Desem;
Telgraf tellerindeki boþluktan hissetmek geçti hesabýmýza.Ancak ulaþýlabilmiþ sözler kadar yetersiz ve ulaþýlamamýþ sözler kadar açýz kendimize.Pencereden sarkan masal kaçkýný peri ,köprüden sarkan ölüm sevdalýlarýný çevirdin kaç dönülmez çýkmazlardan .Seni kendime sardým beyaz buluta sarar gibi ama yine de eksik,rüzgarý masalý anlattýðý hýþýrtý.Bize hep akþam be gülüm,bize hep akþam…
Fotoðraflarýmýz ,gülümsemelerimize kavuþunca renklenir,gölgen ben de sen …Dönüþüp duran akþamlarý hep ertelenen sabahlarý ilk üþümüþlüðümüz temmuz gecesinde nefesimize sar.Yekten vuruyorsa bizi yaðmur yemiþ kaçýþlarýmýz o zaman döngü deyip geçme bu baþka…

Desem ;
Ay ince boyunlu ,beni kozasýnda saklayan kiþi , bitir ipeðin bana hasretini , gümüþ telli gramofon ikimizin þarkýsýný çalsýn sen beyazlar içinde sarý metallerle aðýrlaþmýþken bir kýrda .
Desem ;
Oysa güneþ hiç oturmaz ,bir vakit hariç . Çocuklar düþlerinde çizer ve oturtur güneþi en tepeye yamuk çizgilerle sapsarý . O heceyi hep arar .Biz iki masal kaçkýný ne çok düþ sýðdýrdýk kentlerin arasýna sýralý , her birinin üstünde iki kumru tünemiþ olan telgraf direklerinin aralýklarýna . En çok da özlemi . Ýçimdeki sonsuz tenhalýk artýk seninle dolu ey kýsýk kumru sesim . Gölgen ve ben …
Desem;
Hiç dokunmam mý sürgün veren çiçeðe?Bizatihi ben deðil miyim sonsuzluða hapsolmuþ kavuran hasretinle.Okuduðuma nokta yok ben de,yeþerir durur içimde ,güneþle demlenmiþ çayýmý her içtiðimde .Zamaný ancak on parmak avuçlar ve göllerim noktalarken bir sonu daha sen tekrar baþla güneþ battýðýnda.Limanlardan uç da gel dudaðýma;kon mavi peri bize, günah yok bize.
Desem;
Tarlalar kabarýrken suyu bükene aþýk olur bir med zamaný .Ve mayýsta tanýr iki mayýslý akan su ;biri deli biri eþkýya.Düþ içinde düþ ,allahým bu ne zor imtihan ! Çeksin ellerini sarý gemiler ,rotasýz adresler artýk aþikar .Aynalar çatlak , hüznüme sebep cam kýrýklarý . Sabrýmsýn yine de geçerken gri yalnýzlýk bizden . Kabullenmek de olmasa …
Desem ;
Ben hep yýldýz vakti balkondayým ,gözlerini yakalama sabýrsýzlýðýnda.Battaniyem iki kiþilik sýrtýmda ya sen ben de misin?Ellerim ezberlesin yüzündeki vadileri,ovalarý,daðlarý ve okyanusu; o zaman ruhum azad…
Baþýný yasla bana ey sevgili ve izin ver sadece sana susayým ay gecede doðarken . Tüm semboller artýk sensin , yüzünü dök ellerime . Vasiyetim kabullenmen dedin;oysa nerde görülmüþ bir mor daðýn diz çöktüðü . Vasiyetimdir ; yeþil dalým kýrýlsa da moru tuvaline ek .
Aslolan içteydi . Gece de uyumayýp balkonu düþleyen . Ne devinirse devinsin sensin hep yek .
Desem ;
Kýrlangýçlar saklasýn sendeki çocuðu sen ne bilirsin hem kendinden saklanmayý kendi gölgendeyken . Avlu düþle maviþlerin sesinden geçilmeyen , avlu düþle kem nedir bilmeyen ve bir avlu düþle sevinçten susan . Kuþlarýn gurbetinden sarkan mayýslý iki balkon müptelasý toplasýnlar yýldýzlarý takvim yapraklarýný ,sýksýnlar can özlerini , sonrasý sabýr ..
Desem ;
Mektuplarýndan çýkmasýn yaðmurun sesi ihtilalci çocuklar bilsinler ki bu kayalar bizim , buyursunlar . Bahçelere aþk mektuplarýmý fidanlara astým , manifestosu yine sana . Aslolan insan olma ya;sen de ne güzelsin , ne güzel , güzel … insansýn .
Dokundum telgrafýn tellerine ey sevgili . Sükuttur artýk bana zaman .Kabullendim yakýnlýðýný , mesafe ne boþ bir laf … yazýlacak son bir öyküm daha var .
Kumru sesin kulaðýmda …


Ufuk ataman