Bir feryat kopuyor Ortadoðu’da
Müminler aðlýyor, herkes bihaber
Kaný, barutu, âhý çeken vücuda
Kayýtsýz kalýyor, görmüyor gözler

Her evde çýðlýk, her kubbe yýkýk
Kuþlar hep kanatsýz, mavisiz gökler
Baþlar hep secdede; ezanlar kýsýk
Dudakta ýslak, buruk âminler

Gündüzler karanlýk, gece serseri
Ürkek yürekler, çekingen gözler
Her adým ölüm, her adým sinsi
Sokak baþý dikili; çürük cesetler

Ne dil ne de din bunun sebebi
Ýnsanlýk ölüyor, bitiyor sözler
Namus, haysiyet, ayak terkisi
Çiðniyor, eziyor, lanetli yüzler

Ya’rab çare tükendi, canlar gidiyor
Halimiz ki ancak sana aþikâr
Baþý demir deðil, utanç kesiyor
Merhamet Allah’ým; sensin lütufkâr...