Çocukluðuma ait anýmsadýklarým içinde yayla zamanlarý var birde!..Her yýl mayýs baþlarýnda köyümüz boþalýrdý bu yüzden.Yürüyerek altý saat süren uzaklýkta bulunan yaylaya göçerdi köy halký.Kedimiz,köpeðimiz,ineðimiz,tavuðumuz,hindimiz,mandamýz..her þeyimizle yani.Köy çevresinde otlaklarýn az olmasý mý,ekinler daha rahat büyüsün diye mi,yoksa göç etme içgüdüsü mü neden oluyordu bu yolculuða bilmiyorum.

Yine köyden yaylaya doðru yol aldýðýmýz bir mayýs ayýydý.Öküz arabasýnýn ön ve arka kýsmýna kullanýlacak eþyalar yerleþtirilmiþ,orta bölümü boþ býrakýlmýþtý.Bu kýsýmda evin küçük çocuklarý ve kedisi yolculuk yapardý.Tekir adýndaki kedimizi kucaðýmýza verip bindirdiler arabaya.En büyük ablam,babam,annem yürüyecek;ben,benim bir büyüðüm ve bir küçüðüm, bize ayrýlan yerde yapacaktýk yolculuðu.Tabii Tekir de..Beyaz üstüne siyah lekeleri olan,oldukça kocaman bir kediydi Tekir.Yavru doðurmadýðýna göre erkekti sanýrým.Hiç ayrýlmazdý bizden.Her gece yataðýmýza girer,koynumuzda uyurdu.Onunla yataðýmýzý,
evimizi,hatta oyunlarýmýzý paylaþmak çok doðal gelirdi bize...Ne tüylerinin ciðerlerimizde yapacaðý hasardan,ne de pisliðinin kanýmýzdaki mikrobik etkisinden yoktu haberimiz.Onu seviyorduk kýsacasý.Hem üþüdüðümüz gecelerde ýsýtýyordu bizi Tekir...Bize neydi zararlarýndan...

Birkaç komþu arabasý ile çýkýldý yolculuða yatsý namazýndan sonra.Gecenin karanlýðýnda aðýr aðýr yol almaya baþladýk.Arabanýn sarsýntýsý salýncak,gece kuþlarýnýn sesi ninni gibi gelmiþti;sarýlýp uyuduk,Uyandýðýmda yaylada olacaktým.Ýçim sevinçle doluyordu bunu düþününce.Ama uyandýðýmda hala gelmemiþtik yaylaya...

Araba bir yokuþu týrmanýyor,iyice yavaþ gidiyordu.Üzerimizdeki örtüyü aralayýp,dýþarýya baktým.Babam öküzlerin önünde yürüyor,onlarý yularlarýndan çekiyordu.Ablam arabanýn okunda oturmuþtu ve öküzlere öðrendenin ucu ile dokunuyor,sözde yürümelerini hýzlandýrýyordu.Babam ikide bir “kýzým!..uyuma sakýn,düþersin”diyordu ablama..Annem ise öteki hayvanlarý yürütmeye çalýþýyordu arabanýn hemen arkasýndan..Tavuk ve civcivler delikli kafeslerinde uykuya dalmýþtý çoktan.’Abla!..Daha gelmedik mi?diye seslendim.”Hayýr!..dedi,az kaldý.”Demek az kalmýþtý ha!..Demek þafakla beraber kavuþacaktýk yaylamýza...

Baþýmý yastýða koyup,yolun bitmesini bekledim.
Kulaðýma gelen çok hoþ bir sesi dinledim durdum.Öylesine güzeldi ki o ses!...Yeniden duyabilmek için neler vermezdim ki!...Bir bülbülün,bir puhu kuþunun,bir yarasanýn ;belki de bir cýrcýrböceðinin sesiydi,kim bilir!..Neyin sesi olursa olsun;ben,çoktan koymuþtum adýný:ÞAFAK YIRTAN!...

(Devam edecek)