Adýný bilmediðim yalnýzlýklarým da var benim.
Yüzümdeki çizgiler kalýnlaþtý senden sonra.
Seni sevmek güneþi sevmek gibi.

Bazen yaklaþýp ýsýtýr bazen de uzaklaþýr dondurur.
Peki ya yok olursa?
Ýþte benim güneþim yok oldu…
Sokaktaki her kez sanki dünyadaki terk edilen tek insan benmiþim gibi iþaret edip “Bakýn iþte bu adam terk edilmiþ.” diyorlar.
Önemli deðil, aldýrmýyorum.
Adýmlarým sýklaþtý.
Senden sonra kahkahalarým yerini gülümsemeye býraktý.

Acýlarýmý derleyip hayatýmýn en kalýn romanýný yazmalýyým.
Ýnsanlar sormalý bana senin adýn ne diye. Bende ahmakýslatan demeliyim.
Gel yine yaðmurum ol, ahmaðýn olayým.
Sakýn rüzgârým olma.
Ýçine hayallerimizi gizlediðim kumdan kaleleri yýkma, ama ille de rüzgârýn olacaðým dersen de ya tam es ne kale kalsýn ortada ne de kum, ya da hiç esme ben de ne kale yapayým ne de kuma elimi süreyim.
Kalemimin ucunu sivrilttim,
en sert sözümü yazacaðým þimdi, kalbine doðrulttum kalemimi
“Seni seviyorum…”