tabutum kaldýrýlýyor, yükseliþimden hissettiðim bu.en son ölmüþtüm, yavaþ yavaþ kapamýþtým gözlerimi.yavaþ yavaþ karýþmýþtým sessizliðe, sensizliðe ..
hiç istememiþtim ölmeyi, oysa senle yaþayabilmek için herþeyi göze almýþtým ölmeyi bile.yaþarken ölmek daha zormuþ, canlý bedeni tabuta koyup mezara gömmek daha zormuþ.kendi topraðýmý kendim attým!her cezaneze böyle görüp bunu yaþamýþtým.
yok olmayý
kaybolmayý
topraða karýþýp yeni bir beden bulmayý.
sonunda sen kazandýn
hayýr ben kazandým
sonsuz bir bedenin yok oluþunu izledik ayný gözlüðün iki camýndan.gördüðümüz ayný, hüznümüz ayný,aðlayýþýmýn bundan.
artýk yoktum:biz yoktuk, biz yoksak sen yoktun, sen yoksan ben olamazdým...
tümden tüme vardýk yine.teki hepsi birdi ne güzeldi oysa ki ben ölmeden, yok olmadan.
farký farklý deðil mi?
hep bakýp gülerdin
neden güldün dediðimde cevap vermezdin.
artýk aðlýyoruz, bir süre daha aðlayacaðýz.alýþana dek, unutana dek, bedenim topraða karýþana dek.
artýk kayboluyorum, gözümü yeraltý canlýlarýndan birine verdim görebilsin diye, dilimi tatmasý için doðayý baþka canlýya adadým.kulaklarým saðýra diþlerim kemirgene hediye oldu.
sana kalan ne oldu?
avuç dolusu göz yaþý ve hüzün
bu geceki mönü de de bu var.
hadi afiyet olsun doyumsuz hüzünlere, bensiz gecelere...