“Yaþam sana istediðini vermez” dedi yavaþça...
     Gecenin kör karanlýðýnda baktýðý deniz...ya da tam tepesinde beliren parlak yýldýzlar...düþünceden baþka ne verebilirki...umut gösterebilirler mi?..bir þeylerin deðiþebileceðini söylebilirler mi?
     “Kime verdi ki”
     Sonra da açýklamanýn kýsa kaldýðýný düþünerek... “Aslýnda birine vermiþti, ama adý neydi...þu lanet adý....bir türlü aklýma gelmiyor...”
     Yýllar önce imrendiði, hatta þansýn onda artýk ilahi bir hal aldýðýný düþündüðü kiþinin adýný bile hatýrlýyamýyordu... Belkide önemsiz biriydi o. Sadece karþýlaþtýrmalarda, yol göstermelerde akla gelirdi. Ýyi bir hayata sahip olmasýda kimsenin umrunda bile deðildi.
     Arkasýndan esen rüzgar gücünü dahada artýrýrken deniz...yine dalgalý...yine istediði cevaplardan uzak...yine korkunçtu. Baktýðý yerin suya ýþýk düþen yer olmasýna özen gösteriyor, ama bunu yaptýðýnýn farkýnda deðildi.
Öbürü... “Neden buradasýn?” diye sordu. Öldürücü soruydu bu...Cevabýný gelmeden önce biliyordu ama þimdi ne demesi gerek bilmiyordu...Hazýrlýklý deðildi bu soruya...
     “Bilmiyorum” dedi... gerçektende bilmiyordu artýk...
     “Belki denizdir...neden, belkide...bilmiyorum iþte...hissedebildiðim sadece acý...çaresizlik...”
     Acý ve çaresizlik...ne zaman eksik olduki..? Kendisini en güçlü hissettiði, ya da hissettirildiði anlarda bile acýya karþý hiçbir þey yapamamayý, çaresizliði hep yaþadý. Aslýnda hiçde güçlü deðildi...ve bunun bilincindeydi...
     Öbürü... “Acýdan korkma, o en iyi dostundur...sana yaþadýðýný hatýrlatýr...” dedi...ama yüzünden korku okunabiliyordu...
     “Dostlardan da sýkýlabilirsin...Yaþadýðýmý hatýrlamak istemiyorum...Hatta ebediyen unutmak çok iyi olurdu”
     Aslýnda önceki sorunun cevabýnýda vermiþti. Nedenini bilmeden baktýðý deniz...onu çaðýrmýþtý. Sadece bakmak deðildi istediði...ona ulaþmak, atlamak içine...sonrada yok olmak..
Öbürü...alaylý bir ifadeyle “Çok bakma suya...geceleri soðuk olur...o soðuyu hissetmek istemezsin...deniz sevgini alýp götürebilir çünkü” dedi... Gerçek düþüncelerini söylüyordu...Yeni tanýþtýðý, adýný bile bilmediði birinin ölmesini deðil ama deniz sevgisini yitirmesini istemiyordu. Ölüm umrunda bile deðildi...ama deniz onun yaþamýydý...
     “Umursadýðýmý mý sanýyorsun...Soðuk nedir ki? En güzel ölüm...donarak ölmektir...” dedi ve sonrada “Nedenini merak ediyor musun?” sözleri sanki söylenmedi ama...bir anda aðzýndan çýkýverdi...
     Öbürü bu soruyu umursamadý. Denize bakmaya devam ediyordu. Büyülenmiþ gibiydi. Yüksek yada kýsýk sesle anlatmasý önemli deðildi. Çünkü yalnýzca duymak istediklerini duyuyordu... Bunu anladý. Hatta adamý önemseyip, “Ne garip” diyecekti ki içinden..birden susuverdi...baþkalarýný düþünerek istemeden yine hayatýn içine girmeye baþlamýþtý çünkü... Umursanmadýðýný bilerek...bir anlamda...karþýsýnda duvar olduðunun hayalinde anlatmaya baþladý...nedenleri...
     “Biliyorum...yanlýþ insaným...hani þu doðmadan seçilenlerden. Beceriksizim, baþarýsýzým ve þanssýzým.. Hiçbir þey istediðim gibi olmadý...Çoðu zaman düþüncelerimi bile onlar yönlendiriyordu... Bazý anlar vardýr...Hani artýk sonda olduðunu anlarsýn...Yani artýk hiçbir þey daha kötüye gidemez o noktadan sonra...Ýþte o aný yaþadým bugün... Bu kez toparlanmaya gücümde yetmedi...ve sordum “neden?” diye... “ne olacak ki?” “ ...bitsin” dedim. Ama artýk gerçektende bitecek. Hayatta olmasa bile ölürken istediðim birþeyi yapabileceðim...”
