Yürümekteyim taþ sokaklarýnda þehrinin... Yolun sonunun olmadýðýný biliyorum ama yine de yürüyorum. Zýrhým yok üstümde, býrakalý çok oldu, teslim olan bir askerin yarý hayal kýrýklýðý yarý kesinliðe varmýþ sonunun duygularýný yaþamaktayým. Yol zorlu,güneþ tepede... Tenimin yandýðýný hissedebiliyorum ama canýmýn yanmasý kadar deðil... Belki de hakediyorum, 'dönmen gerek' dercesine her adýmýmda baþka bir taþ, baþka bir çukur daha... Ya ayaðým takýlýp düþeceðim ya da çukura yuvarlanacaðým... Bense aldýrmadan bunlara yürüyorum sonunun olmadýðýný bildiðim bir yolda... Sonunu bilmediðin bir yolda yürümek delilik belki de.Ama yolun cazipliðinden de kendimi alamýyorum, her adýmýmda beni daha da cezbediyor üstelik... Arkamda býraktýklarým ve önümde göreceklerim-belki de göremeyeceklerim-bu ikilemin içinde devam etmekteyim yoluma... Biliyorum döndüðümde ben eski' ben' olmayacaðým, yara almýþ, caný yanmýþ biraz da kýrýlmýþ bir halde bir baþka gözlerle bakacaðým insanlara, hayata ve de sana...