Ferit kendini bildi bileli kalp hastalýðýyla boðuþurdu. Yirmi altý yaþýnda olmasýna raðmen kalbide yorgundu, kalp hastalýðýndan býkan bedenide, ruhu da.
Çok küçük yaþlarda yakalanmýþtý bu hastalýða. Kalp kapakçýklarý çok erken yaþta çürümeye ve iþ görmemeye baþlamýþ. Kalbinin kalýnlaþan kýsýmlarý her adým atýþýnda nefesini daha da zorlar hale gelmiþti.
Doktorlar kalbin mutlaka deðiþmesi gerektiðini söylüyorlardý fakat bir türlü uygun kalp bulunamýyordu.
Ferit her geçen gün umudunu kaybediyor. Ölüme her gün biraz daha yaklaþtýðýný hissediyordu. Ama ölümü yakýþtýramýyordu kendisine. Daha o kadar genç, o kadar hayatýn baþýndaydý ki.
Daha yapacaðý yüzlerce þey vardý. Bir an önce saðlýðýna kavuþmak, âþýk olmak, sevmek, sevilmek, baba olmak istiyordu. Her gün yazdýðý öykülerini þiirlerini bir kitaba toplamak, tanýnmýþ iyi bir yazar olmak istiyordu.
Hastalýðýnýn iyice artmasýndan dolayý dondurduðu üniversite kaydýný iptal etmek, okuluna devam etmek.Baþarýlý bir muhasebeci olmak. Günün birinde kendi ofisini açmak istiyordu.
Hayata dair öyle güzel planlarý vardý ki. Eðer uygun kalp bulunup saðlýðýna geri dönebilirse bütün bunlarýn bir rüya olmadýðýný, gerçekleþeceðini biliyordu.
Þu anda tek umudu, tek hayali uygun bir kalp bulunup saðlýðýna kavuþmasýydý.
O akþamüstü çalan telefon Ferit’inde, ailesinin de hayatlarýnýn dönüm noktasý olan telefondu. Telefonda hastanenin numarasýný görünce þaþýrdý Ferit. Ýçi sevinç doldu. Beklenen olmuþ, uygun kalp bulunmuþtu. Baþka ne için arayacaklardý ki hastaneden. Titreyen bir sele açtý telefonu.
Karþýsýna çýkan doktor müjdeyi vermiþ. Uygun dokudaki kalbin bulunduðunu, hemen yarýn ameliyata gireceðini haber vermiþti.
Ýçi içine sýðmýyordu Ferit’in. Nihayet hayata dönebilecekti. Artýk yaþayacaktý. Artýk daha mutlu ve daha saðlýklý olacaktý.
Ertesi gün ameliyat için hastaneye geldiðinde heyecandan eli ayaðý titriyordu. Ameliyata hazýrlandý. Tam ameliyathanenin kapýsýnda aklýna hayatýnýn sorusu takýldý.
“Acaba bana kimin, nasýl bir insanýn kalbini takýyorlar?”
Sorgulu gözlerle hemþireye baktý. “Bana kimin kalbini takýyorlar?” dedi. Hemþire sorusuna cevap vermedi. Ýlgisizce iþini yapmaya devam etti.
Ferit ameliyata girdi.
Ameliyat çok baþarýlý geçmiþti. Bulunan kalp vücutla uyum saðlamýþ. Ferit saðlýðýna kavuþmuþtu.
Ferit hastanede saðlýk durumu her geçen gün iyiye gidiyordu. Saðlýðýna kavuþtuðu için çok mutluydu. Ameliyattan üç hafta sonra hastaneden taburcu oldu. Hastaneden çýkarken Ferit içinde, ailesi içinde bayram günüydü.
Hastanenin kapýsýnda bir kadýnla karþýlaþtý. Kadýnýn daha önce hiç görmemiþti. Tanýmýyordu. Kadýn ona acýyla ve umut dolu gözlerle baktý. Ferit’in içi titredi.
Günler geçiyordu. Ferit saðlýðýna kavuþmuþtu. Mutluydu. Her sabah erkenden uyanýr, pencereyi açar, sabah havasýný, sabahýn güzel kokusunu içine çeker. Saðlýðýna kavuþturduðu için Allah’a þükür ederdi.
