“Hicranýnla yanýyor içim bu akþam yine,
Dinmedi ne gözyaþým ne acým...”

Bu, bir iç çekiþtir sevgili.
Bu, yokluðunun ne kadar dayanýlmaz olduðunun bir kanýtýdýr. Her gün ayný telaþlara kucak açýp, öyle ya da böyle günü seni düþünmeden sonlandýrýp, sonra her gece ezber yapýyormuþçasýna ayný þarkýyý mýrýldanmanýn, dudaðýmda býraktýðý aðýrlýðýn yükünü taþýyamamanýn yarattýðý bir isyandýr. Mevsimlerin artýk pencereme uðramayýþýnýn tanýklýðýný etmektir bu. Rüzgarlarýn kuyruðuna baðladýðým umutlarýmýn, beni çoktan terk ettiðinin farkýna varmamýn verdiði acýnýn altýnda enkaz gibi kalmaktýr bu. Yorgun düþmemdir bu sevgili. Kendime acýmaya baþlamamdýr.

“Her mevsim içimden gelir geçersin
Sen vefasýz yolcu
Kalbim figan edersin”

Sana bu mektubu, kendini yenilemiþ soðuk bir kýþ günün en sabahýnda yazýyorum.
Günle birlikte doðuyorum, yeniden. Gidiþinin ardýndan, kalemlerimle, dizelerimle ve eþlik eden sayfalarla kendimi saðalttýðým, tekrar tekrar çoðaldýðým ilk yer burasý, içim...
Ýþaretle vücudumun yýlgýn gölgesini. Sana; ne tür bakýp, nasýl, neyle göreceðine dair bir iz gönderiyorum. Sýrf bu yüzden önce gözlerimin içinde ol lütfen. Orada bana gelebilmen için hem yollarýn izleri var ve hem de aydýnlýðým adýna yollar.

Ýçine sýzmam lazým, izin ver!
Bu dünyayý; seninle, senin yüreðinden görmem, varlýðýnla yeniden baþlama isteðiyle yanmam lazým.
Ýçime kilitlenmiþ bu eskiden emanet günahkar hissi seninle yenmem, yüzümün lekelerini avuçlarýnla silmem lazým. Beni tutarken düþmeden durabilmen, engellerime raðmen de bana inanman lazým. Damaðým kuruyup, soluðum tükenmeden, vakit biraz daha geçmeden sana sesimi duyurmam gerekiyor. Ben her sensiz kalýþýmda tökezliyorum çocukluðumun sokaklarýnda. Düþmemeye inat cambaz oyunlarýnda oynarken buluyorum kendimi. Anlatmalýyým bunlarý sana.

Garip bir þekilde sana yetiþememe duygusu kapladý içimi. Varlýðýna ulaþamýyorum ne yapsam.
Ben söküp çýkaramadýkça derinlerimden, nefesi kesilmeyen kaygýlarýma göz yumdukça, yalnýzlýðýma adým adým yaklaþýyorum ve gazetelerden harfler kopararak yaþýyorum sanki günlerimi. El yazým kendimden harap, kendime yabancý. Hangi vakit bu kadar hýrpalayýcý, bu kadar acýmasýz oldu bu kaðýdýn beyazlýðý? Artýk gözlerimde mi bana yalancý? Yaðmalanmýþ umutlarla doldurduðum omuzlar, kolundan tutup, fýrlatýp attýðým hayatlarda mý yetmedi? Bir çok sefer içtim ben bu kaynaktan biliyor musun? Hiçbiri senin kadar duru deðildi yutaðýmda. Gülümseyiþimden korkup, sisli cümleler kurmasam, belki hala benimleydin. Kim bilebilir ki?

Artýk çok mu geç bilmiyorum.
Boðulmaktan da korkmuyorum, dudaklarýmý çatlatana kadar gülümsüyorum. Korkularýmý yeniyorum, þarkýlarýmý da pandoraya koydum, artýk susuyorum.
Dizlerimde bitip tükenmek bilmeyen, çoðalan aðýrlýkta izleri var yýðýnlarýmýzýn, adýný taþýyorum inatla. Ýnanmasý zor ama, hala eteklerim uçuþsa senden biliyorum...

Biliyorsun, iþte gece çöktü üzerimize derken biraz sonra doðacak günü, yaðmurdan sonra gelecek ýlýklýðý hani o iþleyen iliklerimize, biliyorsun iþte... sýr 'sensin'.
Uzayan yollarýn terli soluðu gibiyim þimdi, sýzýlý ve bitkin. Uzat elini yýlgýn bedenime, ateþ sensin bense çoktan yanmaya hazýr...

Gelir misin ki ayný sokaklara benimle, burada iþte bak hepsi. Dokunaksýzlýðý silip atacak nefeslere hasret her bir kaldýrým. Boðuluyorum sevgili, bütün sokaklara düþman oldum.

Kendi varlýðýmda türettiðim senle konuþuyorum, sesim çarpýyor yüzüme ve can alýcý bir gerçek peydah oluyor sabahýn en orta yerinde. En bitkin mahrem yanlarýmla yorgana sarýlýyým, sense kilometrelerce ötede, kendi mabedinde gömülüsün.

Zaman seni tozar yine usul usul.
Uzat elini, bu sefer tutabilirim! Ve hatta sesin eþlik etsin kulaðýmda günlük telaþlarýma.
Konuþ, hiç susma, gel ve gitmek olmasýn bir daha rotanda...