Sesinizi yükseltmeden ; sesli düþünün..

Ürkekçe araladýðýnýz kapýdan içeri girerken, bir muamma yaþayacaðýnýz muhakkaktýr. Kendi kendinize sorgulamalar ve kuþkular mutlaka olacaktýr, ta ki önünüze bir gölde veya bir silüet çýkana kadar.
Bilinmezin esrarý, þüpheleriniz ve güvensizlik vazgeçirecek sizi ilerlemekten. Ben böyle de mutluyum dercesine bir avuntu hissedeceksiniz titreyen yüreðinizde ve hemen geri dönmeye yelteneceksiniz.
Ama yine de merakýnýz ve mecbûriyetiniz engel olacak pamuk ipliðiyle baðlý vazgeçiþinize, ve sürükleyecek sizi yine o karþý konulmaz yolculuða.
Arkanýzdan sizi iteleyen bir el olmasýný hayal edip, destek arayacaksýnýz umarsýzlýðýnýza, küçücük titreyene kocaman bir destek.
Mahir olmak mý gerek acaba cesur olmak için, yoksa hayallerde kaybolmak mý?.
Kim doldurabilir bu boþluðu, kim sorgusuz sualsiz, yargýsýz, sýkýca elinizden tutup çýkartýr zifiri karanlýðýn en mahreminden ?
Kim cesaret edebilir ki, esrarengiz size bir tutam sevgi bahþetmeye..
Kim bu kadar cömert olabilir ki ; beklentisiz merhamet sunmaya ?
Ýþte korkularým yine bir yüzleþmeye gebe. Beni benden alýp gidiyor umutlarým ve arsýz ruhum, sanki bir teselliye muhtaç.
Adý konulmamýþ gizemli bir hissiyat belki de bu. Kabuðunu kýrmaktan aciz, kristalleþmiþ duygularýn bendesi bir ben’î Âdem’in sancýlarý belki de.
Nedamet giyildi üstüme, ince sýzýlar bedenimi ha yýktý, ha yýkacak.
Hey hat; nereye kadar bu azabým !.
Necip Fazýl sanki hislerime kulak misafiri, kaygýlarýma sýrdaþ, ama ne mânâ benimkisi belli ki, ötesiz bir mukâdderat..
Sýrtýmda, taþýnmaz yükü gökleri ;
Herkes koþar, zýplar, ben yürüyemem !
Ýsterseniz hayat aþýný verin ;
Sayýlý nimetler bal olsa yemem !.
Oysa uslanmaz, iflâh olmaz bu deli yürek ilâhi iþaretlere tevafuk, fýtrîyatýn nizâmýna hayran, ama neden hala maðrûr, neden hala ferman dinlemiyor ?..
Kendime acýmaktan vazgeçtiðim, vicdaným sýzlamadan sevdiðim, hele de vaatlerde bulunmaksýzýn kendimle barýþtýðým o gün bayramým olacak benim, yegâneye mahsûs, arifesiz, misafirsiz.
Ama neye yarar, bu kadar keþkelere giriftâr bir benliðim varken, bayram da olsa, seyran da olsa, yalýn bir saadet ne kadar avutabilir ki beni ?
Bir nefes can yoldaþý, bir tebessüm gönlümün tercümaný, yârenim ; buðulu gözler anlayabilir, beni ancak !.

Nezahat Bekleyiciler