Murat haftalardýr ayný binanýn önünde dolanýyor. Sürekli ayný pencereye bakýyordu. Leyla bir kez olsun cama çýksýn diye bekliyordu. Ama neredeyse iki aydýr ne Leyla cama veya sokaða çýkmýþtý. Nede Murat cesaretini toplayýp ne Leyla’dan özür dilemeyi baþarabilmiþ nede gidip karakola teslim olabilmiþti.
     Korkularý vardý. Eðer hapishaneye girerse yaþayacaðýný çok iyi bildiði olaylar vicdan muhasebesinin üstünde geliyordu.
     Bu güzel hayatý, güneþi, rüzgârý, yaðmuru, özgürce dolaþmayý býrakýp hapishaneye girmek istemiyordu. Ama diðer taraftan da vicdaný aðýr basýyor. En azýndan kocasýný öldürdüðü bu kadýndan af dilemek, onun için bir þeyler yapmak istiyordu.
     Leyla…
     Leyla, iki ay öncesine kadar güler yüzlü, mutlu bir kadýndý. Ona baðlý, ona deli gibi âþýk bir kocasý vardý. Sýcacýk yuvalarýnda çok mutluydular. Ama o kaza hayatlarýný mahvetmiþti.
     O akþam el ele yemekten dönerlerken plakasýz bir motosiklet hýzla gelip Selim’e çarpmýþtý ve Selim orada baþýný vurup ölmüþtü. Leyla inanamamýþtý. Olamazdý. Selim onu býrakýp gidemezdi.
     O anda Leyla aklýný yitirmiþ gibiydi. Ne Selim’in hastaneye götürülüþünden, ne cenazesinden hiçbirinden haberi olmadý. Ýki aydýr da kendini evine kapattý. Hiç kimseyle görüþmedi. Sadece temel ihtiyaçlarýný karþýlamak için sokaða çýkýyor. Hiçbir dostuyla görüþmüyordu.
     Leyla kendi içinde Selim’i öldürmemiþ sanki hala Selim’le ayný evde yaþýyordu. Evin içinde onunla konuþuyor, sohbet ediyor, bazen odalardan þen kahkahalarý yükseliyordu.
     Her sabah bir hayale kahvaltý hazýrlýyor. Onunla neþeli, neþeli kahvaltý ediyor. Sonra o hayali her sabah iþe geçiriyor, gün içinde defalarca telefonla konuþuyor. Akþamda binbir özenle kýyafetini giyiyor, makyajýný yapýyor ve o hayali karþýlýyordu kapý önünde.
     Leyla’nýn bu tavrý ilk önce çok tuhaf gelmiþti herkese çok acýyorlardý Leyla’ya. Ama zaman her durum gibi bu durumuma da alýþtýrmýþtý onlarý.
     Murat hala arada bina kapýsýnýn önünde geziniyor fakat hala cesaret edemiyordu gidip Leyla ile konuþmaya. Bir cesaretini toplayabilse ondan af dileyebilse ayaklarýna kapanýp
     “Hayatýnýz mahvettim. Beni affedin yalvarýrým” diyebilse. Belki o zaman vicdaný birazcýk daha az sýzlayacaktý.
     O gün gezinirken Leyla geçti yanýndan. Kendi kendine konuþuyor, gülümsüyordu. Sanki yanýnda biri varmýþ gibi sýcaklýkla bakýyordu yanýndaki boþluða. Mutlu görünüyordu. Neþeliydi, hayat doluydu. Uzun, uzun baktý Murat Leyla’ya.
     Böyle bir kadýn olsaydý keþke hayatýmda diye geçirdi içinden, Güzel, alýmlý, sýcacýk, sevgi dolu. Belki böylesine bir kadýn olsaydý benimle, her þey çok daha farklý, çok daha güzel olurdu diye düþündü. Sonra karar verdi. Ne olursa olsun gidip konuþacaktý Leyla ile. “Gülümseyebiliyordu demek ki bir þeyler düzelmiþti hayatýnda. Affetmesi daha kolay olur.” dedi.
