Plastik bir koltukta güneþ doðuyor. Sanki yýrtarak teninin rengini ve kabuk deðiþtiricesine. Koltuðun altýnda ise, koltuðun ayaklarýný ýslatan maviye dönük bir ýrmak var. Güneþ, bir ýrmaðýn üzerinde yükselir gibi doðuyor iþte bir koltukta.

Bir karýnca, sonsuz metrekare boyutundaki bekleme salonunun köþesinde yerdeki ufacýk delikten, kendisinin dýþýndaki dünyaya çýkýyor. O köþeye bakan hiçbir gözün göremeyeceði kadar ufak, ama kendi farkýndalýðý kadar da büyük. Karýncanýn, hiç kimseye duyuramayacaðý ayak seslerinin sessizliði, salonun koca sessizliðine karýþýyor. Camlardaki macun çok sert, taban da öyle. Duvarlar nasýl bilmiyorum; ama bir pasta yumuþaklýðýnda olduðunu hiç sanmýyorum.

Güneþin, doðduðu plastik koltuðu eritmesine ne kadar zaman kaldýðýný düþünürken; içinde ayrý ve baþka bir güneþ barýndýrdýðýný hissettiðim bir adam çýkageliyor. Hemen belirmiyor; adýmlarýnýn sesi duyuluyor önce, sonra da boþlukta bir hacim kaplayan vücudu görünüyor. Þapkasý var; modasýnýn geçip geçmediðini düþünüyorum. Düþünüþüm uzuyor ve sona ermiyor, kesin bir sonuca ulaþamýyorum. Ben, þapkasý hakkýnda fikir yürütürken, o bir hamle yapýyor: cebinden ufak bir ayna çýkartýyor. Kendine doðru çeviriyor aynayý ve bir an bana bakýyor. Gözgöze geliyoruz. Eline ayna alan her insanýn yapacaðýna kesin gözüyle bakýlan, klasik olduðu söylenebilecek o bilindik hareketi yapmamasýna þaþýrýyorum. Aynasýný benim tarafýma çeviriyor daha sonra. Karýncanýn hayatta olduðunu ve boþluktan kendisine doðru gelen görünüm ve yansýmalarýn ne olduðunu anlamaya çalýþtýðýný sanýyorum. Plastik ve güneþ, bir anda aynada buluyor kendini. Ayna ve güneþ arasýndaki iliþkiden doðan ýþýksal yansýmanýn bana dokunacaðýný zannederken; ýþýk, duvarda kendisine bir yer ediniyor. Duvarda dokunduðu noktada yeni bir güneþ yaratýyor. Sonsuz metrekarelik bir salonda iki baðýmsýz güneþ olmasý, her insaný þaþýrtacaðý gibi beni de þaþýrtýyor. Köþede bizi seyreden karýnca da þaþkýn; hýzlý adýmlarla yuvasýna doðru gidiyor. Tanýk olduðu olayýn kendisinde yarattýðýný sandýðým þaþkýnlýðý, diðer arkadaþlarýyla paylaþacaðýný ve onlarýn da þaþkýnlýða dahil olacaðýný düþünüyorum.

Koltuðun altýndaki ýrmaða bakýyorum. O an ne düþündüðümü bilmiyorum. Adam, sanki bir þey ile inatlaþýr gibi, aynasýný ayný þekilde tutmaya devam ediyor. Ona seslenmek istiyorum, ama vazgeçiyorum sonra. Neden vazgeçtiðimi bilmiyorum. Ben, adam, ýrmaðýn üstünde kendisine yer edinmiþ iki güneþ; bir de az önce köþede duran karýnca. Bu ortam, kaosun, karmaþanýn ta kendisi gibi. Belki de çok sade bir ortam ve zaman dilimindeyim. Kimbilir, sadelik kaosun kendisi belki.

Kaosu sayýklarken uyuyakalmýþým. Süresini belirleyemediðim bir zaman dilimine bir uyku sýðdýrmýþým. Süresini düþünmeye gerek de yok aslýnda. Uyandýðýmda adam yoktu. Köþeye baktým, iki karýnca duruyordu bu sefer orada. Diðer karýncalar da, yuvadan dýþarý çýkmaya baþlamýþtý ve bu devam ediyordu. Karýncalardan oluþacak bir lekeyi hayal ediyordum. Aynam olsaydý, onlara kendilerini göstermek isterdim.

Daha sonra ýrmaða doðru ilerlemeye baþladýlar. Bana göre kýsa süren uykumda, aynanýn ve ýþýðýn kademeli olarak azaldýðý bir rüya gördüm. Iþýðýn varolmasý güzel. Bilinen þeylerin gerçekleþmemesi de güzel bazen.
Adam yitti, aynasýyla beraber. Karýncalar mý? Irmaða ulaþmak üzereler. Zamanýn eþiðinde kalmýþ, bir ben, bir de bu büyük salon.

Duvardaki güneþ mi?
O bendim zaten.