Küçük gönül kadýnlarý / 24.05.08 / Çiðdem TAÞ


Küçük bir mekanda köþede küçük bir masaydý. Küçük sarý ýþýklar vardý, karanlýk ve basýk bir yerdi, ama sakindi kimse yoktu yan tarafta tavla oynayan iki sevgili dýþýnda… bir müzik eþlik ediyordu devamýnda.

…

Üçü de güzel görünüyordu. Koyu kýrmýzý bir rujla mühürlemiþlerdi dudaklarýný, saçlarý salýk ve uzundu hepsinin. Usulca çýkýp merdivenlerden o köþedeki küçük masaya oturdular. Susuyorlardý, gözleri ve yürekleri yorgundu hepsinin. Küçük gönül kadýnlarýydý onlar, belli yürekleri ayný þey için kanýyordu hepsinin.



Oysa büyüyeceklerdi. Daha aðýr acýlarý yaþayacaktý küçük yürekleri. Haberleri yoktu bundan acýlarýyla olgunlaþmaya çalýþýyorlardý. Küçük bir sitem ediyorlardý kaderlerine.

Her düþtüklerinde birbirlerinin yüreklerini, yaralarýný birbirleri sarmýþlardý yalnýz üç kiþi deðildiler onlar, ama o gün üçü oturuyordu o masada bir sandalye boþtu.



“Ne zaman canýn yansa bu kadar derinden / sanýrsýn mümkün deðil bir daha üzülmen”



Üçünün caný da fena yanýyordu. Kusmak istiyorlardý içlerindekini ama susuyorlardý. Tekinin gözleri kapýda birisini bekliyordu sanki. Gelse ne olacaktý ki. Basýp çýkacaktý onu görünce. Ama bekliyordu iþte …

Asildi üçünün de gözyaþlarý akmýyordu, rimelleri aksýn istemiyorlardý. Makyajlarýydý onlarý güçlü gösteren, yapýlý saçlarý. Bir nevi maskeleriydi bu onlarýn. Ondan bu kadar süslenmiþtiler. Kendilerini biraz da olsun iyi hissetmek, güçlü göstermek için.



Konuþuyorlardý kendi aralarýnda.



-Niye ben, bunlarý hak edecek ne yapýyorum.. dedi. Sessiz biraz kýrýk.

-Kimse hak ettiklerini yaþamaz ki.

-Doðru.

-Keþke bu kadar yalan söylemeseydi bana o kadar çok inanmýþtým ki .

…

(Oysa ne çok yalan vardý bilmedikleri… bilmiyorlardý, inceden siteme devam ediyorlardý.)



-Ýyi bir insan olmak yetmiyor iþte bazen. (Derin bir iç çekti diðerleri.)

…

(Bilselerdi bilmedikleri yalanlarý, doðrularý belki daha az üzülürlerdi yada daha çok kim bile bilir ki.)



Bilinmeyenler miydi? Bu kadar canlarýný acýtan yoksa bildikleri kadarý, yaþadýklarýmýydý. Niye bu kadar güçsüzdü hepsi.

‘Keþke’ bu sözü sevmiyordu hiç biri. Ýyi ki dediler. Ýyi ki beraberiz. Alaycý bir gülümsemeyle güldüler kendilerine.



Acýnacak bir halde oturuyorlardý çünkü. Deðer miydi?



“Ne inat ne gözü kara ne dayanýklý yürek. / Acýyor ayný yerden her þeye raðmen”



Bir daha canlarýnýn bu kadar yanmayacaðýný düþünerek kalktýlar o masadan. Öyle olmasýný istiyorlardý çünkü.



(Öylemi olacaktý. Bir daha canlarý ayný yerden yanmayacak mýydý? bilmiyorlardý.)



“Ne akýl kar ediyor ne fikir o sýrada./Biliyorsun geçiyor zamanla ama ne fayda”



(Tabularý vardý hepsinin kurduklarý. Arkasýnda durup yýktýrmadýklarý inatla direndikleri tabular. Ödün vermediler kendilerinden inatla ayakta durdular. Erken olgunlaþtý her biri çocukluktan da renkleri bulaþtýrdýlar en güzel yaþlarýna utanmadan ulu orta elma þekeri yediler, salýncak sallandýlar rüzgara inat, saçlarýný iki kulak baðlayýp dolaþtýlar. Ama yapmadýlar çocukça hatalarý. Küçük gönül kadýnlarýydý onlar. Birbirlerinin sevdiði adamlara aþýk oldular. Kýrýldýlar ama yüz çevirmediler birbirlerine. ‘keþke’ lafýný hiç sevmediler. Hazýrdýlar her telefon çaldýðýnda koþup gitmeye. Birlikte sevindiler her þeye mutluluklarý oldu kocaman birlikte gülümsediler inatla. Sebepsiz birlikte oturup aðladýlar. Mesafeler engel olmadý dostluklarýna. Kýskanýlan oldu dostluklarý. Bitmedi devam etti her zaman ve devam edecekti çünkü gerçekti.)

…

Küçük mekanda ,köþedeki küçük masada, hani þu küçük sarý ýþýklarý olan.. o masada oturdular defalarca. Deðiþik yerlerde deðiþik bir çok masada.



O gün

Bir daha canlarýnýn bu kadar yanmayacaðýný düþünerek kalkmýþlardý o masadan. Öyle olmasýný istemiþlerdi çünkü.



“Yaralý tepeden týrnaða herkes yaralý / Alýþýlmýyor acýya yok kaidesi kuralý.”



(Öyle olmadý çok yandý canlarý. Ama þunu öðrendi her biri, acýdýr insaný olgunlaþtýran ve her acýnýn bir beden daha büyüðü vardýr her zaman, acýlarý olgunlukla karþýladýlar, yýkýlýp o günkü gibi kullanmadýlar maskelerini, eve kapamadýlar kendilerini sinir krizleri geçirmediler biten aþklarý için, ‘keþke’ demeyi sevmediler hiçbir zaman. Yaþanmasý gerekiyormuþ ve yaþandý diyebildiler. Kendileri için mutlu olmayýda öðrendiler.)



…ve küçük gönül kadýnlarý büyüdü. Hala beraberler. Hala güçlüler, hala büyük acýtan acýlarý var.



ve hepsi

Kanayýp gül uðruna dikeni tutamayacaklarýný öðrendiler.

…

Benimse dudaklarýmda o zamanlardan bir þarký kaldý .



“Ne gelen anladý, ne giden olaný biteni / Adýyorum aþka geri kalanýmý

Suya söyledim gitti en son yalanýmý. / Aþkýnda en hesapsýz kitapsýz olanýný

Yaþamazsam kara kaplýya kaydedin beni”



...



Þarký : (sezen aksu : herkes yaralý)