     Akþam saatlerinde kapýyý çaldý. Kapýyý açan kadýnýn güzelliði karþýnda dili tutuldu. Söyleyeceklerinin hepsini unuttu. Sadece bakakaldý Leyla’nýn güzelliðine, diþiliðine.
     Leyla gülümsedi. Murat’ý içeri çekti.
“Hoþ geldin Hayatým” dedi, sýmsýký sarýldý ve öptü Murat’ý. Leyla’nýn bu tavrý Murat’ý daha da þaþýrtmýþtý. Çok uzun zamandan sonra bedenine bir kadýn bedeninin deðmesi, dudaklarýný böyle güzel bir kadýnýn öpmesi içinin kýpýrdamasýna neden olmuþtu. Ýþi devam ettirmek kadýný yatak odasýna sürüklemek istedi. Bu güzel kadýnýn, bu harika bedenin kokusunu, tadýný daha yakýndan duymak istedi.




Ama vicdaný ayný anda “Hayýr” sinyalleri vermeye baþladý.
“Sen bu kadýnýn kocasýný öldürdün. Bir kazada olsa onu öldürdün ve daha ileriye gidip bu kadýna sahip olmazsýn”
Bu sýrada Leyla mutfaða gitmiþ. Sofrayý hazýrlamaya baþlamýþtý. Mutfaktan seslendi.
“Selim. Hayatým bana yardým eder misin.”
Ýþte o anda anladý Murat tüm bunlarýn nedenini. Genç kadýn Selim’in öldüðüne inanmak istemediði için kendisini kocasýnýn yerine koymuþtu. Belki bir oyun oynuyordu.
Sonra vicdanýnýn sesini bastýrarak, sonucunu düþünmeden bu oyuna dâhil olmaya karar verdi.
“Selim ya da Murat ne fark eder. Böyle bir yuvaya böyle bir kadýna sahip olmak için rahatlýkla ismimi de, kiþiliðimi de deðiþtiririm” diye düþündü ve gülümseyen bir yüzle mutfaða yöneldi.
Mutfaða geldiðinde Leyla gülümseyerek baktý. Neþeli, neþeli konuþuyor. Murat’a sürekli Selim’ciðim diye hitap ediyordu. Yemeklerini yediler. Leyla Selim’le sohbet ediyordu. Murat’ta Selim’miþ gibi davranýyordu.
Yemekten sonra birlikte mutfaðý toparladýlar. Kahvelerini alýp oturma odasýna geldiklerinde Leyla Murat’ýn göðsüne baþýný koydu. Derin bir iç çekti.
“Biliyor musun hayatým. Herkes senin öldüðünü artýk yaþamadýðýný, beni býrakýp gittiðini söylüyor. Ama buradasýn iþte. Yanýmdasýn. O kazada ölmedin ki sen. Ölemezsin ki. Beni býrakýp gidemezsin ki.” dedi. Sonra kalkýp gözlerinin içine baktý. “Sadece bakýþlarýn deðiþik bu gece” dedi. Sonra Murat’ýn göðsünde uykuya daldý.
Murat çok þaþýrmýþtý. Hayal görüyordu Leyla. Kendisini kocasý sanmýþ. Öyle görmek istediði için öyle görmüþtü. Sýcak, ýlýk bir þeyler aktý içine. Saçlarýný okþadý Leyla’nýn Selim’in ne kadar þanslý bir adam olduðunu düþündü. Leyla’nýn ne kadar güzel, ne kadar sýcak bir kadýn olduðunu düþündü. Tüm bunlar Murat’ýn yýllardýr tatmadýðý duygulardý.
