Karanlýðýn umutsuzluða boðduðu odasýnda oturuyordu. Sigara içmezdi ama tüm eþyalarýna kokusu sinmiþ , dumanaltý olmuþtu. Müziksetine ulaþmaya çalýþtý. Onu bu hýncýndan, terkedilmiþlik duygusundan kurtaracak hangi þarký varsa dinlemeliydi. Parmaðý bir türlü tuþa yetiþmiyordu. Öfkelenerek sarýldýðý oyuncaðýný fýrlattý ve sanki tuþ ondan kaçýyormuþ gibi küfretmeye baþladý. Yataðýn örtüsünü çekiþtiriyor , yere indirmeye çalýþýyordu.Masadaki tüm kitaplarýný yere atmýþ,yakalayabildiði herþeyi duvarlara fýrlatýyordu.
-Kahrolasý!Sana çalýþmaný söyledim.Defolun hayatýmdan.Nasýl olsa birgün hepiniz gitmeyecek misiniz?
Bir süre sonra duvarlarla konuþtuðunu farketti ve kendi durumuna acýyarak aðlamaya baþladý.Çýðlýklar ata ata aðlýyordu.Ýçinde kanayan,acýyan sevgiyi dýþarý atmak istiyordu.Lanetlenmiþ edasýyla
-Neden?Neden ben?Bu dünyada mutsuzluðun adresi ben miyim ha?
diye söyleniyordu.
Sakinleþti...
Ayaða yavaþça kalkýp,banyoya gitti.Evin içinde tek bir lamba yanmýyordu.Halýlara,yataklara yalnýzlýðýn resmi çizilmiþti.Iþýk salonundaki gümüþ takýmýna bile yansýmýyordu.Þu baþarýyý,mutluluðu kutladýklarý takýmlara....Aynaya bakarken zavallý olduðunu düþündü.Hem nefret ediyor hem de için için seviyordu.Yüzünü yýkadý.Sanki yýllarýn kiriyle bulanmýþtý.Onlarca kez,caný yanana kadar,elleriyle yüzünü týrmalayarak yýkadý.Dalgalý saçlarýný ýslattý, her zamanki gibi taradý ve kývýrcýk hale soktu.
Odasýna geri döndü.Ayaðýna birþey takýldý.O kadar karanlýktý ki ne olduðunu farkedemedi.Gözlerini kýsarak,eðildi.Titreyen ellerini düðmeye götürdü.Güçlükle ýþýðý yaktý.Yerdekinin biraz önce fýlattýðý palyaço olduðunu gördü.Sevgilisinden gelen þirin hediye...
Umursamaz tavrýyla bir kez de tekme attý oyuncaða.Kaldýrmaya üþenmiþti.Belki de sevgilisinin ani biten sevgisini hatýrlýyarak intikamýný almýþtý.Dolabýný açtý ve üzerine kalýn kazak atýverdi.Bu evin her nefeste geçmiþ kokuþu midesini bulandýrmýþtý,onu boðuyordu.Caný sýkýlmýþ þekilde kapýyý açtý.Orada olduðunu hiç farketmediði sokak kedisi özgürlüðüne koþarcasýna kapýdan fýrladý.Garip!Evinde kendisinden baþka canlýnýn olduðunu bilmiyordu.Demek yalnýz deðildi.
Amaçsýz adýmlar atýyordu.Sokaklar üstüne yürüyor,çaresizliðiyle dalga geçiyordu.Soðuk havayý ciðerlerine doldurdu.Bedeninin titrediðini hissetti,hoþuna gitti.Yalnýzlýkta en yakýn dost üþümektir çoðu zaman.Rüzgarýna sarýlarak yürümeye devam etti.Bu gece gökyüzü onun yanýndaydý.Yýldýz yoktu.Ay da yalnýzdý þimdi...Bulutlar ayýrmýþtý onlarý da.Üstelik rüzgar ona sýmsýký sarýlýyordu.Onu hiç býrakmayacaðýný söyliyerek.
“Yalan”dedi. “O da böyle demiþti.Sahte sözcükleri kaldýramam.Bugün olmaz,bu gece deðil.Sessizliðe bürün,býrak da sadece dostluðun yanýmda olsun.”
Rüzgar utanarak geri çekildi.Doðru ya!Nasýl da unutmuþtu isyanlarýnýn yalanlara karþý olduðunu?Kahkahalar,acý çýðlýklar tüm yalancýlara gidiyordu ya...
Kuraklýk gelmiþti gözlerine.Deminki yalvarýþlarý yoktu.Beyni konuþmuyordu.Geçmiþini geleceðini anlatmýyordu ona.Kalbi ise atýþýný çoktan durdurmuþtu.Boþlukta gibiydi.Korkunç bir gürültü koptu o an.Gök gürledi,kalbinin sonsuza kadar asýlý kalmayacaðýný anlattý ona.Yaðmur yaðmaya baþladý.Yorgun ruhuna yoldaþ damlalarý damlatýyordu.Etrafýnda kaçýþan insanlarý gördü.Bu gece yaðmurda yalnýzdý demek.Bu gece yalnýzlarýn gecesiydi.
Karþýdan gelen arabanýn farlarý gözlerini kamaþtýrdý.Yolun ortasýndan yürüdüðünü o an ayrýmsadý.Geriye çekilmesini telaþla emretti beyni.Oysa bedeni reddetmiþti.Öylece dikiliyordu.Arabanýn hýzla üstüne geldiðini göre göre.Ölümü düþündü o an.Acaba o arabanýn çarpýþý ne kadar yakardý canýný,nasýl birþey olurdu bu?Caný daha fazla yanamazdý ki.Terkedilmekten daha büyük bir ýzdýrap tanýmýyordu.Fren sesiyle geriye çekildi.Bilinmezlikle tanýþmasýna ramak kalmýþtý.Baþýný yukarýya kaldýrdý.Ölümle dalga geçer gibi gülümsedi ve arkasýndan ürküp kýzgýnlýðýný haykýran adama aldýrmadan yoluna koyuldu.
Sevgilisi...Yani eski sevgilisi hiçbir neden göstermeden býrakmýþtý onu.Onca yaþanandan sonra en azýndan açýklamayý hakediyordu.