Kendimi yenemedim yine… Lanetler yaðdýrýyorum yaradýlýþýma, ruhuma, benliðime… Oluk oluk kanýyorum her seferinde, tökezleyip düþüyorum ve kayboluyorum yine. Nereye gittiðimi, gideceðimi, gitmem gerektiðini bilemiyorum. Duymamak, görmemek yetmez, bilmemek istiyorum. Sadece anlamamak deðil, aptal olmak istiyorum. Ýpsiz sapsýz bir serseri, ne halt olduðu belirsiz bir aylak, sýradan bir orospu çocuðu olmak istiyorum ve kurtulmak böylesi bir hayattan. Hiçbir þey hissetmeden yaþamak mümkünse eðer, o yaþamý istiyorum, iyi ya da kötü hepsinden kurtulmak… Beni güçsüz, aciz, korumasýz kýlan bütün iðrenç, yýlýþýk duygularýmdan nefret ediyorum artýk, beni insan yapan duygulardan tiksiniyorum ve biliyorum bunun verdiði güçle yaþamak çok daha kolay olacak.

Yýllardýr her yerimden baðlayýp kapana kýstýran, soluk almamý giderek zorlaþtýran, boðazýma gelip gelip çöreklenen o baþ belasý koca yumruktan kurtuluyorum artýk. Hem de yutarak veya kusarak deðil, boðazýmý týrnaklarýmla yýrtarak çekip alýyorum onu. Fýþkýran kanlarý görmek ve unutmamak için, acýyý bir daha hissetmemek için ve kendime neler yapabildiðimi göstermek için… Biliyorum bunun verdiði güçle yaþamak çok daha kolay olacak ve biliyorum ki istemediðim halde etrafýmda insanlar olacak. Artýk nefret ettiðim o eskiden kalma výcýk výcýk bulamacý üzerime boca edecekler ve ben kustukça onlar mutlu olacak. Ama aðzýmdan köpüren bu safranýn, aslýnda içimdeki zehri özgür býraktýðýný bilmeyecekler ve hiçbir yere kaçamayacaklar. Bulamaçlarýný onlara teker teker geri yedireceðim ve asýl mutlu olan ben olacaðým sonunda, her zaman…

Böyle rahatça “her zaman” diyebilmek ne kadar zordu halbuki. Düþünmek gerekirdi, ölçüp biçmek, ince hesaplar yapmak gerekirdi söylemek için; çünkü insandýlar, insandým… Hayat þakaya gelmezdi ve mutlu olmak bir dertti bizim için. Kancalarla özene bezene gerilmiþ, suratlarýn tam orta yerine oturtulmuþ, kocaman salyalý gülüþlere ihtiyacýmýz vardý. Hayýr, muhtaçtýk onlara. Bu kadar ciddiye aldýðýmýz bu “mutluluk” derdini böyle kolayca çözüvermiþtik, bizim gibi zeki yaratýklara da bu yakýþýrdý zaten. Ancak üzgünüm, çözüm ne kadar kolay iþlediyse sizler için, benim için de görmek o kadar kolay oldu. Aðzýnýzý her kullanmak istediðinizde, param parça oluþunu izledim suratlarýnýzýn. Önceleri buna dayanamadým ama inadýna izledim. Açýlan ufak delikleri, sonra zorladýkça yýrtýlan yanaklarýnýzý, dudaklarýnýzý… Sonuna kadar dayandým çünkü bu sonun benim için bir kurtuluþ olacaðýný biliyordum. Ýçimdeki bu insan denen þeyi öldürmenin bir yolu olduðunu biliyordum, sadece bekliyordum ve iþte sonunda bitti. Emeði geçen herkese teþekkürler…