkü rahmetlinin eli biraz sýkýydý. Gömlekte benim aklýmda, askýsýyla. Fil biterken ben çaktýrmadan gömleðe el koydum. Nihayet film bitti. Aradan beþ- altý ay geçmiþti, Ayhan Aðabeyi Þiþli’de görmüþtüm.. Sarýldýk, öpüþtük… Muzip bir ifadeyle bana þöyle dedi: “Cem Evlat, hadi gömleði yürüttün, peki askýdan ne istedin…”
Cem Erman’da aný bol, elverdiðince yazacaðýz…

Kemal Düz - Ferda Kitabevi - Ýskenderun