ben sana mecburum bilemezsin
adýný mýh gibi aklýmda tutuyorum
büyüdükçe büyüyor gözlerin
ben sana mecburum bilemezsin
içimi seninle ýsýtýyorum

aðaçlar sonbahara hazýrlanýyor
bu þehir o eski istanbul mudur?
karanlýkta bulutlar parçalanýyor
sokak lambalarý birden yanýyor
kaldýrýmlarda yaðmur kokusu
ben sana mecburum sen yoksun

sevmek kimi zaman rezilce korkuludur
insan bir akþam üstü ansýzýn yorulur
tutsak ustura aðzýnda yaþamaktan
kimi zaman ellerini kýrar tutkusu
birkaç hayat çýkarýr yaþamasýndan
hangi kapýyý çalsa kimi zaman
arkasýnda yalnýzlýðýn hýnzýr uðultusu

fatih'te yoksul bir gramafon çalýyor
eski zamanlardan bir cuma çalýyor
durup köþe baþýnda deliksiz dinlesem
sana kullanýlmamýþ bir gök getirsem
haftalar ellerimde ufalanýyor
ne yapsam ne tutsam nereye gitsem
ben sana mecburum sen yoksun

belki haziranda mavi benekli çocuksun
ah seni bilmiyor kimseler bilmiyor
bir þilep sýzýyor ýssýz gözlerinden
belki yeþilköy'de uçaða biniyorsun
bütün ýslanmýþþýn tüylerin ürperiyor
belki körsün kýrýlmýþsýn telâþ içindesin
kötü rüzgâr saçlarýný götürüyor

ne vakit bir yaþamak düþünsem
bu kurtlar sofrasýnda belki zor
ayýpsýz fakat ellerimizi kirletmeden
ne vakit bir yaþamak düþünsem
sus deyip adýnla baþlýyorum
içim sýra kýmýldýyor gizli denizlerin
hayýr baþka türlü olmayacak
ben sana mecburum bilemezsin..

Attila Ýlhan