yeþil yunus

Denizlerimizin birinde, altýn kalpli bir yunus ailesi yaþarmýþ.
Bu ailenin küçük bir çocuklarý varmýþ. Doðal olarak adý Yunusçuk imiþ. Bu aile, denizlerde kimin neye ihtiyacý olsa yardýma koþarlar, herkesin dertleri ile ilgilenirlermiþ.

Denizlerin her yerinde, sevilen bu ailenin etrafýndaki, hemen hemen herkes dostlarý imiþ.
Küçük Yunusçuk’ ta, anne ve babasýnýn dediklerini yapar, onlarýn sözünden kendisinin iyiliðini istediklerini bildiði için, hiç dýþarý çýkmazmýþ.

Ýþte bir gün, küçük Yunusçuk’ un böylesine iyi bir çocuk olduðu, deniz perisinin kulaðýna gitmiþ.
Deniz perisi, Yunusçuk’ un anne ve babasýna giderek, çocuklarýnýn ne kadar iyi bir çocuk olduðunu bildiklerini, onun için Yunusçuk’ u hem ödüllendirmek, hem de ona bir görev vermek istediklerini söylemiþ.

Anne ve babasý, Yunusçuk ile bir kez daha gurur duymuþlar. Ona nasýl bir ödül ve nasýl bir görev vereceðini deniz perisine sormuþlar.
Deniz perisi baþlamýþ anlatmaya:
-Yunusçuk, artýk haftada bir gün, insan olarak karaya çýkabilecek. Ýþte ödülü bu.
Göreve gelince, insan olarak dolaþýrken, karadaki herkese yardým edecek ve tabiatý koruyacak. Onun için adý Yeþil Yunus olacak. Ýlk görevi yarýn onu bekliyor.Diyerek ortadan kaybolmuþ.

O geceyi uykusuz geçirmiþ heyecandan Yeþil Yunus. Sabah olunca, onu anne ve babasý, kumsala yakýn bir yere getirmiþler. Yeþil Yunus, birdenbire 8-9 yaþlarýn-da, þipþirin bir erkek çocuðu oluvermiþ.
Yalnýz, onu diðer insanlardan farklý kýlan özellikleri de varmýþ. Mesela kuþlarla, çiçeklerle, tabiatta yaþayan herkes ile konuþabiliyormuþ.
Kumsala adýmýný atýnca, perinin verdiði görevler gelmiþ aklýna. Tabiata iyi davranman gerekiyor demiþti. O da, hemen ilk iþ olarak, kumsala çevreyi önemsemeyen insanlarýn attýðý, naylon poþet ve pet su kaplarýný toplayarak baþlamýþ iþe. Onlarý çöp bidonlarýna atmýþ.

Fakat o esnada, çok garip bir þey olmuþ. Kendini birden çok güçlü hissetmiþ. O yine tabiata ettiði her yardýmýn karþýlýðýnda, biraz daha güçleniyormuþ. Bunun farkýna varýnca çok sevinmiþ.

Birisi:
-Pýst... pýst... bakar mýsýnýz, lütfen!

Yeþil Yunus etrafýna bakýnmýþ, kimseyi görememiþ.

-Bana seslenen kim? Bir daha seslenin lütfen! Göremiyorum. Demiþ.
-Bu tarafa, bu tarafa, evet aðaçlarýn altýna lütfen!

Yeþil Yunus o tarafa doðru yürümüþ. Bir de ne görsün! Otlarýn arasýnda, minicik bir kuþ yavrusu. Eðilip hemen onu almýþ.

-Sen buraya nasýl geldin böyle minik kuþ? Senin annen baban nerede?
Minik kuþ, Yeþil Yunus’ a:

-Yaðmuru görebilmek için, yuvadan biraz fazla aþaðýya sarkýnca, kendimi otlarýn içinde buldum. Ben þimdi nasýl çýkacaðým bu aðacýn tepesine?
Deyip aðlamaya baþlamýþ.

Yeþil Yunus ona:
-Üzülme minik kuþ, ben sana yardým edebilirim. Demiþ.
Yuva, yaþlý bir meþe aðacýnýn, üst dallarýndan birinde imiþ. Yeþil Yunus, nasýl aðaca çýkacaðýný düþünürken.

Birden:
-Merhaba minikler, ben size yardým edebilirim.
Deyivermiþ yaþlý meþe. Ve hemen dallarýndan birini uzatarak, Yeþil Yunus’ un binmesine yardým etmiþ. Avucundaki minik kuþu yuvasýna koyan Yeþil Yunus, o kadar güçlenmiþ ki, minik kuþa hoþça kal deyip, aþaðýya bir çýrpýda inivermiþ.

Yaþlý meþeye de:
-Hoþça kalýn bay meþe.
Diyerek yoluna devam etmiþ.

oðuz gölçik yazar...