ï¿½zEdebiyat - Emine Piï¿½iren - ï¿½stanbul_umdan Bir Damla Dï¿½ï¿½tï¿½ Yï¿½reï¿½ime

Ý

"Ýnsanlar yalnýzca yaþamýn amacýnýn mutluluk olmadýðýný düþünmeye baþlayýnca, mutluluða ulaþabilir. "-George Orwell

Bir zamanlar bu koca þehrime Florance Nightingale'de tutuklu kalmýþtý. Bu kimine göre mesleki bir özveri, idealist bir kadýn önderliði idi, kimilerine göre "kutsal" bir vazifeydi. Ama o güzel eller Selimiye Kýþlasýnda yaralý askerleri otama yaparken, sembolü olan ve tini aydýnlatan sarý kandilin ýþýklarýnda; ailesine bir kaç satýr karalamýþtý.

"Ýstanbul vazgeçemeyeceðim bir güzelliðe sahip. Büyülendim bu koca þehrin güzelliðine..."

Bu sözleri cerrahi dersi okutan hocamýz anlatýrdý, sýk sýk. Ýstanbul aþýðý olan sadece o güzel yürekli hemþire miydi? Hayýr, deðil tabi ki.
Þair ve yazarlarýmýzdan en güzel örnek vermek gerekirse ben Nazým Hikmet yerine, Yahya Kemal Beyatlý'dan söz etmek isterim. Neden mi? Bir anýsý var üzerimde...

"Edebiyat hocalýðý yaptýðý dönemlerde bir öðrencisi olan Sedat Ýçgören aðabeyim, dostum ve her duygumu paylaþtýðým o deðerli insanýn anlattýklarý gelir aklýma. Bir gün Y. Kemal Beyatlý ve arkadaþlarý Küçüksu tepelerinde bir konaða davetli olurlar. Sedat Ýçgören O sýralar bir konservatuar öðrencisi ve son sýnýfta oku maktalarmýþ. Her þair ve davetli eþleri ile gelmiþ. Tabi ünlü þairde kendisine hayran bir kýz öðrencisiyle davete icabet etmiþ.
Yemek sonrasý konaðýn geniþ bahçesinden muhteþem Ýstanbul Boðazý ve az sonra batacak günün kýzýllýðý hakim. Her insan ve orada bulunan o zamanýn edebiyat duayenleri, tek tek kadehlerini "þerefe" kaldýrmakta en sevdiklerine. Yani yanlarýndaki hanýmefendi ve eþlerine...

Sýra Yahya Kemal Beyatlý'ya gelir. Bütün gözler onun üzerindedir. Yanýnda genç ve nazenin bir güzel, heyecanla onun dudaklarýndan az sonra dökülecek dizleri, yutarcasýna bir bekleyiþ halinde... Kalp çýrpýntýlarý sanki her bir davetlinin duymasýna engel olsun diye bir eliyle göðsünü sýkýca bastýrmakta.

Ve o an gelir.

Kan kýrmýzýsý kadeh yavaþça yukarý doðru kalkar. Üstat yüksek sesiyle kadehini batan günün ýþýklarýna tutar. Sessizlik hakimdir.

"Ýstanbul_umum. Kadehimi Sarayburnu’ndan batan güneþine kaldýrýyor_um. Ýstanbul_um."

Yýllar önce istemediðim ve hazýr olmadýðým bir anda baðrýndan kopartýldým bir doða olayý ile.
Tatilde ve gecenin döþünde baþlarýmýzý yaslamýþtýk. Bir anda yaþam rotamýzý deðiþtirecek yolcularý olmuþtuk, 1999 Aðustos gecesinin…

Yýllarýn anýsýný ardýmýzda býraktýðýmýz Ýstanbul’umu istemeden terk etmiþtik. Kalacak baþka yerimiz, barýnacak bir yuvamýz olan yazlýk evimizde, Ýda’nýn zümrüt yeþili eteklerine tutunmuþtuk.
Dört candýk ve yaþýyorduk.
Umutlarýmýz hala yeþildi.
Ama özlem her an yüreðimizin kapýsýnda nöbetteydi.
Dün gece Ýstanbul’umu yine rüyamda gördüm.
Ýda’nýn içimi üþüten ayazýna aldýrmadan uyku halinde karaladýðým satýrlarý az önce karalamýþtým.

Belki de;

"Seni özlemeyeceðim artýk, bana yar olmasýný bilemedin" dediðim Ýstanbul_umu özledim de, kendime itiraf etmekten sakýnýyorum.

Kim_bilir?

Emine Piþiren/Edremit-Akçay/18.11.2008
_________________