Dýþarýda yaðmur,
Ýçeride ince yokluk...
Ýçimde gözlerine rehin bir acý..
Dýþýmda boynu bükük bir çocuk...


Firar etmiþken kendimden,
Bir harf olup düþüyorum imlasýz cümlelere..
Hadi yüreðimden yakala beni ey Aþk !


Söze nereden baþlayacaðýmý bilmiyorum..Hangi yüzünü anlatayým ki seni özleminin? Hangi yanýný sýralayayým" seni " senden uzakta seninle yaþamanýn büyüklüðünü ? Özlemin dað olup sýralanmýþ omuzlarýma. Tam da hayatýn girdabýnda kayýp giderken yokluðun derin bir yara..Kanattýkça derin bir kuyu oluyor yüreðim. Karanlýk bir geceye meyletmekte gözlerim. Rengim, dibim yokluðuna bürünürken içimde bir umut sandalýnda büyümekte imkansýzlýðýmýz..Biz ki birkaç saati geçmeyen yan yana yürümenin dýþýnda kaç cümleye söz olduk. Biz ayný mahallede doðmamýþ, ayný rüzgarda koþmamýþtýk..Bizi biz yapan uzaklýðýmýzý yakýn eden özlemimiz deðil miydi ? Anlamsýz sözleri çýrýlçýplak býrakýp dudaklarýmýzda aþka kutsayan biz deðil miydik ? Þimdi sus pus herþey.Kelimeleri hangi sandýða kilitledik ki sözler dile gelmez oldu / susuyorum.

Sen yoksun ya varlýðýnýn uzaðýnda,

Suç üstü yakalanmýþ çocukluðum tüm adreslerde.Ezberimi yitirdim..Cümleler öksüz / sözler sus pus. Ama biliyorum, bir gün bu özlem sevdaya gark olacak.Susmadan yürümek mavilere, büyümek özlemin en koyu deminde.Sonra sesinin tazeliðinde sevdaya hizalamak tüm harfleri.Seni sevdaya kavuþturana kadar susturmak tüm dil altý hasretlikleri.Sonra bir mum aydýnlýðýnda gözlerinin ýþýðýný sürmek karanlýk sayfalara. Ve en sonunda yüreðimi yüreðine kapatýp aþký sende yeniden yazmak..Karanlýk kalmýþ tüm þehirleri gözlerinin þavkýnda fethetmek.Beyaz gökyüzüne maviye sinmiþ özlem bulutlarýný iþlemek tek tek ve her ne zaman bir yapraktan bir ter süzülse tel tel yaðmak gözlerine.Dünü, hüznü, güzü bir senin gözlerinde unutmak.Acýyý, sancýyý, karanlýðý senin özleminde kurutmak.Büyümek yüreðinin diblerinde ve senin gözlerinde yaþarken hayatla hayatmak ölüme inat.


Yüreðimin cümlelerini gözlerine sýrtlanan kadýn,


Kollarýnýn güçsüzlüðüne býraktým iki gözyaþý boþluðu çocukluðumu.Kaðýttan gemi bile yapamayan ellerimle bir bahar çizdim gözlerinin en küçük bahçesine.Kirpiklerinin ýslaklýðýna dayanamayan köprülerin dibinde sorguladým ellerinin sýcaklýðýndan yoksun gözlerimi.Sesinin yokluðunu yaþatma bana..Büründüðün yokluðu kaldýr üzerinden..Düþ senli düþlerime..Geceye yýldýzlarý sererek gel gözlerime..Biliyorum ki; güldün mü bir kez bir mavilik yürür gözlerime. Senli bir cümle köpürür kuru dudak uçlarýma ve vurdukça özlemin kýyýlarýna koþar gözlerimde sakladýðým baharlar..

Sarý sonbahardan kalma derme çatma bir hikaye bizimkisi.Ýki ayrý yoldan çýkýlýp ayný sevdaya uzanan iki umut cümlesi.Ýki aðýr yaralý, iki acýklý söz dudaklarýmýzda kalan ve kavuþmaya ayarlý iki yürek ve hiddetlenen bir özlem ve tek bir yol sonu ölümle aydýnlanan.


Gözlerime saklarken seni,
Beni yalnýz býrak diye deðil;
Beni sende yaþat diye dudaklarýma mühürledim seni..

Bir fincan umut ile yetinmeyi öðretirken yüreðime,
Hasreti zehir bildim cümlelerde..
Bir gül'e sararken gözlerimi,
Unut diye deðil;
Gözlerinde bir renk olmayý diledim..


Þimdi söz bitti..
Hasretin bir kýþ gibi soðuk.
Ýçim, dýþým hazan..
Gül'ler güneþ'e doymadan,
Sen gözlerindeki baharla gel yüreðime..
Ve ben düþmeden düþsüzlüðüme,
Gözlerimden yakala beni ey Aþk !


04.02.2009

Ýsmail SARIGENE