Yaþadýklarýmý yazýyorum,
yaþamadýklarýmýn hayalini kuruyorum.
Bazen o kadar çok yoruluyorum ki nefes alamayacak gibi oluyorum.
Artýk ne yaðmur ýslatýr, ne de güneþ ýsýtýr. “Yapma acýyor!” dedim,
dinlemedin.
Yaptýn… Acýdý, hem de çok.
Düþtüm, dibe vurdum.
Dipten yüzmeye çalýþtým, yapamadým.
“Dip” oldum.
Mutluluðu Kaf daðýnýn arkasýnda sanýrdým.
Kaf daðýnýn arkasýna vardým.
Gördüm ki mutluluk yerine sadece kýrýntýlar kalmýþ.
Onlarýnda üzerine çöreklenmiþler.
Bir bilge gördüm, yanýna usulca yaklaþtým.
“Mutluluk” dedim,
“Sen” dedi.
Yine “Mutluluk” dedim,
“Gökyüzü” dedi bilge.
Ben oraya gidemem çok yorgunum dedim.
Bilge kayboldu, kýrýntýlar kayboldu,
hayallerim kayboldu ve ben uyandým.
Kalbimi tut, düþerim dedim.
Tutmadýn, düþtüm.
Acýdý, çok acýdý caným.
Þimdi ise birlikte ýslandýðýmýz yaðmurlar bizim deðil artýk.

Özlemleri de ayrýlýklarý da terk ettik.
Sevgi de bizi terk etti.
Býraktýðým yerdeyim.
Aslýnda bendeyim.

Öpüþmelerimizden kalma ayrýlýðýn ýslýðý var dudaklarýmda.
Ýkimizde ayný yýldýzýn kayýþýna bakýp, aslýnda ayný dileði tutmuþtuk birlikte.
Fakat dileðimiz bizi tutmamýþ anlaþýlan.
Kandýrmýþýz hayallerimizi, hayallerimiz de bizi.
Kalbinle saklambaç oynadýðýmýz günleri özlüyorum.
“Elma dersem çýk” derdim, çýkardýn.
Peki ya þimdi? “Elma dersem çýk” dedim, çýkmadýn.
Kayboldum…

Elma dersem çýk!
Elma dersem çýk! Hatýrladýn mý?
Elma..? E..?