zaman akrep ve yelkovanla tutuklanýrken
saklý heyecanlarýmýz pusudaydý gölgesinde
piþmanlýk an be an yüreklerimizi sararken
adý “aþk” olan saklý heyecanlarýmýzý
gönül havuzlarýmýzda defalarca vaftizledik
ardýndan demledik tutkuyu gecenin sinesinde

suskularýmýzý paylaþmýyor, erteliyorduk her seferinde
sevinçli telaþlar ile bezeniyordu hýzla geçen zaman
bitmezlik ufkunda kaybolmak gibiydi sevmelerimiz
birbirimizin hayalinde yok olmak gibiydi özlemlerimiz
sebepsiz kavgalarýmýzýn aslýnda vardý bir sebebi
sensizlikte ve bensizlikte paylaþamýyorduk ki birbirimizi

“herþeyin bir sonu vardýr” diyenlere taþ çýkartan sevilerimiz
nazar mý deðdi, bilinmez soðuk bir kýþ gecesinde
yüreklerimize hýnzýr ayazlar gibi sýzdý, apansýz
sonunda geldi, çaldý gönül kapýlarýmýzý, ayrýlýk
bir veda bile etmeden çekip gitmen, nedendir bilmem?
hem de ardýna bakmadan, bir neden bile göstermeden

baksaydýn býraktýðýn yüzlerce “belkiler” görecektin
kim bilir, o anda dayanamayacak yüreklerimizin közünde
tutkularýmýzý yeniden terletecektik kýþ gecelerinde
yoo, bir tek “belkiler” deðildi ardýnda býraktýklarýn
yüreðime çivilediðin o “yokluðun” da vardý, elbet
bir de dudaklarýmda adýn kalmýþtý

sessiz bir veda gibi...

Emine Piþiren/Bursa/2009