Uzun, uzun seyretti Leyla’yý. Uyuyuþunu, masunluðunu. Sonra usulca kucaðýna alýp yataðýna yatýrdý. Ýlk önce yanýna sokulup, onunla seviþmek istedi ama yapamadý. Kýyamadý bu güzel kadýnýn masumiyetine.
Günler geçiyordu. Murat bu oyuna kendine dâhil etmiþ. Kendini Selim’in yerine koymuþ. Leyla öyle gördüðü için, Murat Leyla’yý istediði için hiç itiraz etmemiþti Selim olmaya.
Murat günler geçtikçe Leyla’ya baðlandýðýný, âþýk olduðunu hissediyor. Ýçin, için kýskanýyordu Selim’i ama artýk fark etmiyordu. Selim bir ölüydü ve O Selim’di artýk.
Leyla her geçen gün daha da þaþýrtýyordu Murat’ý Bir gün Leyla camdan dýþarý el sallýyordu. Murat merakla yanýna gelip kime el salladýðýný sorduðunda Leyla dýþarýda oynayan çocuklara el salladýðýný söyledi.
“Baksana Hayatým. Ne kadar sevimli çocuklar. Ne kadar da güzel oynuyorlar görsen. Az önce bana el salladýlar, bende onlara” dedi.
Murat sokaða baktýðýnda ise çocuk falan göremedi. Bomboþtu sokak, kendi hainde gezinen iki sokak kesinden baþka hiçbir þey yoktu sokakta.
Baþka bir gün odaya girdiðinde hararetli, hararetli telefonda konuþuyordu Leyla. Kimle konuþtuðunu sorduðunda arkadaþýyla konuþtuðunu söyledi. Murat telefonu Leyla’nýn elinden aldý ve baktý. Telefon kapalýydý. Deðil birileriyle konuþmak telefon açýlmamýþtý bile. Þaþkýnlýkla baktý Leyla’nýn yüzüne.
O gün öðleden sonra Murat duþtan çýktýðýnda Leyla ine kendi kendine konuþuyordu. Karþýsýndaki boþ koltukta sanki birisi varmýþ gibi. Boþ koltuða Selim’i kazayý ama Selim’in ölmediðini anlatýyordu. Murat’ý görünce gülümsedi.
“Gel bak Selim’cim Hülya geldi ama evde hiç kimse yoktu. Murat artýk ne yapacaðýný bilmiyordu. Öylesine þaþkýndý ki. Aklýný kaçýrmýþ bir kadýnla ayný evde yaþýyordu. Ve bu kadýnýn aklýný kaçýrmasýnýn, bu duruma gelmesinin sorunlusu kendisiydi. Bir þeyler yapmalýyým diye düþünüyordu ama ne yapacaðýný da bilmiyordu. Leyla’nýn bu tavýrlarýna çok üzülüyordu ama onun iyileþmesini de için, için istemiyordu.
Leyla’ya âþýk olmuþtu. Onun yanýndayken iyi ve mutlu hissediyordu kendisini. Ýyileþtikten sonra onu kaybetmek istemiyordu ama bu duruma da çok üzülüyordu. Besbelliydi, hastaydý Leyla.
     Son yaþadýðý olaydan sonra ne olursa olsun sonucunda Leyla’yý kaybetmekte olsa, hapishaneye girmekte olsa sonunda bu oyuna bir son vermeliyim diye düþündü. Çünkü Leyla kendisine deðil. Ölmüþ olan kocasýna âþýktý hala ve Murat’ta onu görüyordu.
     O gün birlikte eski fotoðraflara bakýyorlardý. Fotoðrafýn birinde Leyla baþýný kaldýrdý ve Murat’ýn gözlerine baktý.
     “Biliyor musun hiç deðiþmedin hayatým. Ben senin derin yemyeþil gözlerine, bembeyaz yüzüne yakýþan tatlý sakallarýný hep sevdim.” dedi ve gülümsedi.
     Oysa Murat ne beyaz tenli, ne yeþil gözlü nede sakallýydý. Esmer karagözlü bir adamdý kendisi.
