Öyle çoksun ki ben de canözüm, öyle çok ki! Durgun nehirlerin döngüsünde sanki yüreðim. Her kelime sana dair, her sözcük senden bahsediyor. Sen yoksun, yoksun sen!

Hep sana dair yazdým seneler boyunca. Gerek bilinçli, gerek bilinç altý. Zamanýn ve yokluðunun esiriydi duygularým. Ama þimdi varlýðýný düþünerek yazýyorum. Baþlamak diyorum ve baþlýyorum. Eski günlere dalýyorum. Rüzgâr esiþleri misali, fýrtýnalar kopuyor yürek koylarýmda. Seni görememe yangýnlarý daha bir diniyor.
Nasýlsýn? Nerede? Nicesin?

Sana attan bir rozet almýþtým hatýrlýyor musun? Düþünce sürgünündeyken yollamýþtým adýný hatýrlýyamadýðým bir arkadaþýmýzla. Sen, bir baþka düþünceyi temsil ediyor diye kýzmýþtýn bana. Özgürlük sembolü düþüncesiyle almýþtým onu ben. At benim için yel kanatlarýnda alabildiðine uçmaktý. Kýzýlderililer filminde izlemiþtim. Sonra sana Reyhan’ la bir mektup yollamýþtým, rüyadan falan bahsediyordum.. Bir bahçeye sapmýþtým yüzüne bakýp yüz hatlarýný göremeden. Sinemde kalbime, bedenimde korkunun krallýðýna yenilmiþtim.
Ah nice gülüyorum þimdi! …

Sahi gözlerin nasýldý? Bakýþlarýn nasýldý bilmiyorum? Gülüþün ne renkti? . Ýnan hiç bir þey yok yâdýmda. Karþý cinse bakmak yasak olduðu için bakamamýþtým sana… Yüreðim bunu benimsemiþti çünkü. Ýþte þimdi olmalýydým zamanýn o köhne salisesinde. Sana öyle güzel bakardým ki, yasaklarý yok ederdim. Çokca sever, daha bir gülümserdim… Ezberlerdim gözbebeklerinin pýrýltýsýný. Gamzelerinin derinliklerinde demler biriktirirdim. Sular durulur, kar kokardý rengi. Doða tipiye tutulur, yaðmurla ýslanýrdý çiçekler. Sevgi kokardý çimler..

Ne garip deðil mi, yýllar sonra bunlarý düþünmek? Aslýnda düþünmek deðil benimkisi.. O gözlerini ilk açtýðýnda sahibini gören, bir daha býrakmayacak olan yavrular var ya; öyle bir þey. Ben ilk görmüþtüm seni. O senli günlerin etkisi.. Sevmenin ne olduðunu bile bilmez iken.

Biliyor musun, sana dair bu duygularýmý günün boþluðunda kelimelere dökerken; nefesimin sýcaklýðýnda tükeniyor zaman. Sen uzaklarda kendi halinde kendince, kýsacasý ikimiz de kendimizce. Sensiz, ama seninle.. Bu kaçýncý mektup elimde var olan, bu kaçýncý yazýþým sana.. Ayrýlýk bilmecesinin yanýtlarýný düþünüyorum. Bir akýtabilsem içimdeki seni, bir akitabilsem kalemimdeki mürekkebe, inan son bulacak bu hasret dolu özlemlerim…Öyle benimlesin ki düþünenim, öyle bendesin ki!

Kýsa bir karþýlaþmanýn verdiði bahtiyarlýkla, nefesim dudaklarýmý yakarken hoþ geldin, sefa geldin diyecektim ki; bir hayal gibi kayboldun. Hal böyle de olsa, geç otur kalbimin dost köþesine diyorum. Ve sonra yürek heybemden bir zarf çýkarýp, adýný yazýyorum.
Uzaklýk mý dersin. Yoo benim için deðil o canpare.. Adresini bilsem gönderir miydim bilmiyorum ama, adresin kalbimde. Hasret kokan türkülerin yüreðine akýyorum uzayan özlemlerimden, ayný gökyüzüne ayrý gözlerle bakan yirmi dört ayar sevdam yankýlarýyla.

Sen bu mektubu okurken, ben bakamadýðým o gözlerinle gidiyorum. Ben de sen kalýrcasýna. Sen de ben ýraðý çalarcasýna… Hoþça kal canözü, hoþ kal ama..

26/10/2008

Sevgili Özbek