Hayatý sevmeyi becerebilseydim eðer yani senden de çok, yaþardým belki o zaman. Hayalim deðil ben,kanlý canlý böyle, eski zamanlarda ki gibi yanýnda olurdum...Öldüm mü yani? Biten ben miyim, hayat mý bitti yoksa? Ama yok olamaz, çünkü sen, sen hala nefes alýp veriyorsun bir mezar baþýnda. Kim yatýyor orda? Kim bu ölen? Çok seveni yokmuþ ha ne dersin?Ne o mezartaþý da mý yok? Üzerine toprak atanlarla birlikte-iki ya da üç kiþi- eðilip bakýyorum. Duyuyorum konuþulanlarý."aþk, diyorlar, öldü."
"Aþk" Yok, tanýmýyorum.Tanýdýklarým gibi deðil yani tüm yabancýlardan daha yabancý bazen, belki de. Ben, ben olmaktan çýkmýþým; tanýmýyorum kendimi. Ölümüm bile acýsýz ve sessiz.
Ama yine de duy be hayat! Sevdim seni, nefes almayý çok hem de...