Deniz kýyýsýnda bir þehir... Her nefes alýþta çiðerleriniz iyot kokusuyla dolardý sonuna kadar. Deniz hemen karþýda iki adým attýnýz mý önünüze dikilir. Ben buradayým der hatýrlatýr kendini. Deniz unutulur mu hiç? Hak eder mi unutulmayý? Bazen süt gibi dümdüz, bazen toy bir küheylan olur, sýðmaz hiçbir yere. Martýlara beþiklik yapar bazen, mezar olur balýkçýlara kimi kez. Aðýtlar yakýlýr dönmeyen yavukluya, türkü olur söylenir düþmez dillerden. Deniz bu anadýr, babadýr, gidip te dönmeyen eþtir, sevgilidir.

Bir avuç gözyaþý, yaraya basýlan tuzdur. Ýþte böyle bir deniz kýyýsýnda tüm þehirler hep birbirinin aynýdýr. Tek ayrý yanlarý kalplerindeki yaralardýr. Þehirlerde insana benzer kiminin bahtý açýk, kimininki kapalýdýr sonuna kadar. Ýçinde yaþayan insanlarda bundan nasibini alýr çoðu kez. Hepsinin bir baðý vardýr deniz ile az veya çok. Hepsinin çiðerleri tuzlu su ile dolmuþtur ara sýra. Hepsi þu karþý taþlýkta geceleri ýþýldayan deniz fenerinin taþ kýyýlarýnda geçen bir öyküsü vardýr. Hepsi uzak ufuklarýn ardýnda denizkýzlarýnýn varlýðýný düþlememiþtir. Þehrin kayalýklarýnda denize karþý gökyüzünde yýldýz kaydýrmayan, avaz, avaz türkü söylemeyen parmakla sayýlacak kadar azdýr buralarda. Sesin olsun olmasýn söylemelisin türkünü, dinlemeyen varsýn dinlemesin. Ben bu sahil þehrine sonradan gelmiþtim. Ne deniz gördüm bundan önce nede bir martý. Arnavut kaldýrýmýný bile ilk kez orada gördüm...