Seviyorum dediðim küçük kýpýrtýlarmýþ, aþk zannettiðim. Ben aslýnda seni deðil; o kýpýrtýlarla yaþamayý çok sevdim. "Güzeldi tanrým, týpký diðerleri gibi" dedim ve yoluma devam ettim sen' li zamanlarýn kývrýmlarýnda.

Asi gecelerin sabrýný biriktirdim de lal oldum. Gün oldu düþtüm kalbine de aþk oldum. Suskularýmýn bile sus-pus olduðu derin okyanuslara saldým gözyaþlarýmý. O sularda vaftiz olan acýlarýmla söyledim þarkýlarýmý...

Yaptýðým tercihlerdeki aldanýþlarýmdý, aðzýmda kekremsi tat býrakan burukluk. Sevmelerinin farkýna vardýðýmda anlamýþtým, sonu yoktu hatalarýmýn. Ötesi- berisi de yoktu ki aþkýn. Kendi yaralarýma bile bastýramadýðým tuz gibiydin içimde. Yanlýþlarýmdan ders alamýyor ve tekrarlar yapýyordum seninle. Hani bilirsin iþte "ilk düðme yanlýþ iliklenirse, diðerleri de yanlýþ olur." Böyle birþeydi yaþadýklarýmda...

Bilinmezlik denizindeki kayboluþlarýmdan, hem mutluluk duyuyor, hem de bir an önce sýyrýlmak istiyordum aslýnda.

Kendime saplanmýþ bir býçaktým. Ki ; yaralarým onulmazdý... Eskiden olsa üzerime düþen yaðmurlardan neþeli bir gökkuþaðý çýkarabilirdim oysa...

Þimdi çatýk kaþlarýma mühürlüyordum renkleri. Ve en sevdiðim renkti gri. Hiçbir þey hayalin kadar saf deðildi. Hatta sen bile... Bunu da biliyordum da; ne kadar kendim olabilirdim kaçýþlarýmda... Dikiþ tutturabilir miydim sensizliðimle... Kabuk altýnda kanayan yaralarým olur muydu benim de... Bunlarýn saðlamasýný yapýyordum kendi içimde....

Ve gidiyordum, hayra bile yoramadan kendimi... Gidiyordum, ardýmda bir sürü belki' ler býrakarak sessizce... Arkamdan bakakaldýn sadece. Belki susturmaya çalýþtýn yüreðindeki acýyý... Belki uzun bir süre seyrettin adýmlarýmý... Giderken gözlerime çivilenen bakýþlarýndan korktum en çok da... Yüreðinden sessizce giderken, aðlýyordum bilesin...

Sakýn! dar vakitlerde giyindiðin hýçkýrýklarý da alýp yanýna, vicdan azabý olarak çýkma karþýma...

Adýn bir "hoþçakal" oldu dudaklarýmda...

lal-i handan