Gül, desem; gülüyorsun,
Gül kokuyor dünya.
Renk-ahenk kokuyor.

Yüzüne yuva yapýyor, yaðmur kuþlarý,
Çalý çýrpý, desem; gülüyorsun,
Umutlanýyor gökyüzü.
Dudaðýnýn kývrýmýnda,
Soyunmaya baþlýyor bir gizil söz,
Gül kokuyor týnýsý,
Ývecen kokuyor.
Çýrýl çýplak isyan kokuyor dünya.

Gül, desem; gülemiyorsun,
Katmerleniyor, gözlerinde hüzünler,
Harelendikçe sesinde menekþeler,
Afrika kokuyor dünya,
Filistin kokuyor sokaklar.
(Bak!.). Diyorsun.( Bak!..
Bir kan gülü;
Suladýkça, suladýkça biz;
Ellerimiz kýrýlýyor susmaktan,
Vebal kokuyor þükürlerimiz. )

Gül, desem; gülüyorsun,
Yuvaya dönüyor yaðmur kuþlarý.
Barýþ tufanýna tutuluyor dünya,
Yaman tutuluyor; biliyorsun.
Büyümek kokuyor çocuklar, yarýn kokuyor,
Renk-ahenk yüzleri; boyuyorsun.

Gül, demesem de; gülüyorsun,
Sen, kokuyor her þey, her an, þimdi,
Aþk kokuyor dünya…

Serpil Baþak
05 Ocak 2009