Her þey tükendi.
Yine boþtayýz.
Umutlarýmýz taze deðil, bitti.

Yeþiller siyah, beyazlar kýrmýzý oldu.
Tekrar baþtayýz.
Bu sefer her þey farklý artýk son sapaktayýz,
önümüz uçurum.

Nefes almalýyým artýk boþa harcamalýyým hayallerimizi ve susmalýyýz.
Sýrtýmýz güneþe dönük, ellerimiz üþüyor.
Ellerimizi cebimize sokacak kadar dahi üzerimizde sevgi kalmamýþ.

Ayrýlýk esiyor, bacaklarým titriyor.
Ufkumuz daraldý.
Düþün ki o hatýralar bizim deðildi.
Biz deðildi o el ele yaðmurlarda ýslanan.
Düþün ki soðuk bir ülkede birbirimize sarýlmýþtýk sadece.

Terk eden terk edene bu akþam.
Sadece hüzün birbirine sarýlmaya çalýþan sevgililerle beraber.
Umut?
Yüzümüzdeki çizgiler net deðil artýk.
Hatalarýmýz yüzümüze kalkan belki de aynada gördüðümüz yüzümüz bile bize ait deðildir.
Çok kýsa bir nefes almýþýz, çabuk tükendik.
Hayallerimizin denizinde yüzemedik.
Ama sende yüzme bilmediðini söylemedin bana.
Keþke söyleseydin hatýra simidini takar boynuna peþimden sürüklerdim seni…
Keþkeler yorgun.
Artýk kaldýramaz bizi, tutarsýzca kullandýk.
Keþkeler küsmüþ, umutlarsa çoktan terk edip gitmiþ.
Baþbaþayýz yine tekrardan kutlamalýyýz beraberliðimizi.
Özlemiþim seni uzun zaman oldu özür dilerim.

Özlemiþim kaderimi…
(Genel dünyada yaþayan insanlar.)
(Soðuk hatýralar…)