Ayn

“Aynasýnda suretin"

Ayna sýrrýný dökerken
Feryat eder suret
Gümüþ bir çýðlýk asýlý kalýr
Çerçevesinde zamanýn
Sorguya dönüþür varlýðý
Ayna masum
Yansýttýðý ezberi
Kendini arar durur
Artýk her gördüðü yüzüdür
Düþtüðü efsun kuyusudur
Kimse söylemedi suretsizliðini
Bu yüzden hiç bilemedi
Göremeyeceðini...

Þýn

"Iþýðýn efsunu"

Pusulalar birikir
Sisli kuzey yýldýzý gecelerinde
Acemi bir dönüþtür
Her köþe zamaný.
Sarsak bir çocuk gülümsemesinde
Kýrýlýr mevsimler.
Kuzey ya da güney
Yolunu çizeceksin

Parþömen zamanlarýndan bir atlas
Meridyenleri kayýp,
Ab-ý güz kuyusu olur.
Adanmamýþlar pirlerini ararken
Ýnandýklarýný bir yana topla.
Var ya da yok
Kendinde bileceksin

Narçýl sabýr taneleri dizdirir
Iþýksýz her gece
Dokunduðun hayattýr artýk
Her dileðe bir tane
Adaðým; yazgýmýn endamý
Ýlk ya da son
Bu baharý sen söyleyeceksin



Kaf

"Kadife yazgýlar"

Her gidiþin bir öyküsü var
Yahut kalmanýn
Biri ceplerine sýðdýramadý yüzünü
Hiç taþýyamadý
Durduðu yerde kalakaldý.
Birinin gözleri yüzü kadar
Hiç kapatamadý.
Birinin ahý kaldý.
Öbürü hep kýrýldý,
Ne yana dönse bin parça
Toparlayamadý.
Diðeri hiç anlatmadý
Döndü kendine sustu.
Bir öykü hiç yazýlmadý,
Baþkasýna devroldu.

Olsa olsa ten hevesi
Þimdilerde aþk diyorlar
Kuyum; derdine düþtüm Yusuf'un
Bir gömleði hayat sanýyorlar
Kan kuru, rengi paslý
Adýna beklemek diyorlar.

Kaç cebe sýðýlýyorsa
O kadarýyla
Toparlanýp gitmeli
Ve artýk biliyorum,
Ben bahar olmadan
Deðiþmez bu yazgý.