Ocak'ýn 26'sý gece 23.30 Masumiyet Müzesi bir gün boyunca benimleydi. Bir sonraki sayfayý Kemal'i, Füsun'u býrakamadým. Onlarýn sevdalarýna tutundum ve kitabý çabucak bitirdim. Hazmede hazmede; ama çabucak.

Bu kitabý bana öneren pýr pýrýma þu mesajý attým: Kemal'le Füsun'un öbür dünyada mutlu olmalarýný bana istetecek kadar gerçekti. Çok aðladým... Pýr pýr dolusu teþekkür.:))

Beþ yüz seksen altý sayfa boyunca tek bir þarkýyý dinledim. Eylem Aktaþ'ýn þarkýsý Engel Var. Kitaba çok yakýþtý.

Kitap bittiðinde baþýmý ellerimin arasýna alýp gözyaþlarýmýn yere düþmelerini izledim. Derin bir acý kalbimde kaldý. Kitabýn (muhteþem olan) bütün ayrýntýlarý gözlerimin önünde, içimde dönüp duruyordu. En çok da Kemal... Kemal kapandýðýný sandýðým yaralarýmý kanattý yeniden. Ve sanki ben elinden tutup Kemal'in, ona güç vermek için dayanmasýný söyledim.

Þarký hala çalýyor...

Bazen Füsun'a kýzdým; bazen Kemal'e. Ama aþktý. Ve aþkýn eylemleri hiçbir zaman sorgulanmazdý. Sorgulanmamalýydý. Sorgulamadým da...

Sakladýklarým birer birer canlanýp tutundular onlarýn sevdalarýna. Ve sanki biraz da hesap sordular bana. Ve sanki biraz da ben hesap verdim onlara.

Ne zaman bu kitabý alsam elime o þarký çalýyor. Ne zaman bu þarkýyý dinlesem Füsun'la Kemal yaþýyor. Masumiyet Müzesini ziyaret edeceðim günü sabýrsýzlýkla bekliyorum...

Teþekkürler Orhan PAMUK... ''Bu kitap gerçekten gerçekti...''

Çaðla GÖKDENÝZ