     Rahatlamýþtý...ve anlýk olaylar için ekledi... “Þu insanlar ne kadar da aptal... Þimdi hepsi toplanacak baþýma ...korkuluklara çýkarsam....atlama diye dil dökecekler...oysa tanýmýyorlar bile beni...bazen ölümün tek çözüm olduðunu anlayamýyorlar...ve þunu bilmiyorlar...eðer onlardan biri bunu deneseydi...ben umursamazdým”
Öbürü... “Bende” dedi... “Ve sende onlardan birisin...zaten”
Bu söz onu istemeden yine hayatýn içine sokmuþtu... Sýradan olduðunu hatýrladý. Özel olmak için neler yaptýðýný...belkide buraya kadar geliþinin ana nedeninin o çabalar olduðunu...Bütün yalanlarýný özel olmak için söylemiþti...Bütün kötülükleride yine hep özel olmak için...Karþý cinsten birini elde etmek özel olmaktý onun için...Onun için hiçde özel olmayan birilerini kendisinin bile inandýðý bir yalanda seviyordu...hem de delicesine... Bu ihtiyaçtý belkide ama...neden hep karþýlýksýz kaldý...? onu ise bir türlü anlayamýyordu... Çiçek olmayý isterdi...en çok...çünkü onlar sevginin karþýlýðýný hep alýrlardý.. Hatta çoðu zaman karþýlýksýz sevilirlerdi...O ise hep karþýlýksýz severdi...yani karþý taraftaydý...
“Amaç hep karþý tarafa geçmek içindi...” dedi... “Ne yaptýysam olmadý...Arkadaþýmýn dediði gibi insan çarklarýmýn diþleri kimseninkilerle uyuþamadý...”
Öbürü.... “Þu koskoca hayat sadece sevgi için mi yani..? O zaman insanlar neden baþka þeylerle uðraþýp zaman kaybediyorlar..?”
“Bilmiyorlar...”dedi... “Anlamýyorlar...anlamak istemiyorlar... çabuk sýkýlýyorlar...ne kendilerinin ne de diðer insanlarýn ne kadarda ilginç ve deðiþken yaratýklar olduklarýnýn bilincinde deðiller...esas sýkýcý olan insanlar deðil...uðraþtýklarý...adýna iþ dedikleri þey...”
Öbürü “Nerden çýkardýn bunu...” diyecekti ki... O “Sanata bak...o sana anlatýr” dedi...
Öbürü “Bana deniz anlatýyor dedi...Ýnsanýn ne kadarda cýlýz olduðunu. Hem sen söylediðin kadar insan sevgisi doluysan problemin ne? Karþýlýk bulmak o kadar önemli mi...?Bence sen sevmiyorsun”
Bu son söz onun duymak istemediklerinden biri daha... Doðru olmadýðýný, sevdiðini, hatta þu an orada olma nedeninin bu olduðunu kanýtlamayý herþeyden çok istedi. Ama içinde yýllardýr yaþadýðý çeliþkiler ve zýtlýklar sevgi konusunu tartýþýlabilir hale sokmuþtu. Amacýnýn sevmek deðil, elde etmek olduðunu düþünüyordu ama hiç de düþünmek istemiyordu. Buralara kadar gelmesinin tek nedeninin bu aptal istek olmasýný hazmedemezdi. Çünkü yaþam ne olursa olsun onun için deðerliydi, kendi hayatý olsa bile...
“Bilmiyorum...” dedi...çeliþkiyi artýk açýkça görebiliyordu...
“Tek neden bu deðildir belkide...”
Peki neydi bu yaþam bitirebilecek kadar güçlü neden?... Durmadý...Konuþmaya devam etmesi gerektiðini düþündü...çünkü sustukça düþünüyor ve...acý çekiyordu. Týpký önceden olduðu gibi...
