Çok tanýdýk bir yol , elle tutulur gözle görülür bir yerdeyim. Bu benim , yürüyorum.
Etrafa bakýyorum , gözlerim bir þeylerle örtülmüþ sanki .yeni olan hiçbir þeyi keþfedememiþ olmanýn rahatlýðý var içimde.tam da bir tartýþmanýn ortasýnda kalmýþ gibiyim.

-     çok da fazla þey istediðimi sanmýyorum.
-     Hayýr çok deðil , sadece hiç vermeden bir þeyler istiyorsun.
-     Neden? Bununla ilgili bir kural mý var?
-     Yo , sadece hiç koþmadan kilometrelerce uzaða gitmek istiyorsun. Gidebilir misin?
-     Araba diye bir þey var!
-     Sadece koþmanýn para ettiði bir gezegende yaþadýðýný düþün!
-     Saçmalýk!
-     Aksine yapmak istediklerimizin hepsi için bir o kadar onlardan vermemiz gerekiyor. Ölçü birimleri ayný olmayabilir.
-     Beni anlamak istemiyorsun.
-     Biraz koþmaya ne dersin?

Hayat da böyle bir þey iþte , beklediðimiz kadar vazgeçmeliyiz. Yada vazgeçtiðimiz kadarýný istemeliyiz. Hep maratona benzetirler ya hayatý , bitiremeyeceðimizden deðil.
Farklý kondisyonlara sahip herkes bitirebilir bu maratonu .aslýnda uzun olmasý deðildir maratonu bizim için zor kýlan , gitmeyi seçtiðimiz yollardýr ve hatta zaman zaman yürüyebilecek olmamýzýn aklýmýza bile gelmemesidir. Kiþisel kondisyonlarýmýzýn hýrslarýmýzdan ve isteklerimizden daha aþaðýda olmasýdýr bu maratonu çok zor yapan.


Hava bozmaya baþladý. Gri bulutlar toplandý gökyüzünde. Çok matematiksel bir yaðmur baþladý . her þeyin bir düzeninin olmasý ve bütün bunlarýn kusursuz iþleyen bir sistemin parçalarý olduðunu düþünmek inanýlmaz bir huzur veriyor insana. Bir kadýnýn yanýndan geçiyorum. Bu benim koþuyorum.

-     hiç tek kiþilik bir yarýþ düþündün mü?
-     Nasýl?
-     Yarýþanýn sadece sen olduðu ve aslýnda yarýþýn kendine karþý olduðu bir maraton mesela…
-     Yine saçmalaya baþladýn.
-     Nasýl olursa olsun bitirdiðinde birincinin sen olabileceðini düþündün mü hiç?
-     Öyle bir þey olmaz.
-     Bir an için olduðunu düþün.
-     Bence bu koþu seni yordu , saðlýklý düþünemiyorsun.
-     Peki ne kadar zamandýr koþuyoruz?
-     Bilmiyorum.