Bu satýrlar, sevgili dostum eski Kýrklareli milletvekili Tankut Akalýn’ýn bana anlatmýþ olduðu çocukluðuna ait bir anýsýdýr. Sizlere de ilginç geleceðini umarým.

     ***

Ýlkokulda okuduðum 1940 lý yýllardý. Babamýn özel idare müdürü olduðu Karadeniz'in bir sahil kentinde yaþýyorduk. 2. dünya savaþý hudutlarýmýza kadar dayanmýþ tüm dehþeti ile sürüyor, her yerde kan gövdeyi götürüyordu. Türkiye, tam bir karmaþanýn sürdüðü dünyada tarafsýz kalmýþ nadir ülkelerden biriydi. Kurtuluþ savaþýnýn zaten maddi manevi harap ettiði yurdumuzda ekmek dâhil her þey karneye baðlýydý. Onun içindir ki, çocukluðumdan aklýmda kalanlarýn tümü, hep yokluk yoksulluk üzerinedir. Babamýn devlet memuru olmasý dolayýsýyla bizim halimiz nispeten daha iyiceydi ama parayla dahi olsa gene de her þeyi bulmak mümkün deðildi.
Evimizin yan tarafýndaki büyücek boþ arsa yalnýz benim deðil, mahalledeki tüm çocuklarýn oyun alanýydý. Saklambaç, körebe, çelik çomak oynar, kan ter içinde koþarak çember çevirirdik. Paçavralarý iple sarýp top yapýþýmýz gibi diðer tüm oyun araçlarýmýzý kendimiz üretmek mecburiyetindeydik.
O sene, okullarýn açýlýþýna bir kaç gün kala defter ve kalem ve ayakkabý almak üzere babamla beraber çarþýya çýkmýþtýk. O zamanki kentler þimdiki gibi kalabalýk olmadýðý için herkes birbirini tanýr, karþýlaþtýklarýnda selamlaþýr, hal hatýr sorarlardý.
Kýrtasiyeciden henüz çýkmýþ caddede yürüyorduk ki, bir dükkân kapýsýnýn önünde duraksayan babam içeriye seslendi.
“Selam Ahmet efendi, kolay gelsin. Afiyettesin inþallah.”
Babamýn terzisi olan, ara sýra bana da bir þeyler diken Ahmet amca telaþla makinesinin baþýndan kalkýp yanýmýza geldi.
“Aleykümselam müdür beyim. Çok þükür, iyi diyelim iyi olalým diyerek yanaðýmý okþadý. Küçük beyin okul hazýrlýðý var galiba. Yorulmuþsunuzdur. Beþ dakika istirahat buyurun da bir kahvemizi için”
“Þimdi telaþýmýz var, baþka zaman inþallah. Haydi, hoþça kal” dedi babam.
“Allah ömürler versin beyim, güle güle.”
Ýki üç adým atmýþtýk ki Ahmet amca arkamýzdan seslendi.
“Müdür beyciðim, oðlunuz yarýn bir zahmet bana uðrayýversin. Makarada bir iki sap iplik kaldý. Bittiðinde vereyim de oynar onunla.”
Kalbim heyecanla çarpmýþtý. Bunlar tahminen 1000 metre ipliðin sarýlý olduðu bayaðý büyükçe tahta makaralardý. Oyuncaklarda tekerlek olarak uyduruk þeyler kullandýðýmýz o dönemde bu tür þeyler bizim için deðerli malzemelerdi. Ertesi günü sahip olacaðým ve arkadaþlarýmý kýskançlýktan çatlatacaðým o basit makara yüzünden inanýr mýsýnýz, gözümü bile kýpmadan geceyi uykusuz geçirmiþtim.

***

Düþünüyorum da; aradan geçen altmýþ küsur yýl içinde her þey öylesine deðiþti ki. O dönemin icadý olan lambalý radyolar, manyetolu telefonlardan sonra geliþen ve gençlerin aþina olduðu bu günkü teknoloji doðrusu biz yaþtakileri bayaðý ürkütüyor. Çünkü o kültürle yetiþmediðimiz için, cep telefonundan müzik setine kadar tüm elektronik aygýtlarýn hangi düðmesine basýnca neler olacaðýný pek kolay çözemiyoruz. Ýþin içinde biraz da beyin tembelliði de var galiba, her neyse. Bu günün dünyasýnda çocuklar ise eðlence konusunda kesinlikle doyum noktasýna ulaþmýþ gibiler. Sokaklardaki oyunlar yerini bilgisayarlara, play stationlara, uzaktan kumandalara býraktýðý için paylaþým ve arkadaþlýk gibi kavramlar da önemini yitirmiþ durumda. Bakýyorum da, adým baþý internet kafe. Ve monitörün baþýnda dünya ile iliþkisini kesmiþ, bireyselliðe mahkûm gençler.
Þu an 60 yaþýn üzerindeki insanlarýn en büyük derdi ne biliyor musunuz? Her þeye sahip olduðunu bildiði torunlarýmýza yaþ günlerinde onlarý mutlu edecek bir þey bulabilmek. Ýþin kötü yaný bu her sene biraz daha güçleþiyor.
Düþünüyorum da, ertesi günü sahip olacaðý basit tahta bir makaranýn sevgili dostumda yarattýðý mutluluk ve heyecaný þimdilerde acaba kaç çocuk yaþayabilmiþtir.