Telefonun sesi ile daldýðým düþüncelerden sýyrýldým.

-” Alo, Þengül sen misin?”

-” Evet, ablacýðým benim. Bülent yoðun bakýmdan çýktý. Seninle konuþmak istiyor. Þimdi kendine geldi.”

-” Nasýl, böbrek nakli oldu mu?”

-” Evet, ablacýðým nakil oldu. Oðlum ve kocam þimdi iyiler.”

-” Canýmm, çok þükür. Ýnan çok sevindim. Çok çok geçmiþ olsun. Hadi ver de sesini duyayým...”

-” Peki ablacýðým. “

Sessizlik...

Ve gözyaþlarým boðazýmda yýðýn olmuþtu. Aðlamak istiyordum. Hem de hýçkýrýklarla. Doyasýya aðlamak istiyordum. Sevinç gözyaþlarýmý içimde zapdetmekte zorlanan yüreðime söz geçirmek ne mümkündü.

Sesi titrek ve fýsýltý halinde kulaðýma geldiðinde, yutkundum...

-” Abla ben kurtuldum.”

-”Caným kardeþim, Allah'ýn izniyle kurtudun. Sana demiþtim, yaþayacaksýn “ Umudunu yeþil tut” diye. “

-” Evet ablacýðým, bana o enerjiyi sen verdin. Sayende buradayým.”

-” Sevgili Bülent, sadece ben deðilim. Önce Allah sonra da Edremit Belediye Baþkaný ve Kaymakamýnýn desteklerini de unutmamak gerek.”

-” Evet ablam. Allah hepinizden razý olsun.”

-” Amin kardeþim, þimdi çabuk iyileþmeye bak. Yaþamak þakaya gelmiyor. Ýyileþ ki, evimizin balkonundan körfezden batan akþam güneþini izleyeceðiz daha.”

-” Ýnþallah ablacýðým.”

Telefonu kapadýðým da artýk sevinç gözyaþlarýma engel olamadým. Aylar önce komþum için “ne yapabilirim?” çabalarýmýz ile çaresizliðimizi Edremit Kaymakamý ve Belediye Baþkanýna sunmuþtuk. Ve Antalya'ya onlarýn maddi manevi destekleri ile uðurlamýþtýk alt kattaki komþularýmýzý.

Þimdi 20 yaþýnda olan oðlundan böbrek alýnýp nakil olmuþtu babasýna. Yaþayacaktý. Kulaklarýmda dün gibi çýnlayan o umutsuz sesini artýk duymayacaktým.

-” Abla yakýnda ölme sýrasý bana gelecek, 3-4 yýldýr diyalizdeyim, uzun süre diyalizde olan insanlar ölüyor, bugün de bir kadýn hemen yaný baþýmda öldü. Þimdi sýra bende...”

Ve þimdi o komþum her insan gibi yiyecek, içecek ve saðlýklý insanlar gibi tat alacaktý yaþamdan.

Oðlunun ona verdiði tek böbreði ile...


Emine Piþiren/ Yeþil Bursa/08.01.2009