Aðlamadým… Oysa hep aðlayacaðýmý düþünmüþtüm o kaçýnýlmaz son geldiðinde, bir iki damla belki ama ýslak bir son bakýþla görecektim seni orada… Öyle olmadý, zaten ne umduðumuz gibi oluyor ki.
Seni kaybetmenin o tuhaf baðýþýklýðý bile engelleyemedi bacaklarýmýn titreyiþini, bu tanýdýk bir zehirdi ama yetmedi ezberimde ki ayrýlýk cümleleri… Bir baðýmlýydým seninle baþlayan ayrýlýklara, þimdi altýn vuruþunu yapan eski bir baðýmlý haline gelirken seni taþýyorum tabutlar içerisinde… Damarlarýmda ki zehre inat…
Ne çok gömmüþtüm oysa seni, ne çok dirilmiþtin ardýndan… Okuduðum bir gerilim romanýný andýrýyordun, bambaþka biri oluyordu dirilen, eskisini özleyip çýkarttýkça mezarýndan daha derinlere gömme isteði uyandýran yaþayan ölü… Her defasýnda daha derin kazýyordum topraðýný, beden içine beden gömüyordum umarsýzca, düþünmeden taþýyabilir miyim diye, öylece yuvarlýyordum boþluða. Þimdi benim aðýrlýðý olmayan topraklarýmdan baþka bir toprak düþecek üzerine, korkma… Artýk ne ben diriltebilirim seni, ne de sen çýkabilirsin olduðun yerden, kokusunu duyduðun nem de gözümün yaþýndan deðil artýk, yaðmur damlalarý can yakmaz, huzurlu ol…
Aðlamadým… Bacaklarýmýn sevimsiz çýrpýnýþlarý bile dindi. Ben bir kere düþtüm senin ardýndan, bir daha düþmek kýsmet deðilmiþ diye düþündüm kendimi yollara vurmuþken… Uzun uzun yürüdüm, bir ölüye sahipken yaþayan olmanýn verdiði o ezici suskunluðun arkasýnda veda cümleleri kura kura, yürüdüm dünyalar kadar. Senin artýk bu dünyada olmadýðýný bile bile…
En son düþündüðün neydi, ben geçmiþ miydim aklýndan, her zaman cevapsýz kalmýþtýn, þimdiyse cevaplarý sensiz kýlýyordu bu ayrýlýk… Þaþkýnlýðýmý gizleyemiyordum, hayatýn hiç görmediðim bir yüzüne karþý bir çocuk þaþkýnlýðý deðildi oysaki bu, büyümüþ ellerimin jestleriyle ifade edebildiðim telaþsýz bir þaþkýnlýk, meraksa son anlarýna takýlýp kalmýþ, yenik baþlanan bir savaþtan geri dönüyordu gözlerime ve gözlerim bir daha seni göremeyecek olduðunun bilincinde daha da kuruyordu, öyle ki caným yanýyordu… Ve ben, öylesine alýþýktým ki senin ardýndan yakmaya canýmý…

Ölüm þimdi bir beyaz melek, gözümün görmediði diyarlarda uçan,
Sen, son bir kez bile martýlarýn kanatlarýnda can bulamayacak olan…
Ardýndan son defa seslenmek isterken,
Dudaklarýmda yaþamýn nefesiyle donup kalan…

Ne kadar sürdü bilmiyorum, ölümün ardýndan yürüdüm sahil boyunca, eðer varmaya çalýþtýðýn yokluksa zaman anlamýný kaybediveriyor. Artýk senin için bir önemi olmayan dakikalarý hiçe saydým bende, ne bir adým yaklaþabildim sana, ne de uzaklaþabildim… Çýðlýk çýðlýk uçuþan martýlarda duydum ölümün sesini ve yine onlarýn kanatlarýnda ki bir damla hayatta veda ettim sana, seni bir martý kanadýnýn özgürlüðüne emanet ettim, elimden bu kadarý geldi, hazin deðil; ama beyaz bir elveda…
Seni günahlarýndan sýyýrabilmeyi istedim, seni affedebilmeyi… Martýlarýn gagasýna sýkýþmýþ ah’ýmý çekip çýkarabilmeyi istedim, sana olan kýrgýnlýklarýmý týpký senin þimdi olduðun gibi özgür kýlabilmeyi… Yüreðim de tutsak kalmýþ tüm acýlarýmý ardýndan salabilmek için onu çýkarýp atmayý bile düþledim; ama ben hala yerçekimine mahkûm bir esirdim, beni hapseden parmaklýklar olmasa da yerinde, þartlamýþtým kendimi sana, senin olmadýðýn bir dünya da bile, sana kýrgýn kalmaya…

Yine de kýrdýðýn kanatlarýmla deðil,
Martýlarýn o bembeyaz kanatlarýyla uðurladým seni…
Kulaklarým uðuldadý,
Çýðlýk çýðlýða silkinip uyandým yalanlarýndan,
Derin bir uykuya daldýðýn çizginin öte yanýndan…