“Çok konuþmamaya özen gösterirdim. Çünkü konuþmalarým kimseyi etkileyemezdi... Bazen karþýmdakiler nedeninin açýk olduðu suni problemler yaratýrlar...sonrada baþka bir nedenden kaynaklanýyor numarasý yaparlardý...Beni denemiþ olurlardý aslýnda...Sorunlar karþýsýndaki tepkimi görmek istiyorlardý herhalde... Bende dinlerdim en baþta...Ciddiye alýp dinlerdim hemde...Ama bir türlü çözüm bulamazdým. Çünkü sorunlarý ya da problemleri ne kadar önemli olursa olsunlar hiç ciddiye alamadým. Önemsiz gözükürlerdi.. Ve sadece “Boþver” derdim konuþtuðum, anlattýðým binlerce çözümlerde...Karþýmdaki de ... “Hayýr, beni anlamýyorsun” derdi hep...bilmiyorum...gerçektende anlamýyor olabilirim...”
öbürü... “Sen iyi rol yapamýyorsun” dedi... “Sevmediðini anlýyorlar...”
Hep kendisi olmaya çalýþmýþtý. Ama iþe yaramadýðý belliydi.
“Rol mü?... Ben hep kendim olmaya çalýþtým...Rol yapan onlarmýþ...”
öbürü hiç düþünmeden... “Gerçek sende bize yansýyan bir rol zaten” dedi...
     Sessizlik oldu... Önceden ne dediðini hiç de önemsemediði bu adamýn dedikleri ilgisini çekmeye baþlamýþtý. Denize bakmaya devam ediyordu fakat bu kez atlamak için deðil, sadece deniz olduðu için bakýyordu. Ölüm aklýndan uzaklaþtý. Dalga sesleri sürekli duyuluyordu. Bir an herkesin aptal genellemeler içinde sürekli olduðunu düþündü. Yani özel olan sadece deniz, güneþ, dünya ...falan ...ama kiþiler ...ne olursa olsun hep genel kalmaya mecbur. Çünkü hepsi ölecek ve ölürkende arkasýnda yaþayan birilerinin olduðunu hep bilecek...Yani yaptýðý bu garip ve son derece genel iþi ...yaþamayý, birileri hep sürdürecek...
     “Bu nedir ki?” dedi içinden.. “Sadece bir oyun...ve biz..hepimiz birer aktör...”
     Ölümüyle özel þey...dünyada neyin deðiþeceðini merak etti sonra... Deniyenlere “Hiç bir þeyi çözememezsin bu þekilde” derlerdi hep. Bu noktadan sonra çözmek isteyende kim..?
     “Sen hiç ben oldun mu?” diye sordu adama...
     Ortak son...ölümü birlikte oynayacaklardý...Tek merak ettiði bu sona hiç bu kadar yakýn olup olmadýðýydý... Ölüm, belkide sadece korkusu, onu çeliþkilerin, nedenlerin ve acýlarýn uzaðýna çekebilmiþti...
     Öbürü... soruyu anlamamazlýkdan gelip baþýný öne doðru salladý. Konuþmak istemediði gözlerinin bir kere olsun ona dönmemesinden belliydi. Ama dinlemek istiyordu. Ve bunuda arada sýrada verdiði tepkilerle göstermeye çalýþýyordu. Onu yönlendirdiðinin farkýnda deðildi...
     Gittikçe kýsýlan sesi artýk duyulmasý güç bir hal almýþtý...
     “Deðiþen hiçbir þey olmayacak... Bütün sorunlarýmý halletsem bile yeni sorunlar gelecek...ve gelenler hep daha zor, daha umutsuzluða yönlendirici þeyler olacak... Ben burada sona gelmedim belkide... Bunlardan daha büyük, daha zor problemler olabilir... Ve ben onlarý yaþayabilirim. Ama artýk bir anlamý olmadýðýný düþünüyorum... Mücadele için neden yok. Çünkü mücadele için yeni amaçlar lazým. Yeni amaçlar üretip yeniden kendimi kandýrmaya çalýþmak istemiyorum. Eski amaçlarým yenilerden çok daha önemli olacaklar zaten. Ve ben mücadelemi yine o aslýnda kaybedilen amaçlar uðruna yapacaðým. Zaman kaybedeceðim hepsi bu. Bu kýsýr döngüde dönüp... þu an, kendi isteðimle yapabileceðim ölümün kendiliðinden gelmesini bekleyeceðim. Deðiþen hiçbir þey olmayacak....”
     Öbürü... “Birþeyler deðiþecek...Bundan emin olabilirsin. Denize düþtüðün anda dalgalarýn o ana kadar ki ritmi bozulacak... Baksana þu an çok iyi bir ritim yakaladýlar... Deniz þu an çok güzel gözüküyor... Bu güzelliði bozma sakýn... Düþünmelisin... Belkide birilerini sadece bu güzellik yaþatýyordur...”