Artýk yavaþ, yavaþ hayallerinin peþinde koþmaya hazýrlanýyordu. Her gün þiirler, öyküler yazýyor. Bazý edebiyat dergilerinde yayýmlýyor. Gelen olumlu yorumlar onu bir kez daha hayata baðlýyordu. Hayatta olmak, nefes alabilmek, baþarmak olaðanüstü bir duyguydu.
O gün üniversitedeki dondurduðu kaydýný yeniletmek için evden çýktýðýnda kendini o kadar mutlu ve enerjik hissediyordu ki. Yolda takip ediliyormuþçasýna bir hisse kapýldý. Arkasýna dönüp baktýðýnda hastane çýkýþýnda göz göze geldiði kadýn vardý. Yine göz göze geldiler. Ferit gülümseyip baþýyla selam vardý. Kadýna doðru ilk adýmý attýðýnda kadýn koþarak uzaklaþtý Ferit’ten.
Günler geçti. Ferit okuluna devam ediyordu. Hayatýnda her þey tam istediði gibi gidiyordu. Bu sýrada o kadýna birkaç kez daha rastladý. Her yanýna gitmek istediðinde kadýn koþarak uzaklaþýyordu Ferit’ten.
Bir gece yataðýna yattý. Bir türlü uyku tutmuyordu. Yatakta dönüp durdu, kalktý, gezindi. Tekrar yataðýna yattý ve geçmiþini düþünmeye baþladý.
Son birkaç aya kadar çok zor, hasta ve umutsuz bir yaþamý vardý. Ama çok þükür bulunan kalp sayesinde bütün kötü günler geride kalmýþtý.
Sonra kalbinin, þimdi göðsünün ortasýnda atan, ona hayat veren kalbinin geçmiþini düþündü. Acaba kime aitti? Acaba þu anada kalbini taþýdýðý insan nasýl bir insandý? Sevdikleri, çocuklarý var mýydý? Ne iþ yapýyordu? Kadýn mýydý yoksa erkek mi? Hiçbirini bilmiyordu.
O gece bütün bunlarý düþünürken sabahý yaptý. Kafasýnda bir sürü soru vardý. Günler sonra ilk kez sabah havasýný içine çekmedi. Düþüncelerle kalktý yataktan, caný kahvaltý bile etmek istemedi. Dýþarýya çýkmak istiyordu bir an önce. Hemen giyinip çýktý. Çok dalgýndý.
Günlerdir onu takip eden kadýnýn önünden geçmiþ onu bile fark etmemiþti. Kafasýnda sadece kalbinin geçmiþi vardý.
O’na hayat veren kalbin sahibinin kim olduðunu öðrenmek istiyordu. Eðer ailesi varsa, gidip ailesiyle tanýþmak, onlara teþekkür etmek, bir ihtiyaçlarý varsa onlarý karþýlamak, onlardan helallik almak istiyordu.
Günlerce kafasýnda soru iþaretleriyle dolaþtýktan sonra kararýný verdi. Gidip doktoruyla konuþacaktý. Doktoru mutlaka bilirdi kalbin sahibini.
Doktoruna gitti. Durumu, kafasýndaki soru iþaretlerini anlattý. Doktor pek bir þey söylemek istemedi ama Ferit’in üzüldüðünü ve kararlý olduðunu görünce anlatmaya karar verdi.
“Sana kalbini veren yani Burak Bey. Bizim hastanede psikiyatri servisinde depresyon teþhisiyle tedavi gördü bir süre. Zamanýnda iyi bir iþi, iyi bir ailesi varmýþ. Bir kýza sevdalanmýþ ama ailesi kýzý kabul etmemiþler. Neden bilmiyorum. Çok uðraþmýþ olmamýþ. Sonrada kýzý baþka bir adamla görmüþler. Ýþte bu noktada geldi bize tedaviye. Ýçine kapanýk, sürekli düþünen, sürekli kalbini tutan genç bir adamdý.
Ýþte evinin adresi istersen gidip ailesiyle konuþabilirsin” dedi.
Ferit çok üzülmüþtü kalbinin hikâyesine. Demek ki kalbi bir kadýnýn aþkýyla doluydu. Aþk acýsýyla yaralýydý kalbi. Adresi alýp hemen yola çýktý.
