Sesimi çýkarmadým, sesim de çýkmadý zaten. Sadece iyileþmeleri ne kadar sürecek acaba diye sordum kendime, incecik kan sýzarken yaralardan. Canýmý yakýyorlar belki, tamam!, ama, sýzlanmaya da gerek yok hani...

Bir kaçýnýn izi de kalacak muhtemelen,,, olsun ben deðil miydim ki yaralarý seven, için için yaralanmayý bekleyen, özleyen,,, yaralý vücutlarý, onlarýn uyandýrdýðý 'yaþamýþlýk, yaþanmýþlýk' hissini ballandýra ballandýra anlatan...

Oldum olasý, severim yaralarý. Yaralý dizler, dirsekler merak uyandýrýr. Yaralýlarýn ne maceralardan geçtiklerini merak ederdim hep, için için. Çocukluktan mý? Taze bitmiþ bir yara mý? O iz kalýcý mý, geçici mi? Sanki, dikiþ izi mi var birinde? Tedavi mi gerekti acaba, yoksa kendi kendine mi iyileþti? Kimden kaldý peki o yara? Kendi mi açmýþ yoksa???

Benim yaralarým yüzümde... Bir maceradan deðil, bir kazadan kalma... Birinin rüyasýnda, yaptýðýmýz yolculuktan kalma. Ben yaptým kazayý, dur demiþti ama, ama iþte...

Benim yaralarým yüzümde... Kendimi en çok gördüðüm yerde, insanlarýn ilk baktýðý yerde, en saklanamayacak yerde... Yakýndan bakanlar görüyor. Bir derdim yok yaralarýmla, seviyorum yaralarý ama benim yaralarým yüzümde,,, meraký dürtükleyip uyandýrmaktan çok iç burkuyorlar.

Hem, geç iyileþir yüzde yara. Ýnsanýn eline takýlýr durmadan... "unutmamalý" der gibi!, o kör olasý el istemsiz hep yarada... Bir yoklar,,, iki yoklar,,, dayanamaz üçüncüde yolar atar, o zor tutmuþ kahverengi kabuðu,,, acýya raðmen... Sonra? Yine kanar yara. Ýnatçýdýr! Yine kabuk baðlar ne kadar sökülse de yerinden. Hep ayný þey tekrar, tekrar.

Benim yaralarým yüzümde ama yara bu sonuçta, sabýr ister. Kurcalanmayý, hatýrlanmayý sevmez, unutulana kadar iyileþmez. Biliyorum...