Bu sabah da senden vazgeçtim
Geçtiðim her sabah gibi..

Kalktým bir düþ yaktým közlerinde; perdeyi açýp güneþe baktým, sana baktým; yokluðuna: yerli yerindeydi..
Bir ýslýktýr salýverdi dudaklarým, üþüdüm..

Belki ýslanmýþ bir düþtüm,
Belki kýrýk bir ayna; fazla irdelemedim; vurdum kapýyý çýktým dünyaya..
Bu sabah da senden vazgeçtim
Hýncýndan körelmiþ bir býçak sýrtýmda...

Umudu ve aþký müjdeleyen bahar çiçeklerinin arasýndan sýyrýlýp, kanlý bir isyaný çiðneyen adýmlarým kaplarken sokaklarý, bir zafer çýðlýðý yankýlanýrdý kulaklarýmda..
Bu sabah da senden vazgeçtim
Yüzyýllýk bir hýnç soluðumda...

..
...

Kollarýmý iki yana açýp kucakladýðým dünya,
-Eksikliðiyle mahcup- sararken bedenimi, kusuruna bakmadým hiç..
Bana düþen idare etmekti emanet edilmiþ bir yalnýzlýðý...
Üzerine düþeni itina ile yerine getiren ruhum, derin bir iç çekiþle yaralasa da kendini, belli etmedi hiçbir zaman acýnýn gölgesini...
Bu sabah da senden vazgeçtim
Saklý kalmýþ bir ýzdýrap dudaklarýmda...

Hatýrlýyor musun bu sabahta senden vazgeçmiþtim...Bu akþam da senden vazgeçiyorum;

Adresimi deðiþtirmedim:

SENÝ BEKLÝYORUM,
SENDEN VAZGEÇTÝÐÝMÝ GÖRMEN ÝÇÝN!!!