Kapýyý çaldýðýnda üzgün yüzlü bir kadýn açtý kapýyý. “Buyur evladým” dedi. Ferit:
“Teyzeciðim. Ben Ferit. Oðlunuzun kalbini baðýþladýðýnýz, þu anda Burak Bey’in kalbi sayesinde yaþayan kiþiyim.” Dedi.
Kadýn o anda yaþlý gözlerle sarýldý Ferit’e. Oðlum, yavrum diye inliyor, delicesine aðlýyordu. Aradan epey bir zaman geçti. Kapýnýn önünde öylece kalakalmýþlarý.Kadýn Ferit’in boyuna sarýlmayý býraktý. Dikkatle yüzüne, gözlerine bakýyordu Ferit’in. Sesi titreyerek içeri davet etti.
Duvarlarda ayný adamýn bir sürü fotoðrafý vardý. Kadýn fotoðraflardan birisini eline aldý.
“Ýþte oðlum, Burak’ým bu. Canýna kýydý. Bir hiç yüzünden astý kendini. Bize tek vasiyeti “Kalbim yaþasýn” oldu. “Çünkü kalbimde Esma var. Esma için, ona olan aþkým için kalbim baþka bir vücutta da olsa yaþasýn” diye bir mektup býrakmýþ” dedi.
Sonra Ferit’in soru sormasýný ya da herhangi bir þey söylemesini beklemeden. Devam etti.
“Esma, Burak’ýmýn sevgilisiydi ama saðlam biri deðildi. Eþim onu defalarca baþka bir adamla görmüþ. Fakat bunu Burak’a anlatamadýk. Onunla evlenmek istiyordu. Ýzin vermedik. Onun iyiliði içindi. Keþke, keþke evlendirseydik de yaþasaydý oðlum. Kýymasaydý canýna.” Diye aðlamaya baþladý.
Ferit o gün kalbinin sahibinin annesiyle uzun, uzun sohbet etti. Tüm gün boyunca Burak’tan bahsettiler. Kadýn gözyaþlarýyla “Yine gel. Sende benim oðlumsun artýk” diye uðurladý Ferit’i
Ferit evden çýktýðýnda köþe baþýnda yine o kadýnla karþýlaþtý. Fakat kadýn bu kez kaçmadý. Ferit’in gözlerine bakýyor. Hüzünlü ama bir o kadarda ýþýltýlý gözlerle, elleri gri paltosunun cebinde Ferit’in kendisine yaklaþmasýný bekliyordu.
Ferit geldi ve genç kadýnýn önünde durdu. Uzun, uzun bakýþtýlar. Genç kadýn:
“Ben Esma. Senin þu anda taþýdýðýn kalbin gerçek sahibiyim ben.” Dedi. Çok þaþýrmýþtý Ferit. Donup kalmýþtý. Söyleyecek tek kelime bulamýyordu.
Onun hayatýný kurtaran, þu anda çarpan kabinin arkasýnda kocaman bir aþk, kocaman bir acý ve kocaman bir dram vardý. Genç kadýn aðlamaklý bir sesle konuþmaya devam etti.
“Ben Burak’ý çok sevdim. Her þeyden çok.O’nun en çok kalbini sevdim. Sýcacýk, sevgi dolu, yumuþacýk, merhamet dolu kalbini.O’nun o güzel kalbini yalanlarla oyaladým. Tertemiz göründüm ona. Ona evli olduðumu, hasta bir oðlum, manyak bir kocam olduðunu itiraf edemedim.”
Genç kadýn aðlamaya baþladý. Öyle çok aðlýyordu ki. Ferit ne yapacaðýný bilmiyordu. Esma kendini toparladý. Birden susmuþtu ve öfkeli kapkara gözlerle bakýyordu. Ferit’i göðsünden tuttu.
“Bu kalp bana ait. Bu kalbin içinde ben varým. Buna layýk olmasam da, benim aþkýmla yaþýyor bu kalp. Þimdi senden istediðim, bu kalbe iyi bak. Sevgime, aþkýma, kalbime, bana sakýn zarar verme.” Dedi ve hýzlý adýmlarla uzaklaþtý kendi hayatýna.
Ferit ise öylece dikilip kalmýþtý.
Günlerce, aylarca yaþadýðý o günü etkisini atamadý üstünden. Yaþamý boyunca kalbinin geçmiþini unutmadý ve kalbinde aþka saygýsýzlýk etmedi.