Ben bir maden iþçisiyim. Öðrenciliðim dönemlerinde baþlamak üzere, Avrupa’nýn deðiþik yerlerinde uzun süreler yaþadým.Almanya da da çeþitli yerlerde çalýþtým. Burasý Duisburg kentinin, yabancýlarýn yoðun olarak yaþadýðý bir semti. Biz üç erkek arkadaþ on yýl önce bu semtte bir apatman dairesine taþýndýk. Belki de son durak kim bilir! Neredeyse dünyanýn her yerinden gelen insanlarýn yaþadýðý, son derece canlý olan bu semtte severek yaþýyorum. Bu semtin bakýmlý ve güzel olmasý için gösterilen tüm çabalarý aktif olarak ve yürekten destekliyorum.

Oturduðumuz bina dört katlýdýr. Giriþ katýndaki dükkanýn üstündeki dairede oturuyoruz. Üstte de iki daire var. O daireler sýk sýk kiracý deðiþtirdi.Birileri taþýndý, birileri çýktý gitti. Bu ailelerden biri var ki ben onlarý hiçbir zaman unutmayacaðým. 3 sene önceydi, 6 çocuklu bir Kürt ailesi üstümüzdeki daireye taþýndý.Ne yalan söyleyeyim onlarýn çok gürültü yapacaðý aklýmdan geçmedi deðil. Canlýlýðý, hayatiyeti severim ama gürültü baþka.Oysa hiç sesleri çýkmýyor, evdeler mi deðiller mi belli deðil. Þimdi ‘ yahu çocuklar hasta falan mý acaba ‘ diye beni endiþelendiren sessizliði düþünüyorum da gülümsemekten kendimi alamýyorum. Kim derdi ki gürültüden deðil de sessizlikten rahatsýz olacaðým.

Onlarla çok iyi iliþkilerimiz oldu. Birbirimizi sevdik, saydýk. Beraber yaþadýðým arkadaþlarýmdan biri hastaydý. Onunla da ayrýca ilgileniyorlardý. Belki gürültü etmemek için gösterdikleri aþýrý titizlikte evde bir hastamýzýn oluþu da rol oynuyordu. Bir süre sonra aðýr hasta olan arkadaþýmýzý kaybettiðimizde bütün aile bize geldiler, acýmýzý paylaþtýlar. Arkadaþýmýzýn çevresinde bir daire oluþturdular, dualar okudular.Bu manzara nasýl unutulur ki?

Ailenin 3. çocuðu, kývýrcýk siyah saçlarý,uzun kirpikli simsiyah gözleri olan, çekingen bir kýzdý. Almancasý mükemmel olan, 14 yaþýndaki Helin, okulunda çok baþarýlýydý. Aldýðý notlarý bana gösterir, bu mutluluðunu benimle paylaþýrdý. Günlerden bir gün Helin aðabeyi ile kapýmýzý çaldý. Elinde birtakým kaðýtlar vardý. ‚yardýmýna ihtiyacýmýz var’dedi. Onlarý içeriye aldým.’Bir yýðýn soru ‚dedi Helin .’bu kaðýtlarýn doldurulmasý lazým’ Biran, Almancasý çok iyi olan Helin’in niye kendisinin dolduramadýðý sorusu aklýmdan geçtiyse de bunun nedenini anlamakta gacikmedim. 19 yaþýndaki Emre için doldurulmasý gereken’ iltica dilekçesi’ idi bunlar. Benim bile zorlanacaðým kadar ayrýntýlý ve karýþýktý. Biz üçümüz yuvarlak masanýn çevresine oturduk, yavaþ yavaþ, bir pazýlý biraraya getirir gibi formülleri doldurmaya baþladýk. Arada, sorularýn getirdiði konular bir sohpete dönüþüyor, sonra yine iþimize dönüyorduk. Emre, ülkesini ne kadar çok sevdiðini, özlediðini ama dönerse 1 yýl sonra askere alýnacaðýný ve belki de kendi insanlarýna silah sýkmak zorunda kalacaðýný, bunu istemiyordu. „Savaþtan, silahtan nefret ediyorum,“diyordu. Helin de memleketini, arkadaþlarýný, akrabalarýný, özellikle de ninesini, dedesini çok özlediðini utangaç bir dille anlattý.

Formüleri doldurmayý bitirmiþtik. Emre hüzünlü gözlerini bana çevirerek “ya sen” dedi. “Sen buralý mýsýn?” “Hayýr,”dedim “ben de göçmenim. Bir zamanlar Almanya sýnýrlarý içinde , ama þimdi Polonya da olan bir köydenim’Ýkinci dünya savaþý sýrasýnda bombalanma tehlikesine karþý köyü boþaltmýþlar. Babam asker olduðu için beni ve kýzkardeþimi alan annem diðerleri ile birlikte köyü terketmiþti. Kýsa süre sonra dönüleceði söylenen köye bir daha gidilememiþ, savaþ pekçoklarýyla birlikte bizi de oradan oraya savurmuþ, periþan etmiþ...” Hüzün, þaþkýnlýk üzüntü yüklü dakikalar sanki hepimizi uyuþturmuþ gibiydi. Birkaç dakika kýpýrtýsýz ve sessiz oturduk. Sonra yukardan bir el bizi çekmiþ gibi ayný anda ayaða kalktýk ve birbirimize sarýldýk.Üçümüzün de gözleri yaþlýydý. Sessizliði Emre bozdu. Gözlerini yakýnlarda kaybettiðimiz arkadaþýmýzýn yattýðý divana çevirerek kýsýk bir sesle þunlarý söyledi.”Galiba her birimiz bu dünyada þöyle veya böyle göçmeniz.”