Kendimi býrakýp gitmeye yeltendim dün. Bütün giysileri tek tek çýkardým. Önce þapkam sonra gömleðim… Ýkinci yüzümü çýkarttým, yalanlarýmý dolaba astým. Sýcak bir duþ aldým. Damlalar yüzümden düþerken yaþlarýmý býraktým. Köpük köpük bir hayattý yaþadýðým. Suyla birlikte onu da yok ettim. Çýktým. Giyinmedim. Attým kendimi yataða. Uyumaktý tek istediðim. Kendimi býrakýp gitmekti ötelere… Çok çok uzaklara. Gittim. Vardýðýmda o vardý karþýmda. Baktý. Gördü ve þaþkýnlýkla:
-     Kendini getirmiþsin, dedi.

Ýtiraz ettim, býraktým dedim. Býrakmýþ olmalýydým. Gülümsedi bana. Usulca kulaðýma:
-     Bak arkana, dedi.

Ordaydý. Þaþýrdým. O da þaþýrdý. Bakýþtýk, þaþýþtýk. Ben ondaydým o da bende. Kaçamamýþtým yine. Sýralanmýþ, milyonlarca tane… Zaman geçtikçe daha da arttýlar. O kadar korktum ki kaçtým oradan. Ama ne yapsam kurtulamadým onlardan. Aðlama baþladým. O sarýldý ve “sus” dedi. “güçlü ol ve sus, aðlama, kimse kaçamadý,hadi öldürsene onlarý”.
Nasýl öldürürdüm? Her yer sis ve karanlýk. Baþka çaresi yok muydu bunun?
Elimdeki de neydi? Öldürmeye baþladým bile. Aðzýmdaki küfür müydü, duamý? Arþtan inen melek miydi, þeytan mý? Havada ki bu koku cennetten miydi, cehennemden mi? Yüzümdeki bu yüz benim miydi, onun mu? Öldürdüm. Çekinmeden, tek tek yorulmadan… Az kaldýlar. Bir zaman sonra daha da az… Sonunda bir tane kaldý. “Dur” dedi, yeter. Ona dokunma baksana o sensin! Senlerde gerçek sen… yapma!
     Uyanmalýyým dedim. Uyanacak mýyýz hepimiz?