     Sesinden deðil ama tavýrlarýndan ve anlatýþ þeklinden söylediklerinde oldukça ciddi olduðu anlaþýlýyordu. Ýnsan hayatýna üstündeki toz tanecikleri kadar bile önem vermiyordu. Bütün problemlerin ana kaynaðý insanlarken...neden onlarý sevsin ki.. O “sorunlarýný da sevenlerden” deðildi...

Sessiz bekleyiþ sürüyordu. Ýkiside denize bakmakdan baþka birþey yapmadýklarýndan dýþarýdan heykel gibi gözükmeye baþlamýþlardý. Artýk hiç konuþmuyorlar, hatta nefes alýp verirken dýþarýdan duyulmasýný bile istemiyorlardý. Suyun üstündeki ýþýklarý takip etmekten sýkýlmýþ olacak ki... birden yine anlatmaya baþladý...
     “Etrafýmda adýna “dost” dedikleri birçok kiþi vardý. Ama ben hep yalnýzdým. Geceleri evimde, sabahlarý...bilmiyorum. Bence yanýlýyorlar...insan sosyal bir varlýk deðil... toplu yaþayamýyor...”
     Öbürü konuþmasý gerektiðini düþünerek... “Sende kuru kalabalýklara alýþamayanlardansýn demek ki...” dedi...
     “Çirkinlik dolu o kalabalýklar... Bireysel insan o kadar güzel bir varlýkken nasýl oluyorda toplum sadece bir kargaþa oluyor...? Ve neden kimse o kendisiyle tamamen zýt toplumda asla yer edinemiyeceðini bildiði halde, yer edinebilmek için yýllarýný veriyor...? Anlamýyorum...”
     Öbürü... “Zaman senin için deðerli yani...” dedi... Konuyu yalnýzlýkdan koparmaya çalýþýyordu. Hayatýnýn büyük bölümünde derin yalnýzlýklar yaþamýþken, onu hep hissederken... sanki bilmiyormuþ gibi... onu tartýþmak, olmayan çözümlerini aramak neye yarar?
     Yönlendirildiðinin hala farkýna varmamasýndan ve zaten ne konuþtuðunun da tam bilincinde olmadýðýndan “Zaman” sözcüðüne fazlasýyla takýlmýþtý. O aný yaþamýyordu. Gerçek olan ...hala geçmiþindeki oydu. Bu yüzden konuþmalarýný düþünmüyordu bile... Hafýzasý, beyni, ruhu, herþeyiyle geçmiþi yaþýyordu. Anlattýklarý bilinç altýndakilerdi ve konuþtuðu kiþinin tuhaflýðý hiç de dikkatini çekmedi. Gerçekte hiçbir þey dikkatini çekemezdi... Ölüm o kadar yakýnken...onun nedenleri bile artýk önemsizleþiyor...
     “Zaman kimin için?” dedi...sesi hissettiði acýdan iyice donuklaþmýþtý... “Benim için uzun zaman önce durdu saatler. Hani hep derler ya... “Bugünü yaþa, birþey düþünme, yarýný yaþa...falan” ... hiçkimse sadece “Yaþa” demedi ki... Biliyorlar...Herþey önceden belliydi... Ne yaþayacaðýmýz, ne yapacaðýmýz hep biliniyordu... bugün ya da yarýn, zaman onlarýn icat ettiði birþey. Onlar ileri geçilemez sýnýrlar... Yaþamýný onlarýn arasýna sýkýþtýrýrlar. Ve sen ne yaptýðýnýn neden sen olduðunun farkýna bile varmadan, bir anlamda içinde bulunduðun bu korkunç hapishanede, kaçmayý bile düþünmeden yaþarsýn...ama hep bugünü ve yarýný...”
     Öbürü... “Sen çok genel birisin anlaþýlan...Neden onlar gibi kaderini beklemeyip...özel bir ölüm tercih ediyorsun?”
     Özel bir ölüm... Neden özel olsun ki? Yaþarken en çok istenilen þey ölümün ne zaman geleceðini bilmek deðil miydi...? Artýk biliyorsun iþte... Herþey senin elinde...Ve yaþam özel deðilken ölümüde sýradandýr... Savaþý kaybederken özel olmak neyi deðiþtirir ki?