     Leyla’nýn ellerini tuttu.
     “Sen hastasýn Leyla. Senin doktora gitmen tedavi olman lazým.” dedi. Leyla þaþkýnlýkla baktý yüzüne.
     “Ne diyorsun Selim sen. Ben hasta falan deðilim. Baþým bile aðrýmýyor” dedi.
     Murat iyice çileden çýkmýþtý. Ölmüþ olan bir adamý deli gibi kýskanýyordu. Be eve gelirken olaylarýn böyle geliþeceðini hiç düþünmemiþti ama kaza ile öldürdüðü adamýn karýsýna deli gibi âþýk olmuþtu. Ama kadýn kendisini hala kocasý zannediyordu. Kocasýna âþýktý hala.
     “Yeter bana Selim deyip durma. Ben Selim deðilim. Anlýyor musun ben Selim deðilim. Selim yok. O öldü. O’nu ben öldürdüm. O gün motosikletle gelip kocana çarpan onu öldüren benim. Böyle olmasýný istemezdim ama bir kazaydý, oldu iþte. Sonra senden af dilemek için dolandým günlerce etrafýnda. Bu eve geldiðimde sen bende kocaný gördün ama ben kocan deðilim. Sana âþýk oldum ama Selim olarak deðil Murat olarak. Selim deðilim ben Murat’ým anlýyor musun Murat.” dedi ve cüzdanýndan kimliðini çýkartýp Leyla’nýn önüne attý.
     Leyla kimliðe baktý ve aðlamaya baþladý. Konuþmuyordu. Sürekli aðlýyordu. Sinir krizine girmiþti. Baðýra, baðýra hýçkýra, hýçkýra aðlýyordu.
     Murat Leyla’yý hastaneye getirdi. O’na bakacak olan doktora olayý tüm ayrýntýlarýyla anlattý ve gidip polise teslim oldu.
     Aradan dokuz ay geçti. Murat’ýn mahkemesi olmuþ ve olayda bir kasýt olmadýðýndan Murat beraat etmiþti. Hapishaneden çýktýktan sonra ilk gittiði yer Leyla’nýn evi olmuþtu. Ama evde hiçbir hayat belirtisi yoktu. Binaya giren genç bir çocuða
     “Leyla Haným evde mi acaba?” diye sordu. Çocuk
     “Leyla hastanede bir yýl olacak neredeyse. Ruh ve siniri hastalýklarý hastanesinde yatýyor. Ýyileþemedi daha.” dedi.
     Murat hemen Leyla’nýn olduðu hastaneye gitti. Doktordan zorda olsa Leyla’nýn olduðu hastaneye gitti. Doktordan zorda olsa Leyla’yý görebilmek için izin aldý.
     Leyla bahçede oturmuþ yine kendi kendine konuþuyordu.
     Ben her þeyin farkýndaydým Murat. Selim’in öldüðünün, O’nun artýk olmadýðýnýn farkýndaydým. Ama O sen ol istedim. Sende bana onun gibi sahip çýk istedim. Adýný bilmiyordum Selim dedim sana. Beni sev istedim. Ben seni Selim kadar olmasa bile sevdim be Murat. Ama Sen, Sen benim kocamýn, hayallerimin, diriltmeye çalýþtýðým umutlarýmýn, geleceðimin katili oldun. En son olarak da içimde büyütmeye çalýþtýðým sevgimi öldürdün.” diyordu.
     Murat’ý fark etmemiþti. Murat bir süre seyretti Leyla’yý. Kendi kendine konuþmasýný, kendisiyle hesaplaþmasýný seyretti.
     Sonra gözlerinde yaþlarla hiç kendini göstermeden sessizce geldiði gibi çýkýp gitti hastaneden. Yüreðinde taþ gibi bir aðýrlýk, içinde ciðerini yakan bir vicdan muhasebesi ve kalbini yakan derin bir AÞKLA