Yüzümü sesler bazen çiçekler

Karaköy’de sahipsiz adýmlarým ve ben

Gri duvarlarýn arasýndan denize koþarým

Çiçekler; kimselere görünmezler



Ahir zamanlardan hikayeler birikir

Kaldýrým aþklarý ve düþ kýyýmlarý

Bir kadýn koþaradým giderken

Kýrmýzý pabucunun tekini düþürür caddeye

Dükkanlardan meraklý bakýþlar

Dükkanlardan eksik hayatlarýn arzu büyüten çýðlýklarý yükselir



Tramvay için alýnýp unutulmuþ bir biletim ben

Kim bilir hangi sebepten kullanýlmamýþ

Buruþmuþ, kývrýmlarýndan özür dilenmeyen

Birilerinin cebinde hikaye olmayý bekleyen



Karaköy’de sahipsiz adýmlarým ve ben

Esnaf lokantalarýndan yükselen yalnýzlýk kokusu

Tünelden þehre oluk gibi akan yoksulluk

Bir de göçmen kuþlara söylenen türküler

Etrafýmýzý yarýp geçer



Neye darýldýn bu kadar soysuz gözlerim?

Þehre bakýp kanayacak ne var?


Yalnýz duvarlarýn dökülmüþ sývasý, sen

Erken açýlan ucuz birahanelerin süprüntü efkarý, sen

Kýyýda balýk tutan, köprü altýnda seviþen, banKlarda uyku peydahlayan

Keskin bakýþlý adamlarýn hüznü sen

Hayatý akýtýp sonsuz yapan kudret

Bizi en dipten alýp göðe vuran tahtýna yenik iktidar, sen

Bu akþamüstlerini, bu denizi, ömrümüzün tek dizesini

Düþlediðimizi, bildiðimizi bize unutturan sen,

Neden nefesimizin sýzdýðý her yerde varsýn?



Karaköy, yalnýz adýmlarým ve ben

Bu þehir, bu yýldýzlar, bu fýrtýna, bu kehanet, bu aþk izleri, bu ömür yýðýnlarý,

Hepimiz,

Hepimiz alacaklýyýz bir þeylerden